Κάνουν κριτική στην Αριστερά για να μη δουν τη μούρη τους στον καθρέφτη. Ενώ αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούσε η Αριστερά να αποτρέψει αυτή την καταστροφή.
Όχι εξαιτίας των αδυναμιών της που όλοι γνωρίζουμε, πολλοί κατακρίνουμε και λιγότεροι προσπαθούμε να διορθώσουμε, αλλά γιατί η εξέλιξη αυτή ήταν εξέλιξη ενός ολόκληρου συστήματος, παγκόσμιου. Και η ευθύνη βρίσκεται αποκλειστικά στους κυρίαρχους, στους ισχυρούς του πλούτου, που κυβερνούν. Αυτοί ρημάζουν τις κοινωνίες και η Αριστερά δεν είχε πουθενά τις δυνάμεις για να τους εμποδίσει. Γιατί, μέσα στα χρόνια, με ψίχουλα από τον απύθμενο πλούτο που συσσώρευσαν, απέσπασαν τη συναίνεση ή την ανοχή του κοινωνικού σώματος. Με ψεύδη, εξαγορές, τρομοκρατία, πολέμους, προπαγάνδα, lifestyle και μικρά αλλά αισθητά μερίδια ευημερίας με τα οποία καλλιέργησαν τη νοοτροπία της συνενοχής. Αυτοί ελέγχουν την οικονομία, την πολιτική και την επικοινωνία. Αυτοί κρατάνε το τιμόνι, αυτοί έριξαν το πλοίο στην ξέρα. Κι αυτοί προσπαθούν να γλιτώσουν το τομάρι και την περιουσία τους, αφήνοντας τους άλλους να σωθούν μόνοι τους, όπως ακριβώς έκανε ο καπετάνιος του Concordia, στην Ιταλία. Όπως έκαναν αμέσως οι ολιγάρχες και οι ακόλουθοί τους στην Ελλάδα, που φυγαδεύσανε, από το ναυάγιο που οι ίδιοι προκαλέσανε, τα δισεκατομμύρια τους στην Ελβετία και τα νησιά Καϊμάν, αφήνοντας πλήρωμα και επιβάτες στην μπαταρισμένη χώρα. Για να μην συνεισφέρουν τίποτα στη «σωτηρία» της και για να επιστρέψουν πλουσιότεροι όταν η χώρα θα είναι ερείπια και ο λαός εξαθλιωμένος.
Αλλά κι αν οι φορείς της Αριστεράς έχουν ανεβασμένη χοληστερίνη λόγω γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, οι αριστεροί πολίτες, χιλιάδες, σε όλη την επικράτεια, δεν σταμάτησαν ποτέ να υπερασπίζονται τα δίκια των ανθρώπων της εργασίας, τη γη και τη θάλασσα, τους δημοκρατικούς θεσμούς και τον πολιτισμό. Να λένε την αλήθεια. Να χτυπάνε τις καμπάνες του κινδύνου. Να οραματίζονται. Ακόμα κι όταν ο αγώνας τους ήταν μειοψηφικός, περιθωριακός, αναποτελεσματικός και επώδυνος. Αναχρονιστικούς και γραφικούς αποκαλούσαν τους αριστερούς οι κονδυλοφόροι του συστήματος.
Κι όμως, παρ’ όλες τις απογοητεύσεις, τις αποσύρσεις και τις αυτομολίες, οι αριστεροί υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται τα δέντρα και τα πάρκα, τα ωραία κτήρια, τις ανοιχτές ακρογιαλιές και την καθαρή ατμόσφαιρα, τα μεροκάματα και τις συντάξεις, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, τα μουσεία και τις βιβλιοθήκες, τα τραγούδια και τις ταινίες… Οι αριστεροί παλεύουν κόντρα στην ακρίβεια, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας…
Οι αριστεροί χάνουν τις δουλειές τους επειδή προσπαθούν να οργανώσουν τους συναδέλφους τους σε σωματεία, οι αριστεροί τρώνε τα δηλητηριώδη αέρια στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, οι αριστεροί έχουν πληρώσει –και πληρώνουν- το ακριβότερο τίμημα για τη δημοκρατία και την πρόοδο. Οι αριστεροί νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους και θυσιάζονται χωρίς πλούτη, δάφνες, παράσημα και τίτλους.
Γι’ αυτό η συκοφαντία και η λάσπη πάνε σύννεφο. Αλλά ο αριστερός δεν κολώνει, γιατί, το πρωί όταν ξυπνάει, έχει τη συνείδησή του ήσυχη.
Αλλά κι αν οι φορείς της Αριστεράς έχουν ανεβασμένη χοληστερίνη λόγω γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, οι αριστεροί πολίτες, χιλιάδες, σε όλη την επικράτεια, δεν σταμάτησαν ποτέ να υπερασπίζονται τα δίκια των ανθρώπων της εργασίας, τη γη και τη θάλασσα, τους δημοκρατικούς θεσμούς και τον πολιτισμό. Να λένε την αλήθεια. Να χτυπάνε τις καμπάνες του κινδύνου. Να οραματίζονται. Ακόμα κι όταν ο αγώνας τους ήταν μειοψηφικός, περιθωριακός, αναποτελεσματικός και επώδυνος. Αναχρονιστικούς και γραφικούς αποκαλούσαν τους αριστερούς οι κονδυλοφόροι του συστήματος.
Κι όμως, παρ’ όλες τις απογοητεύσεις, τις αποσύρσεις και τις αυτομολίες, οι αριστεροί υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται τα δέντρα και τα πάρκα, τα ωραία κτήρια, τις ανοιχτές ακρογιαλιές και την καθαρή ατμόσφαιρα, τα μεροκάματα και τις συντάξεις, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, τα μουσεία και τις βιβλιοθήκες, τα τραγούδια και τις ταινίες… Οι αριστεροί παλεύουν κόντρα στην ακρίβεια, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας…
Οι αριστεροί χάνουν τις δουλειές τους επειδή προσπαθούν να οργανώσουν τους συναδέλφους τους σε σωματεία, οι αριστεροί τρώνε τα δηλητηριώδη αέρια στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, οι αριστεροί έχουν πληρώσει –και πληρώνουν- το ακριβότερο τίμημα για τη δημοκρατία και την πρόοδο. Οι αριστεροί νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους και θυσιάζονται χωρίς πλούτη, δάφνες, παράσημα και τίτλους.
Γι’ αυτό η συκοφαντία και η λάσπη πάνε σύννεφο. Αλλά ο αριστερός δεν κολώνει, γιατί, το πρωί όταν ξυπνάει, έχει τη συνείδησή του ήσυχη.
Στ. Ελλ.
Σχόλια
