Τα ανυπέρβλητα αδιέξοδα, η αναζήτηση εναλλακτικών και το βαθύ σύστημα
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Στην Ελλάδα ο Τσίπρας και σε διεθνές επίπεδο ο Τραμπ σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής, κλείνουν έναν κύκλο. Τους γέννησε η αγιάτρευτη παρακμή του συστήματος. Υποσχέθηκαν ότι έχουν το φάρμακο ίασης αλλά αυτοδιαψεύδονται με τον πιο παταγώδη τρόπο. Διαισθανόμαστε ότι η αποτυχία τους μας οδηγεί σε ένα σκοτεινό μέλλον.
Η χαώδης διαφορά ισχύος, πλούτου, γνώσης και επιρροής μηδενίζεται, επειδή η Ελλάδα σε μικροκλίμακα και οι ΗΠΑ ως «μέγα-παίκτης», δείχνουν και οι δυο ότι το σύστημα αδυνατεί να αυτορυθμιστεί και να εξυγιανθεί. Η αρτηριοσκλήρωση οδηγεί κάθε σύστημα στο μαρασμό και τον θάνατο, πχ την ΕΣΣΔ. Ακόμα και αν δείχνει, απτά αλλά, τελικώς, απατηλά σημάδια ζωής, όπως μεγαλώνουν τα νύχια των νεκρών. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία έζησε δυο αιώνες αφού εκδιώχθηκαν οι Φράγκοι αλλά την έφαγε από μέσα το σαράκι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση όταν η Αριστερά, ως παγκόσμιο κίνημα, ήταν πια νεκρή και ο ίδιος είχε ήδη μεταλλαχθεί. Την Ελλάδα κλήθηκε να κυβερνήσει ένα φάντασμα. Η «πρώτη φορά» Αριστερά ήταν η τελευταία εφεδρεία του συστήματος, αλλά ήρθε αργά και ξεδοντιασμένη. Στην αρτηριοσκλήρωση του συστήματος σκόνταψαν διαδοχικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής -αυτοεξορίστηκε, ο Γεώργιος Παπανδρέου -ανατράπηκε από το Παλάτι και, μετά τον Αντρέα, επί Σημίτη, θριάμβευσε η διαφθορά. Επί ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα ο κόσμος προσπάθησε, η ηγεσία υπέκυψε.
Η κυρίαρχη ελίτ κρατούσε την εξουσία ξεπουλώντας τη γεωπολιτική αξία της χώρας. Φράχτης του κομμουνισμού στα Βαλκάνια, γέφυρα στον Αραβικό Κόσμο. Ο κομμουνισμός τέλειωσε, ο αραβικός κόσμος διαλύθηκε, η Ελλάδα ξέπεσε. Η Τουρκία διατήρησε την αξία της ως φράχτης στη Ρωσία – αυτό τη γλιτώνει, προσώρας, από τον διαμελισμό.
Η κυρίαρχη παρασιτική ελληνική ελίτ κατάλαβε ότι αφού χάθηκε η «εξωτερική», γεωπολιτική αξία της χώρας το μόνο περιουσιακό στοιχείο που απέμενε για ξεπούλημα ήταν η ίδια η χώρα, ο πλούτος της, ο ήδη γνωστός και ο προσδοκώμενος. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας αν ήθελαν να αφήσουν παρακαταθήκη (πάλι με χρόνους και καιρούς…) θα έπρεπε, αντί για Μνημόνια, να βγουν να πολεμήσουν στα τείχη. Καλά κρασιά…
Το πρόβλημα της αυτο-ανανέωσης του συστήματος τέθηκε πιεστικά στις ίδιες τις ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι ο Τραμπ. Η αρχική εικόνα του βίαιη, άξεστη, προκλητική, είναι η εικόνα των ψηφοφόρων του: άνεργοι, χαμηλής παιδείας, βίαιοι. Ο Τραμπ δυσαρέστησε τους σαλονάτους της Αριστεράς (σταρ του Χόλυγουντ) και τους βολεμένους αστούς. Ήταν φτυστός ο τύπος του καφενείου που λέει «ε, ρε και να γινόμουνα πρωθυπουργός για μια μέρα». Και έγινε. Όρμησε να τα κάνει λίμπα (θα σας δείξω εγώ κερατάδες) αλλά τα βρήκε μπαστούνια γιατί αυτοί που έχουν την πραγματική εξουσία είναι αδυσώπητοι και πολύπειροι. Είναι αυτοί που γκρέμισαν τη Σοβιετία, σιγά που θα έβαζαν την ουρά υπό τα σκέλη μπροστά σε έναν άσχετο τύπο όπως ο Τραμπ. Και τον έχουνε πλακώσει κανονικά στις σφαλιάρες. Όπως και τον Τσίπρα.
