Υπάρχει μια σειρά από διαπιστώσεις για την εμπλοκή που παρουσιάστηκε στις διαπραγματεύσεις κυβέρνησης – τρόϊκας και οι οποίες οδήγησαν στη διακοπή της συνάντησης Βενιζέλου – τροϊκανών το βράδυ της Πέμπτης. Οι καθησυχαστικές δηλώσεις όλων λίγες ώρες μετά, όπως και η έκτακτη συνέντευξη Τύπου του υπουργού, έγιναν για να μετριαστούν οι εντυπώσεις.
Η εμπλοκή σημειώθηκε τη στιγμή που αλλάζει όλο το οικονομικό σκηνικό και είναι σχεδόν αδύνατη η διαχείριση σε πολιτικό επίπεδο των μέτρων και αποτυχιών. Η τρόικα απαιτεί μέτρα, η κυβέρνηση δεν μπορεί να τα εφαρμόσει ή ζητά παρατάσεις και διευκολύνσεις. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα ταραγμένο περιβάλλον, όπου η ελεύθερη πτώση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζεται, οι φημολογίες για έξοδο από την Ευρωζώνη (ακόμα και από την Ε.Ε.) δυναμώνουν, στην δε Ε.Ε. όλα είναι ανοικτά και τίποτα από όσα συνέβησαν «χτες» δεν θεωρείται δεδομένο.
Η εμπλοκή αυτή, είτε έγινε από πλευράς ΠΑΣΟΚ για να στηθεί ένα εκλογικό σενάριο μπροστά στις μεγάλες χρεοκοπίες που έρχονται, είτε έγινε καθαρά για λόγους τακτικής στο πλαίσιο που περιγράψαμε, είτε ακόμα έχει χροιά προσωπικής πολιτικής ανάδειξης του Βενιζέλου («δεν είμαι Παπακωσταντίνου» κ.λπ.), δείχνει ότι υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης με την τρόικα. Επί 1,5 χρόνο ακολουθήθηκε απόλυτη συμπόρευση με την δικαιολογία ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο διαπραγμάτευσης, με την πρόφαση ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εφαρμόζουμε το Μνημόνιο ή ακόμα και ας προσέχαμε πού βάζαμε την υπογραφή μας κ.λπ., κ.λπ.
Ο συνασπισμός τρόικας – ΠΑΣΟΚ δοκιμάζεται στις σχέσεις του. Δοκιμάζεται σε πλευρές και τακτικές κινήσεις με τις οποίες ο καθένας θέλει να εξασφαλίσει όρους (μερικής έστω) αυτονομίας για υποχρεωτικές επιλογές ενόψει όσων εξελίξεων έχουν ήδη δρομολογηθεί ή είναι αναπόφευκτες από την πορεία της οικονομικής κατάρρευσης.
Η διαπραγματευτική τακτική του Ευ. Βενιζέλου συνδέεται με τη διαμόρφωση όρων μιας «εθνικής – οικουμενικής» γραμμής και «μετώπου δυνάμεων» που θα καλεστούν να υπηρετήσουν την εντελώς νέα και ιδιαίτερη κατάσταση της κατάρρευσης ή ακόμα και της εξόδου από το ευρώ και την Ευρωζώνη.
Σε κάθε περίπτωση, η εμπλοκή αυτή θα χρωματίσει τις εξελίξεις στο εσωτερικό και θα δημιουργήσει άλλους όρους στις σχέσεις ελληνικής κυβέρνησης και τρόικας.
Η επιδείνωση της διεθνούς κρίσης που σημειώθηκε το καλοκαίρι, ανάτρεψε όλους τους σχεδιασμούς που είχαν γίνει μέχρι τα μέσα Αυγούστου. Από τότε ξανάρχισαν να δυναμώνουν σενάρια για αναδιάρθρωση της Ε.Ε., για έξοδο χωρών από το ευρώ (όχι απλά αδύναμων αλλά και ισχυρών, αφού ακούγονται και γράφονται γνώμες «ειδικών» είτε για αποχώρηση Ελλάδας και Πορτογαλίας, είτε για αποχώρηση Γερμανίας, Αυστρίας, Ολλανδίας), σενάρια για δημιουργία δύο ευρώ κ.λπ. Πολλοί Γερμανοί δυναμικοί παράγοντες δηλώνουν θετικοί στην αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ, ενώ αποκαλύφθηκε ότι η ελληνική κυβέρνησης απευθύνθηκε ήδη σε γνωστό δικηγορικό γραφείο με ειδίκευση σε τέτοια θέματα ώστε να ψάξει φόρμουλες μιας πιθανής εξόδου από την Ευρωζώνη.
