Του Γιώργου Θεοδωρόπουλου. Κάθε χρόνο στον αγιασμό για τη νέα σχολική χρονιά με ιδιαίτερη συγκίνηση, ως πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων έβρισκα το θάρρος να απευθύνω δύο λόγια στα παιδιά. Φέτος το σκηνικό στον αγιασμό ήταν εντελώς διαφορετικό.
Τα παιδιά ήταν ιδιαίτερα «ήσυχα», χωρίς τους γνωστούς αστεϊσμούς και τις πλακίτσες, οι καθηγητές σφιγμένοι, οι γονείς ανήσυχοι, ο ιερέας αμήχανος και χωρίς ψάλτη ράντισε με το βασιλικό μόνο τους τοίχους του σχολείου. Με δυσκολία βγήκε από τα χείλη μερικών η ευχή «καλή χρονιά». Δεν υπήρχε το καθιερωμένο μήνυμα από τον αρμόδιο υπουργό. Ο μόνος εκτός τόπου και χρόνου ήταν ο εκτελών χρέη διευθυντή, που μίλησε για το «νέο σχολείο» στους παγερά αδιάφορους μαθητές και εκπαιδευτικούς.
Θύμωσα πάρα πολύ και αποφάσισα να μη μιλήσω στα παιδιά. Όταν αναμετρήθηκα με την ψυχολογία μου κατάλαβα ότι δεν θα αντέξω, βλέποντας κατάματα τα παιδιά, να τους κρύψω την αλήθεια. Τα νεανικά τους βλέμματα, που πίσω τους κρυβόταν η αγωνία για το μέλλον, είχα την αίσθηση ότι γυάλιζαν και σπινθιροβολούσαν στον πρωινό ήλιο. Άλλες χρονιές όταν τα παιδιά έμπαιναν στην τάξη μετά τον αγιασμό άκουγες μια χαρούμενη οχλοβοή και τις φωνές των δασκάλων τους που προσπαθούσαν να επιβάλουν την «τάξη». Φέτος τα παιδιά μπήκαν χωρίς ενθουσιασμό στις τάξεις. Τα παρακολουθούσα καθώς έμπαιναν και είχα την αίσθηση ότι αντιλαμβάνονταν τον κίνδυνο που παραμονεύει.
Επί ώρες μετά τον αγιασμό τα βλέμματα των παιδιών με ακολουθούσαν και σιγουρεύτηκα ότι κακώς δεν τόλμησα να τους πω δυο λόγια. «Παιδιά, το καλοκαίρι που πέρασε η κυβέρνηση αποφάσισε σημαντικά πράγματα για εσάς και τους καθηγητές σας. Συμμαθητές σας “καταργήθηκαν” και δάσκαλοί σας απολύθηκαν. Χτες το βράδυ ένα τμήμα της Βουλής αποφάσισε για το “νέο σχολείο” του μέλλοντός σας, που σκοπό έχει σιγά-σιγά να “καταργηθούν” ως μαθητές και πολλοί από εσάς…». Έφερα στο νου μου τις φυσιογνωμίες του Αρβανιτόπουλου, του Στουρνάρα, του Σαμαρά και του Βενιζέλου και με οργή και αγανάκτηση σκέφτηκα ότι η μεγαλύτερη τιμωρία γι’ αυτούς θα ήταν να έρθουν αντιμέτωποι με τον «λιθοβολισμό» από τα βλέμματα των παιδιών. Αν τολμούσαν να πάνε σε έναν αγιασμό… «Παιδιά, καλή δύναμη. Με αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και αγώνα υπερασπιστείτε το μέλλον σας. Στηρίξτε τον αγώνα των δασκάλων σας, χαρίστε τους ένα χαμόγελο, το έχουν ανάγκη τις μέρες αυτές που θα τους πυροβολούν η κυβέρνηση και τα κανάλια. Όσοι από αυτούς δεν απεργήσουν δείξτε τους με τον τρόπο σας ότι αυτό δεν είναι ένα καλό μάθημα για εσάς».
Η επόμενη εβδομάδα θα είναι κρίσιμη για την παιδεία αλλά και για την αξιοπρέπειά μας. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να συνδυάσουν τον αγώνα τους με ενημέρωση και κινητοποίηση της κοινωνίας για το τεράστιο διακύβευμα της διάλυσης της δημόσιας παιδείας, οι γονείς πρέπει να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα των εκπαιδευτικών. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε προαύλιο σχολείου, πρέπει να γίνουν συνελεύσεις. Ένα κίνημα παιδείας και ανατροπής πρέπει να απλωθεί σε όλη τη χώρα. Όσοι δεν αντιλαμβάνονται τη σπουδαιότητα του αγώνα για την παιδεία, είναι συμμέτοχοι της μεθοδευμένης προσπάθειας της κυβέρνησης να οδηγήσει τη νεολαία σε φυσική και πνευματική γενοκτονία. Ο αγώνας για την Παιδεία, τη μόρφωση και την προκοπή είναι αγώνας για να κερδίσουμε ξανά τη χώρα μας.
(Ο τίτλος του παραπάνω σημειώματος είναι αντιγραφή του πρωτοσέλιδου τίτλου της εφημερίδας Τύπος της Θεσσαλονίκης, 12/9/13)
* Ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος είναι πρόεδρος
του Συλλόγου Γονέων 2ου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης
και μέλος του Συλλόγου Γονέων του 2ου ΓΕΛ Θεσσαλονίκης
