Το σκηνικό βίας προετοιμάζει τα νέα ευρωπαϊκά τοπία
του Σπύρου Παναγιώτου
Αγία Πετρούπολη, Στοκχόλμη, Ντόρτμουντ. Τα τελευταία επεισόδια μιας μακριάς αλυσίδας βίας πάνω από την Ευρώπη δεν λένε να κοπάσουν. Δυστυχώς, συναντιούνται με αντίστοιχα φαινόμενα που συγκλονίζουν τις χώρες της λεγόμενης περιφέρειας. Αίγυπτος, Τουρκία, Ιράκ, Αφγανιστάν αποτελούν συνηθισμένο στόχο μιας ατέλειωτα κλιμακούμενης βίας. Ο δυτικός κόσμος αντιδρά διαφορετικά στις δύο περιπτώσεις. Για τους ιθύνοντες και τα ΜΜΕ εκεί η ανθρώπινη ζωή «μετρά» διαφορετικά και κατά συνέπεια, πέρα από τα τυπικά λόγια ανησυχίας, ξεχνιούνται γρήγορα, περνούν στα αζήτητα.
Ο κυνισμός της Δύσης δεν μπορεί να αποτρέψει το προφανές; τα κοινά σημεία, τις ίδιες αιτίες που γεννούν τη βία από άκρη σε άκρη της Γης.
Συμπληρώνονται σχεδόν δυο δεκαετίες συστηματικής καταστροφής των πιο φτωχών γειτονιών του πλανήτη. Όλοι ανεξαίρετα οι Αμερικανοί πρόεδροι σε συνεργασία με μια ετερόκλητη κάθε φορά συμμαχία προθύμων έβαλαν τη σφραγίδα τους σε έναν ακήρυκτο αλλά παγκόσμιων διαστάσεων πόλεμο. Αφγανιστάν, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Λ. Αμερική, Σομαλία, Λιβύη, Συρία ατέλειωτη η σειρά.
Και δίπλα στον όλεθρο και την καταστροφή του πολέμου, διαρθρωτικά προγράμματα μεταρρυθμίσεων, δημοσιονομικής πειθαρχίας και καταλήστευσης του ανθρώπινου και φυσικού πλούτου ήρθαν να συμπληρώσουν την εικόνα. Μέσα σε αυτό τον πόλεμο στηρίχθηκαν και ποικιλότροπα ενισχύθηκαν ακραίες θρησκευτικές και τρομοκρατικές οργανώσεις, εργαλεία στην επιβολή χάους, προϋπόθεση ελέγχου των υπό ανατίναξη περιοχών. Και γρήγορα, εύκολα, απλά, οι χθεσινοί σύμμαχοι, δυναμωμένοι και ενισχυμένοι με όπλα, χρήματα και δύναμη, μετατρέπονταν σε εχθρούς ανάλογα με τη συγκυρία.
Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τις πατρίδες τους, τις εστίες τους, την αξιοπρέπειά τους, τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ύπαρξης, επιβίωσης. Εκατομμύρια άνθρωποι εντάχθηκαν στις γραμμές εξτρεμιστικών θρησκευτικών οργανώσεων, συγκρότησαν συμμορίες, μεγάλης κλίμακας, τοπικές εξουσίες συμπληρωματικές ή και ανταγωνιστικές με τους δυτικούς πάτρωνές τους. Ο μεγαλοεθνικισμός της Δύσης, το διαίρει και βασίλευε για την επίτευξη των ιμπεριαλιστικών βλέψεων Δύσης και Ανατολής, τροφοδότησαν και εξέθρεψαν τοπικούς εθνικισμούς μικρής κλίμακας και θρησκευτική βία. Πρωτοφανέρωτα σε όγκο και διάρκεια μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα βγήκαν, μέσα σε ανείπωτη δυστυχία, στους δρόμους που οδηγούσαν στη Δύση. Έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης σε δίκτυα λαθρεμπόρων συνδεδεμένων με τοπικές κυβερνήσεις. Χρησιμοποιήθηκαν σαν γεωπολιτικά όπλα σε ένα παιχνίδι εκβιασμών μεταξύ του «κέντρου και της περιφέρειας». Η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή συνυπήρχε και συνυπάρχει, με την οργή, την απελπισία, την αβεβαιότητα.