Αυτοί, λοιπόν, ενεργούν με την πίστη ότι οι ίδιοι είναι το «τέλος της Ιστορίας», η οριστική νίκη του Καλού πάνω στο Κακό και μετά από αυτούς ο κατακλυσμός. Στην Ελλάδα, μετά τον Τσίπρα εμφανίζεται ως λύση ο απόλυτος αναχρονισμός. Η Αμερική ετοιμάζεται, επίσης, να βυθιστεί στο παρελθόν αλλά χωρίς τους Ινδιάνους. Αφού τους εξόντωσαν πλήρως, εφευρίσκουν κάθε τόσο άλλους ψευδοεχθρούς για να τους καταστρέψουν, Χιροσίμα, Χιλή, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Σομαλία, Συρία, δεν χωράνε να τους απαριθμήσουμε.
Οι Ρώσοι του υπαρκτού με ένα Βερολίνο και μια Πράγα είναι τα παιδία παίζει. Κάποιοι λένε ότι κάτι μουρμουρίζουν τώρα για μας κυβερνητικά στελέχη του Τραμπ, ότι στην Ελλάδα κυβερνούν οι κομμουνιστές(!) και πρέπει να φύγουν το συντομότερο, αλλά χαλαρά, τώρα έχουν άλλες σκοτούρες. Άλλοι πάλι λένε ότι αυτά τα καρφώνουν στους Αμερικανούς δικοί μας που κρατάνε ψηλά τη μακραίωνη ελληνική παράδοση της χαμέρπειας και της εθελοδουλίας, παράλληλα με τις απίστευτες αυτοθυσίες και ηρωισμούς καταγεγραμμένους από την ιστορία.
Θα παραλείψω διαδεδομένες εγχώριες και διεθνείς γεωπολιτικές αναλύσεις ότι η προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας είναι επωφελής για τη Διεθνή Ειρήνη. Επειδή στόχος κάθε μεγάλης (και μικρότερης) δύναμης δεν είναι η ειρήνη ή ο πόλεμος αλλά το συμφέρον του έθνους είτε με ειρήνη είτε με πόλεμο. Και σ’ αυτό το σημείο ο Τραμπ δεν διαφέρει από τους αντιπάλους του, θέλει και αυτός «πρώτα την Αμερική», όχι σώνει και καλά χωρίς πόλεμο.
Και η «ομάδα Κλίντον-Ομπάμα» και οι άνθρωποι του Τραμπ έχουν συνείδηση ότι το σύστημα έχει μπλοκάρει και υπάρχει ασφυξία στο εσωτερικό της χώρας. Η πρώτη ομάδα πρότεινε ως διέξοδο την εκλογή ενός μαύρου στην θέση του προέδρου, αλλά ο Ομπάμα δεν έλυσε τα προβλήματα προσκρούοντας (και) στην αρτηριοσκλήρωση του συστήματος, σ’ αυτούς που τον επέλεξαν. Με αποτέλεσμα, να καταλήξουμε στον Τραμπ που πρότεινε λύση με την ενίσχυση της οικονομίας και τη στήριξη των μικρών-φτωχών-λευκών. Ματαιοπονία.
ΥΓ. Ο Μελανσόν είπε, εμμέσως αλλά σαφέστατα, ψηφίστε, αν θέλετε, Λεπέν. Με τη σκέψη ότι αντιπαρατίθενται οι υποτιθέμενοι υπερασπιστές της δημοκρατίας, αλλά κατά του λαού και υπέρ της παγκοσμιοποίησης υπό τις ΗΠΑ, με τους ενάντιούς τους υπέρ Πατρίδας. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές με τον Ολάντ ήταν με τους πρώτους και πήραν 6%. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το τρίτο Μνημόνιο και τα συγχαρητήρια στον Μακρόν, τι περιμένει;
