Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η αδιαφορία –στην καλύτερη περίπτωση– μεγάλου μέρους του αριστερού κοινού για τον τουρκικό επεκτατισμό. Δυστυχώς, για συγκεκριμένους λόγους, στη χώρα μας έχει επικρατήσει τις τελευταίες δεκαετίες μια συγκεκριμένη αντίληψη βαθιάς υποτίμησης για θεμελιώδη ζητήματα που σχετίζονται με την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της χώρας.
Οι λόγοι αυτοί σχετίζονται με την επικράτηση συγκεκριμένων ρευμάτων σκέψης στους αριστερούς και εναλλακτικούς χώρους, αλλά και με τη βαθιά επιρροή σε αυτό το κοινό ιδεολογικών σχημάτων που ανήκουν στον σκληρό πυρήνα της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το θέμα που προέκυψε, με τη χρήση του όρου TurkAegean από την ερντογανική Τουρκία. Η μάλλον επικρατέστερη άποψη του «προοδευτικού» χώρου στα μέσα δικτύωσης και αλλού, συνοψίζεται στη διαπίστωση ότι το Αιγαίο βρέχει και την Τουρκία, άρα προς τι ο θόρυβος;
Κι όμως, άνθρωποι που κατά τα άλλα μπορεί να είναι πολύ φανατικοί υποστηρικτές του… Μαρξ και της διαλεκτικής δείχνουν σαν να μην μπορούν να σκεφτούν περισσότερο από όσο θα απαιτούσε ένα μάθημα γεωγραφίας στο δημοτικό.
Και επειδή «η γεωγραφία είναι πολύ κουλ», όπως μας λέει η δημοφιλής σελίδα, αλλά εδώ δεν μιλάμε για γεωγραφία, ας πούμε τα βασικά:
Πρώτον, το ότι το Αιγαίο βρέχει και την Τουρκία δεν σημαίνει ότι υφίσταται Τουρκοαιγαίο!
Δεύτερον, αν κάποιος δεν το έχει διαπιστώσει να το θυμίσουμε, η Τουρκία διεκδικεί το μισό Αιγαίο επισήμως και με κάθε ευκαιρία.
Τρίτον, το Turkaegean δεν είναι μια φαεινή κάποιου διαφημιστικού γραφείου, αλλά απορρέει κατευθείαν από την επεκτατική πολιτική αυτού του κράτους.
Μοιάζει βαρετό να επαναλαμβάνει κανείς τόσο στοιχειώδεις διαπιστώσεις, αλλά δυστυχώς εκεί βρισκόμαστε. Να πρέπει κανείς να επισημάνει ότι όταν η Τουρκία προβάλει σήμερα αξιώσεις σε μεγάλο μέρος του Αιγαίου, μέχρι και στη θαλάσσια περιοχή της Κρήτης, σε κατοικημένα νησιά κ.λπ., η καθιέρωση του «Τουρκοαιγαίου» δεν είναι μια αθώα υπόθεση.
Η μάλλον επικρατέστερη άποψη του «προοδευτικού» χώρου στα μέσα δικτύωσης και αλλού, συνοψίζεται στη διαπίστωση ότι το Αιγαίο βρέχει και την Τουρκία, άρα προς τι ο θόρυβος;
Το ίδιο δόγμα «αθωότητας» είχε επικρατήσει άλλωστε και στην περίπτωση του Μακεδονικού, όταν και πάλι στερεότυπα και στρεβλές αντιλήψεις περί ιστορίας δεν επέτρεψαν σε κάποιους να αναγνώσουν τι είναι αυτό που συμβαίνει στον πραγματικό χρόνο και τόπο.
Παρατηρείται, επίσης, μεγάλη πρεμούρα να αποδειχτεί από διάφορους ότι το Αιγαίο δεν είναι μια «κλειστή ελληνική λίμνη». Λίμνη και κλειστή βεβαίως κανείς δεν είπε ότι είναι, το Αιγαίο όμως είναι ένα πέλαγος άρρηκτα δεμένο με τον ελληνικό χώρο. Τι να κάνουμε αν αυτή η αλήθεια ενοχλεί;
Όλο το Αιγαίο, τα νησιά του, οι ακτές του σχετίζονται ιστορικά με τον ελληνικό χώρο. Μόνο τα τελευταία 100 χρόνια το ελληνικό στοιχείο ξεριζώθηκε από τις ανατολικές ακτές του. Ο χώρος εδώ δεν φτάνει για εκτενείς αναφορές, όποιος θέλει ας μελετήσει, για παράδειγμα, την ιστορία ακόμα και της Ίμβρου και της Τενέδου, ας δει την πληθυσμιακή τους σύνθεση πριν αυτή αλλάξει βίαια, ακόμα και με την εγκατάσταση «ανοιχτών φυλακών» με βαρυποινίτες από την τουρκική ενδοχώρα δίπλα στα ελληνικά χωριά.
Η διεκδίκηση του Αιγαίου από την Τουρκία στο πλαίσιο του επίσημου κρατικού δόγματος της «γαλάζιας πατρίδας» αποτελεί ευθεία απειλή ακρωτηριασμού της χώρας και του ελληνικού ιστορικού χώρου ευρυτερα. Κι όμως αυτό το κορυφαίο ζήτημα, λίγους από όσους αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί απασχολεί.
Για να μη μιλήσουμε για τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ που κατά βάθος θεωρούν, αν δεν το διατυμπανίζουν κιόλας, ότι η τουρκική απειλή είναι ένα κατασκεύασμα του Μητσοτάκη για να αποπροσανατολίσει από το κορυφαίο ζήτημα της χώρας: Τα ψηφαλάκια που πρέπει να μαζέψει ο ΣΥΡΙΖΑ για να φύγει η Δεξιά και να έρθει ο Τσίπρας με τον Ανδρουλάκη…
Δυστυχώς αυτό που καταλαβαίνουν τόσο καλά οι πιτσιρικάδες, οι ψαράδες και οι βοσκοί στα νησιά μας, αλλά και οι καθημερινοί άνθρωποι σε όλη τη χώρα, δεν μπορεί με τίποτα να χωρέσει στο μυαλό ενός τμήματος της προοδευτικής διανόησης. Ενός κοινού που κατά βάθος σνομπάρει τον λαό και συστρατεύεται στον υπέρ πάντων αγώνα των ελίτ κατά του «εθνολαϊκισμού».