Δίπλα στα εκατομμύρια των προσφύγων και μεταναστών, χωρίς αμφιβολία ακολούθησαν «κρυμμένοι» εκπαιδευμένοι τρομοκράτες με σκοπό να μεταφέρουν τον όλεθρο στις χώρες των πρώην συμμάχων τους. Και όλο αυτό το βουβό κλίμα, όσοι δεν βρέθηκαν στις ανθρώπινες χωματερές των λεγόμενων κέντρων φιλοξενίας συναντήθηκαν με τους ομόθρησκους και ομοιοπαθούντες στις καπιταλιστικές μητροπόλεις της Δύσης. Προστέθηκαν στα εκατομμύρια των μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς που ζούσαν και αυτοί αποκλεισμένοι σε γκέτο, χωρίς δουλειά και μέλλον, θύματα ρατσιστικής βίας βαθιά οργισμένοι με τη ζωή τους αλλά και την καταστροφή που έβλεπαν να στοιχειώνει τις πρώην πατρίδες τους.
Εκρηκτικό μείγμα. Και τις συνέπειες αυτού του εκρηκτικού μείγματος βιώνει σήμερα η Ευρώπη.
Οι φανατικές φωνές ορισμένων «μουλάδων» βρίσκουν ανοικτά τα αυτιά πολλών. Δίπλα στους εκπαιδευμένους τρομοκράτες απλοί καθημερινοί άνθρωποι νομίζουν ότι «αντιδρούν» αρπάζοντας ένα φορτηγό και ρίχνοντάς το επάνω σε άλλους καθημερινούς ανθρώπους, βάζοντας μια βόμβα ή σκορπώντας θάνατο με ένα μαχαίρι…
Και αυτός ο φαύλος κύκλος δεν κλείνει, δεν φαίνεται να κλείνει ούτε με τις «απειλές» των Ευρωπαίων ιθυνόντων ούτε με την επιβολή της αστυνομοκρατίας σε ολόκληρο τον «ανεπτυγμένο» κόσμο. Η συνέχιση του πολύμορφου πολέμου στις περιφέρειες του κόσμου και στα μητροπολιτικά κέντρα, το στρίμωγμα του ISIS στα πεδία των μαχών με τη διασφάλιση οδών διαφυγής για τους μαχητές του, η ανάδειξη νέων ομάδων και «συμμάχων» για να συντηρηθούν οι εντάσεις και να διαμορφωθούν νέα δεδομένα στην αντιπαράθεση των ισχυρών της Γης ένα πράγμα βεβαιώνει: Ο τρόμος που απλώνεται στην Ευρώπη θα συνεχιστεί. Η βαρβαρότητα και η βία θα εξαπλωθούν και άλλο. Και πάνω σε αυτήν την ανεξέλεγκτη εξάπλωση της βίας στηρίζεται και οικοδομείται σταθερά και μεθοδικά το «νέο» ευρωπαϊκό οικοδόμημα, της ανελευθερίας, του διάχυτου φόβου, της αστυνομοκρατίας, της αποξένωσης των ανθρώπων. Έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι και δικαιολογημένοι…
Όσο και αν μοιάζει «λογικό» το σχήμα ότι η βία γεννά βία είναι ταυτόχρονα βαθιά απάνθρωπο, παντελώς ατελέσφορο, πρόσχημα για εξάπλωση νέων κυμάτων βίας.
Το σταμάτημα της βίας θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί όταν θα πάψουν να ισχύουν οι αιτίες που το γεννούν. Και αυτό είναι υπόθεση μιας άλλης πολιτικής. Απελευθερωτικής από οικονομικούς και κοινωνικούς καταναγκασμούς. Αντίστασης στα σχέδια του ευρωατλαντισμού και του ιερατείου της ευρωκρατίας. Κατάργησης της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Χειραφέτησης από δοξασίες και σκοταδισμό αιώνων. Μια τέτοια πολιτική είναι υπόθεση της συντριπτικής πλειονότητας του πλανήτη. Είναι ταυτόχρονα επιτακτική ανάγκη και μεγάλο ζητούμενο της εποχής μας.
