Του Μάριου Διονέλλη
Δεν καπνίζω πολύ. Αραιά και που, έτσι, καμιά φορά το βράδυ με καλό κρασί και καλούς φίλους. Άρα, μάλλον δεν μπορώ να καταλάβω το νταλκά που νιώθουν όσοι αντιδρούν στην καπνοαπαγόρευση που επιβάλλει η κυβέρνηση.
Η υπόθεση, όμως, σηκώνει τσιγάρο όταν μερίδα του καλλιτεχνικού-πνευματικού κόσμου της χώρας συντονίζει τις δυνάμεις της για να ανατρέψει τον άδικο (κατά τα λεγόμενά τους) νόμο.
Δεν λέω, επί της ουσίας μπορεί να έχουν δίκιο. Όμως, άλλο είναι εκείνο που με πνίγει εμένα (εκτός από το ντουμάνι που προκάλεσαν στον Ιανό την Τετάρτη…). Είναι που ενώ με βλέπουν τόσο καιρό να βουλιάζω στα σκατά του ΔΝΤ και του Μνημονίου, εκείνοι μάχονται να μου εξασφαλίσουν το δικαίωμα για ένα τσιγάρο. Φροντίζουν να πάρω την τελευταία ρουφηξιά πριν από την τελευταία ανάσα. Πόσο περίμενα τον Θάνο Μικρούτσικο να μιλήσει δεν λέγεται. Να πάρει παραμάσχαλα τον Σταυρό του Νότου, τη Φουέντε Οβεχούνε και τα Τροπάρια για Φονιάδες και να τους τα τρίψει στη μούρη όταν ψήφιζαν το Μνημόνιο και την περικοπή των συντάξεων (ίσως και της δικής του). Και τη συγγραφέα Ζηράνα Ζατέλη και τον ποιητή Δημήτρη Αρμάο και τον Σταμάτη Κραουνάκη με τα «κόκκινα» γυαλιά του. Πόσο τους περίμενα όλους αυτούς να μιλήσουν, να πούνε «φτάνει», να πάρουν θέση, ρε αδερφέ, έστω κι αν δεν έβγαινε τίποτα… Αλλά και τον καθηγητή και πρώην υποψήφιο Γιάννη Πανούση και τον εκδότη της Ινδίκτου Μανώλη Βελιτζανίδη. Από όλους αυτούς περίμενα πολλά.
Και τώρα τα έφερε έτσι ο καιρός και η ιστορία και συνωμότησε το καλλιτεχνικό, συγγραφικό, ποιητικό, πανεπιστημιακό σύμπαν υπέρ του δικαιώματός μου να καπνίζω.
Διαβάζω, μάλιστα, πως την εκδήλωση διοργάνωσε το συντονιστικό της συμπαθούς τάξης των Επαγγελματιών Καφέ Μπαρ Εστιατορίων, οπότε προφανώς, ο σκοπός ήταν ιερός…
Άκουσα τον Μικρούτσικο να λέει πως δεν επιτρέπει σε κανέναν να τον σώσει. «Ούτε στην κυβέρνηση ούτε σε κανέναν. Να δοθεί η δυνατότητα της επιλογής, ώστε όλοι να έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε τα λάθη μας. Πρόκειται για μέτρο απολυταρχικό, μέτρο φασιστικό» είπε. Νόμιζα πως μιλούσε για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης των γυναικών, για την απελευθέρωση των απολύσεων, για την κατάργηση του 13ου μισθού έστω…
Αγαπητοί, μην ενοχλείστε… Σας χαίρομαι όταν παρεμβαίνετε. Σημαίνει πως είστε εκεί. Ίσως κάποτε να είστε και όταν σας χρειάζομαι πραγματικά…
Πάμε να κάνουμε μια τζουρίτσα
τώρα μαζί…
