Τα γεγονότα και οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Το περασμένο Σάββατο ολόκληρη τη μέρα παρακολουθούσαμε τα γεγονότα στη Ρωσία, με την κίνηση Πριγκόζιν και τα διαγγέλματα Πούτιν. Την Κυριακή ξεχάστηκε τελείως η Ρωσία: ασχοληθήκαμε με τις εκλογές, και όλοι μιλούσαν για την είσοδο του κόμματος «Σπαρτιάτες» και την αυτοδυναμία της Ν.Δ. Τη Δευτέρα αναγγέλθηκε συνάντηση Μητστοάκη-Ερντογάν στις 7-8 Ιουλίου, μετά από τηλεφωνική τους συνομιλία. Την Τρίτη ορκίστηκε μια κυβέρνηση σωστή κουστωδία του περιβάλλοντος Μητσοτάκη (63 μέλη, εκ των οποίων 20 εξωκοινοβουλευτικοί). Την Τετάρτη ξεκίνησαν –για άλλη μια φορά– ταραχές στην Γαλλία με αφορμή τη δολοφονία από αστυνομικό ενός νέου 17 χρόνων, και ήδη έχουμε 667 συλλήψεις σε διαδηλώσεις και επεισόδια που διαρκούν 3 μέρες. Την Πέμπτη ο Α. Τσίπρας ανακοίνωσε την παραίτησή του από πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, και το κόμμα αυτό μπαίνει σε μια περίοδο ανοικτής και βαθιάς κρίσης. Την ίδια μέρα σε τελετή-γιορτή στην οικία του Αμερικανού πρέσβη κ. Τσούνη γιορτάστηκε η Ημέρα Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, με πάνω από 1.500 καλεσμένους (μεταξύ αυτών σχεδόν το μισό υπουργικό συμβούλιο, η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων, εκπρόσωποι των κομμάτων, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες κ.λπ.).
Τα ΜΜΕ και τα πάνελ έχουν πιάσει «δουλειά» και κάθε μέρα τροφοδοτούν με «υλικό» τάχα ενημέρωσης – κάτι σαν βομβαρδισμός της κοινής γνώμης και διαμόρφωση μιας χειραγωγημένης και ελεγχόμενης «πελατείας». Μόνη διαφυγή που επιτρέπεται στον πολίτη είναι κάποια μπάνια το καλοκαίρι, κάποιες σύντομες και πανάκριβες διακοπές. Για τα «άλλα» φροντίζουν κυβέρνηση, το επιτελικό και ψηφιακό κράτος, η Κομισιόν και το ΝΑΤΟ. Ήδη ανακοινώνονται αυξήσεις σε λογαριασμούς, ένα τρένο με 372 επιβάτες μένει εγκλωβισμένο για μιάμιση ώρα σε τούνελ χωρίς ηλεκτρικό, μια τουρίστρια πεθαίνει σε παραλία γιατί δεν υπάρχει ασθενοφόρο, ένας κούριερ αφήνει την τελευταία του πνοή σε κεντρικό δρόμο στη Θεσσαλονίκη: η «κανονικότητα» επανέρχεται δριμύτατη, ξεχνώντας προεκλογικές υποσχέσεις και ταξίματα.
Έχουμε επομένως ένα νέο πολιτικό σκηνικό, με γερές δόσεις ανισορροπίας και ρευστότητας ταυτόχρονα, μια κυβέρνηση χωρίς αντιπολίτευση, μια κοινωνία σε κατακερματισμό και σύγχυση, ταραχώδη γεωπολιτικά κύματα και προβλήματα γύρω από τη γειτονιά μας, συν σοβαρές ενδείξεις οικονομικής αστάθειας. Το «βαθύ σύστημα» και η «ακροκεντρώα» διακυβέρνηση της ελληνικής συμμετοχής στην παγκοσμιοποίηση οδηγούν τη χώρα, χωρίς σοβαρές αντιδράσεις, σε ένα περιβάλλον πολιτικού συντηρητισμού, ρευστοποίησης και ιδεολογικής επέκτασης ατομισμού-προσαρμογής-«δικαιωματισμού». Κάθε αντίδραση, κάθε αντίσταση θα χρεωθεί με τον ευκολότερο τρόπο την ταμπέλα του «ακροδεξιού», του «αντισυστημισμού». Όλα θα τσουβαλιάζονται, την ίδια στιγμή που η μεταδημοκρατία ραγδαία θα επεκτείνεται και θα γίνεται καθεστώς.
Ο αστισμός με την κυριαρχία της Ν.Δ. θα πάρει πιο επιθετική θέση και στάση απέναντι στην κοινωνία, και θα ρίξει τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στη δίνη του ευρωατλαντισμού και των σχεδιασμών του. Ο χώρος της κεντροαριστεράς θα χρειαστεί χρόνο για να ανασυγκροτηθεί, με όποια σύνθεση: προς το παρόν ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει σε βαθύτατη κρίση, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται χωρίς ικανή ηγεσία. Και η «κουτάλα» των ελίτ, κέντρων, πρεσβειών κ.ά. θα ανακατευτεί με έμφαση, διότι ένα σύστημα με έναν μόνο πυλώνα (Ν.Δ.) δεν προσφέρει ισορροπία, και δεν θα απορροφώνται εύκολα οι επερχόμενοι κραδασμοί. Η Αριστερά (ποια ακριβώς;) αμήχανη, εγκλωβισμένη σε στερεότυπα, δεν θέλει να ακούσει κανένα μήνυμα, δεν θέλει καθόλου να δει τα σχήματά της, δεν μπορεί να αυτο-ιαθεί.
Περισσότερο από ποτέ, σήμερα, τώρα, είναι αναγκαίος ένας βαθύτατος αναπροσανατολισμός. Μια ευρύτατη ζύμωση και διεργασία που θα ξεφεύγει από τις προδιαγραφές της παγκοσμιοποίησης που περιγράψαμε, που δεν θα εγκλωβίζεται σε ξεπερασμένα στερεότυπα, δεν θα παραδίνεται στο τι θα γεννήσει το κεντροαριστερό μπλοκ, και θα έχει την ικανότητα να ιχνηλατήσει μια εναλλακτική πρόταση για τη χώρα και την κοινωνία. Μια πρόταση βαθύτατα δημοκρατική και σε διάσταση με τα ακροδεξιά-φασιστικά σχήματα, μέσα από την απαίτηση και την υποστήριξη ενός σχεδίου Εθνικής Κυριαρχίας.
Μπορεί να μην πλήττουμε, αλλά δεν πρέπει να παραλύσουμε ή να αδρανήσουμε μπροστά σε έναν αρνητικό συσχετισμό δύναμης. Ούτε να μοιρολογούμε, ούτε να καθυβρίζουμε τον λαό που δεν καταλαβαίνει. Οι καιροί ζητούν υπερβάσεις και τομές. Απαιτούν διανοητική τόλμη και τρόπους που να ανοίγουν δρόμους. Σε αυτά κρινόμαστε όλοι!
