Η Συμφωνία των Πρεσπών κάνει ορατή την επίδραση της στην πολιτική σκηνή. Καθώς συναντιέται με τη συσσωρευμένη βουβή οργή των οκτώ μνημονιακών χρόνων και τη διάψευση του μύθου της «καθαρής εξόδου» δημιουργεί απρόβλεπτες τάσεις και τροφοδοτεί εξελίξεις. Η λαϊκή συνείδηση αρνείται να την αποδεχθεί ως λογική την στιγμή που η Ελλάδα παραδίδεται στο ΝΑΤΟ και μετατρέπεται σε χώρα υποστήριξης των πιο φιλοπόλεμων σχεδίων ενώ η κυβέρνηση να ανακαλύπτει «αναβάθμιση της στρατηγικής σημασίας της χώρας για τις ΗΠΑ». Υπογράφεται μια συμφωνία που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου στην Βαλκανική και η κυβέρνηση ξιπάζεται με τα «μπράβο» του Σόρος. Προκαλούν δικαιολογημένα οργή τα «συγχαρητήρια» των ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Μέρκελ και συντροφιάς.
Προκαλεί δικαιολογημένη οργή να χαρακτηρίζονται «φασίστες και ακροδεξιοί» όσοι διαφωνούν με τις επιλογές της. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος απόδειξη της αδιαφορίας και της περιφρόνησης της αγωνίας ενός λαού από την κυβερνητική πεποίθηση ότι «ενεργεί προστατεύοντας το κοσμάκη από την άγνοια και τον συντηρητισμό του». Το τίμημα αυτής της ξιπασιάς γίνεται ορατό. Και οι συνέπειες, δυστυχώς, δεν θα αφορούν αποκλειστικά και μόνο τη χειρότερη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος.
Ανατροπές σχεδίων
Δεν πρόκειται απλά και μόνο για την άγνωστων, ακόμα και απρόβλεπτων, διαστάσεων φυγή στελεχών από τους ΑΝ.ΕΛ. Δεν πρόκειται απλά για τις συνεχείς αποδοκιμασίες στελεχών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε δημόσια εμφάνιση τους, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα. Δεν πρόκειται καν για τα πρώτα σημάδια μιας δημοσκοπικής κατάρρευσης που σύντομα θα μάθουμε την έκταση τους.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της αδιαφορίας και της περιφρόνησης της αγωνίας ενός λαού από την κυβερνητική πεποίθηση ότι «ενεργεί προστατεύοντας το κοσμάκη από την άγνοια και τον συντηρητισμό του»
Πρόκειται για κάτι βαθύτερο που ανατινάζει τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Ο απλός κόσμος αισθάνεται ξένος και αδιάφορος με τα κυβερνητικά παραμύθια. Αισθάνεται προσβεβλημένος από την κυβερνητική ξιπασιά. Δεν έχει σημασία αν «κάποιοι δεξιοί» ξεκινούν τα πρώτα γιούχα. Αυτά είναι αποδεκτά από μια πλειοψηφία που δυσανασχετεί σιωπηλά. Τα αποδέχεται και σχεδιάζει να τιμωρήσει επώδυνα τους υπεύθυνους.
Οι όποιες κυβερνητικές κορώνες μοιάζουν αδύναμες να αντιστρέψουν το κλίμα. Ο απλός κόσμος περιφρονεί τα πάντα. Δεν πείθεται. Τα πιο φτωχά, «πληβειακά» στρώματα δίνουν την μάχη της επιβίωσης έχοντας πάρει απόφαση ότι είναι μόνοι. Και αυτό δημιουργεί καταστάσεις έξω από κάθε έλεγχο.
Ο κυβερνητικός σχεδιασμός φιλοδοξούσε να πετύχει την επιβίωση του με μια νέα αρχή με όχημα την κεντροαριστερά και τα σπαράγματα της ΚΙΝ.ΑΛ. Πέτυχε να αποσπάσει το «μπράβο» του ΓΑΠ, του Σταύρου και της ΔΗΜ.ΑΡ.
Η Φ. Γεννηματά απέφυγε προς το παρόν την κακοτοπιά και τραβά το σχοινί έναντι του Ποταμιού γνωρίζοντας ότι από μόνο του δεν μπορεί να διασωθεί στις προσεχείς εκλογές και ότι η πολιτική του γίνεται βαρίδι για την ίδια σε μια στιγμή μεγάλης φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ. Το άνοιγμα ΣΥΡΙΖΑ προς την κεντροαριστερά μπορεί να γίνει πια με όρους Μπουτάρη. Γλείψιμο οι μεν ύβρεις και περιφρόνηση ο δε. Η κεντροαριστερή διάσωση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πάρει σάρκα μόνο με την εξαγορά κάποιων βουλευτών του Ποταμιού, αν υπάρξουν τέτοιοι. Και αυτό ακόμα πρέπει να συνοδευτεί με την «εξαγορά» κάποιων βουλευτών των ΑΝ.ΕΛ., αν και όταν η Βουλή κληθεί να αποφασίσει για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση όταν ο Καμένος αρνηθεί να στηρίξει την Συμφωνία των Πρεσπών.
Ο κυβερνητικός σχεδιασμός φιλοδοξούσε να δημιουργήσει ένα προπέτασμα καπνού στα πλαίσια ενός οξύτατου διπολισμού ανάμεσα στην «δημοκρατία και τη συντήρηση», ανάμεσα σε Α. Τσίπρα και Κ. Μητσοτάκη. Συμπληρωματικά επιθυμούσε την δημιουργία ενός κόμματος στα δεξιά της Ν.Δ. για να «κόβει ψήφους».
Εκείνο που κατάφερε είναι να οδηγηθούν οι ΑΝ.ΕΛ. στη τύχη του Καρατζαφέρη. Και παράλληλα να αναδειχθεί «ο Κούλης» ως μοναδικός υπερασπιστής της «εθνικής γραμμής» ψαλιδίζοντας τις φιλοδοξίες των Μπαλτάκου, Φαήλου και άλλων που νόμιζαν ότι «ήρθε η ώρα» τους. Μοναδική ελπίδα των Τσίπρα και σία είναι η διάσωση της εγκληματικής Χρυσής Αυγής. Είναι και αυτό μια τραγική ειρωνεία. Να κατηγορείται και να χαρίζεται ένας ολόκληρος λαός στην ακροδεξιά την στιγμή που η συστημική πολιτική ενδυναμώνει το φασισμό και από ότι φαίνεται τον έχει και ανάγκη.
Ακούει κάτι η Αριστερά; Ή νομίζει ότι η ίδια δεν θα επηρεασθεί από την απαράδεκτη σιωπή της;
Σ.Π.