Όλα τα παραπάνω προοιωνίζονται ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, στο έδαφος της χρεοκοπίας και της κατάρρευσης. Ο αστικός πολιτικός κόσμος μηχανεύεται την διαχείριση και την εξεύρεση εναλλακτικών λύσεων.
Η εμπλοκή αυτή, είτε έγινε από πλευράς ΠΑΣΟΚ για να στηθεί ένα εκλογικό σενάριο μπροστά στις μεγάλες χρεοκοπίες που έρχονται, είτε έγινε καθαρά για λόγους τακτικής στο πλαίσιο που περιγράψαμε, είτε ακόμα έχει χροιά προσωπικής πολιτικής ανάδειξης του Βενιζέλου («δεν είμαι Παπακωσταντίνου» κ.λπ.), δείχνει ότι υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης με την τρόικα. Επί 1,5 χρόνο ακολουθήθηκε απόλυτη συμπόρευση με την δικαιολογία ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο διαπραγμάτευσης, με την πρόφαση ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εφαρμόζουμε το Μνημόνιο ή ακόμα και ας προσέχαμε πού βάζαμε την υπογραφή μας κ.λπ., κ.λπ.
Ο συνασπισμός τρόικας – ΠΑΣΟΚ δοκιμάζεται στις σχέσεις του. Δοκιμάζεται σε πλευρές και τακτικές κινήσεις με τις οποίες ο καθένας θέλει να εξασφαλίσει όρους (μερικής έστω) αυτονομίας για υποχρεωτικές επιλογές ενόψει όσων εξελίξεων έχουν ήδη δρομολογηθεί ή είναι αναπόφευκτες από την πορεία της οικονομικής κατάρρευσης.
Η διαπραγματευτική τακτική του Ευ. Βενιζέλου συνδέεται με τη διαμόρφωση όρων μιας «εθνικής – οικουμενικής» γραμμής και «μετώπου δυνάμεων» που θα καλεστούν να υπηρετήσουν την εντελώς νέα και ιδιαίτερη κατάσταση της κατάρρευσης ή ακόμα και της εξόδου από το ευρώ και την Ευρωζώνη.
Σε κάθε περίπτωση, η εμπλοκή αυτή θα χρωματίσει τις εξελίξεις στο εσωτερικό και θα δημιουργήσει άλλους όρους στις σχέσεις ελληνικής κυβέρνησης και τρόικας.
Η επιδείνωση της διεθνούς κρίσης που σημειώθηκε το καλοκαίρι, ανάτρεψε όλους τους σχεδιασμούς που είχαν γίνει μέχρι τα μέσα Αυγούστου. Από τότε ξανάρχισαν να δυναμώνουν σενάρια για αναδιάρθρωση της Ε.Ε., για έξοδο χωρών από το ευρώ (όχι απλά αδύναμων αλλά και ισχυρών, αφού ακούγονται και γράφονται γνώμες «ειδικών» είτε για αποχώρηση Ελλάδας και Πορτογαλίας, είτε για αποχώρηση Γερμανίας, Αυστρίας, Ολλανδίας), σενάρια για δημιουργία δύο ευρώ κ.λπ. Πολλοί Γερμανοί δυναμικοί παράγοντες δηλώνουν θετικοί στην αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ, ενώ αποκαλύφθηκε ότι η ελληνική κυβέρνησης απευθύνθηκε ήδη σε γνωστό δικηγορικό γραφείο με ειδίκευση σε τέτοια θέματα ώστε να ψάξει φόρμουλες μιας πιθανής εξόδου από την Ευρωζώνη.
Όλα τα παραπάνω προοιωνίζονται ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, στο έδαφος της χρεοκοπίας και της κατάρρευσης. Ο αστικός πολιτικός κόσμος μηχανεύεται την διαχείριση και την εξεύρεση εναλλακτικών λύσεων.
Σχόλια
