Πήρα τον καρδιολόγο μου, για συμβουλή, αλλά την απέφυγε ως εξωιατρική.
Γιατρέ μου, ρώτησα, γιατί έχω συνέχεια αυτή την έμμονη ιδέα ότι μόνο με τις ουτοπικές μας σκέψεις μπορούμε να αποφύγουμε την κόλαση και να οδηγηθούμε σε μία νέα πραγματικότητα πιο ανθρώπινη και πιο στέρεη; Επέμενα. Πήγαινε σε ψυχολόγο ή σε κοινωνιολόγο, μου πρότεινε.
Κι όλα αυτά επειδή έφυγα πολύ σκεπτικός από την τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε η επίθεση του προέδρου στους «βλαχοδήμαρχους», ούτε οι ψίθυροι για κάποιες υποψηφιότητες στην Αθήνα, δεν μου άλλαξαν την αίσθηση ότι είμαστε, παλαιόθεν, αδύνατοι στο μέτωπο της αυτοδιοίκησης. Όπως και σε πολλούς άλλους τομείς, ακολουθούμε.
Και τώρα, άλλοι έβαλαν πρώτοι το θέμα των δημοτικών εκλογών στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ανέκαθεν, η Αριστερά ανακοίνωνε τους υποψήφιούς της κοντά στις εκλογές. Δεν συνήθιζε να τους «χτίζει» σχεδιασμένα, από νωρίς.
Με αυτά τα δεδομένα, προσπάθησα να βγω από την πεπατημένη και να αναζητήσω εναλλακτικές διαδρομές. Το στάνταρντ είναι ένας υποψήφιος με καλό όνομα στο δήμο της Αθήνας, κι από κει και πέρα κατά περίπτωση, που συνήθως σημαίνει ευκαιριακές συμμαχίες για να μην βγει ο διαφαινόμενος ως χειρότερος, που κατά κανόνα ανήκει στη Δεξιά.
Στο λεωφορείο, εν κινήσει, κοιτώντας τους ανθρώπους που κάθονταν στα καθίσματα, βλοσυροί οι περισσότεροι ή εν πάση περιπτώσει χωρίς πολλά κέφια από μια ζωή που δεν πάει και τόσο καλά, σκεφτόμουν ότι η Αριστερά δεν έχει ούτε πολλά λεφτά, ούτε φιλικές τηλεοράσεις, ούτε ισχυρή παρουσία στα δημοτικά συμβούλια για να αλλάξει τη ζωή τους εύκολα και γρήγορα, αλλά μπορεί να τους εμφυσήσει μια βάσιμη ελπίδα, προτάσσοντας μια ριζική αλλαγή που θα στηριχτεί στο καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει ο τόπος.
Τι πρέπει, τότε, να κάνουμε;
Το πιο απλό. Να ξεκινήσουμε αξιοποιώντας τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Δηλαδή, να ποντάρουμε εκεί που οι άλλοι υστερούν σχεδόν εκ γενετής. Στο ήθος, την ανανέωση, τη νεανικότητα, την αγωνιστικότητα, την αξιοκρατία, την έγνοια, την ειλικρίνεια, την πρωτοτυπία και την ποιότητα, με δημοκρατικές διαδικασίες, όσο πιο άμεσες τόσο καλύτερα.
Επί του πρακτέου, να διαμορφώσουμε ψηφοδέλτια κυρίως από νέους σε ηλικία και αντιλήψεις άφθαρτους πολίτες. Όχι γιατί όλοι οι παλιοί είναι διεφθαρμένοι ή ανίκανοι. Έτσι κι αλλιώς, τους διεφθαρμένους και τους ανίκανους πρέπει να τους αποκλείουμε χωρίς δισταγμό. Αλλά γιατί μόνο έμπρακτα μπορούμε να πείσουμε την κοινωνία ότι θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μας.
Μέσα στα χρόνια, μέσα από τα κινήματα, αλλά και μέσα από την κοινωνική δραστηριότητα των πολιτών, κάθε τοπική κοινωνία έχει αναδείξει ανθρώπους που ξεχωρίζουν για τη δράση και την προσφορά τους χωρίς να προσδοκούν ανταλλάγματα. Γιατροί που νοιάζονται και τρέχουν για τους πάσχοντες, ακτιβιστές που επανασυνδέουν το ρεύμα στις άπορες οικογένειες, δάσκαλοι που κάθονται παραπάνω ώρες στο σχολείο για να κάνουν βοηθητικά μαθήματα στα πιο φτωχά παιδιά, ακτιβιστές που μαζεύουν τρόφιμα ή ξεροσταλιάζουν στους δρόμους για να μην περάσουν οι αυξήσεις στα διόδια, νεολαίοι που εμποδίζουν τους ακροδεξιούς να λιντσάρουν μετανάστες, νοικοκυραίοι που τρώνε δακρυγόνα σύννεφο για να μην καταστραφούν τα δάση και για να μην μολυνθούν τα νερά, δικηγόροι που υπερασπίζονται τους κατατρεγμένους και κοντράρουν την αστυνομία και τη στημένη δικαιοσύνη, αλλά και πολίτες που είναι έντιμοι και διακρίνονται για την επαγγελματική και κοινωνική τους δραστηριότητα, εργάτες και αγρότες που είναι λίγοι οι οργανωμένοι στην Αριστερά, καλλιτέχνες, επιστήμονες, έμποροι, βιοτέχνες, μηχανικοί και μαστόροι πάσης φύσεως, χειρώνακτες και διανοούμενοι. Να βρούμε τους πολίτες που έχουν φτιάξει ωραίες αγροτουριστικές μονάδες ή κρατάνε ζωντανούς υγιείς συνεταιρισμούς, πολίτες που γράφουν βιβλία ή λειτουργούνε βιβλιοπωλεία, νέους που παίζουν και διδάσκουν μουσική… Αλλά να συμπεριλάβουμε και ανθρώπους που έχουν καταστραφεί από τα Μνημόνια, που έχασαν τις δουλειές τους και τις επιχειρήσεις τους, που κινδυνεύουν να χάσουν και τα σπίτια τους, ανθρώπους πονεμένους και θυμωμένους αλλά και συνετούς, που θα ανεβάσουν τα μποφόρ στο κίνημα για την ανατροπή. Πολίτες με αυτενέργεια, πολίτες που το αίμα τους βράζει!
Εν ολίγοις, ένα πολύχρωμο μωσαϊκό δημιουργικών ανθρώπων που θα επιλεγούν ένας προς έναν από τις τοπικές κοινωνίες με τη δική μας παρότρυνση για μια μεγάλη ανανέωση των δημοτικών αρχών. Να μην ακολουθήσουμε τον εύκολο δρόμο, να μην επιλέξουμε μόνον αυτούς που μονοπώλησαν τα πόστα της αυτοδιοίκησης στη μεγάλη φάση των πενιχρών αποτελεσμάτων. Δεν αρκεί να καταγγέλλουμε γενικώς τους δημάρχους που φέρνουν πολύ μεγάλες ευθύνες για τον ξεπεσμό της αυτοδιοίκησης. Να αξιολογήσουμε και την ευθύνη αριστερών συμβούλων που εξαρθρώθηκαν από τη ρουτίνα.
Με νέους και δημιουργικούς πολίτες, πρέπει να φτιάξει τους δημοτικούς της σχηματισμούς η Αριστερά. Σ’ αυτούς να πιστέψει και αυτούς να αναδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με κριτήρια όχι μόνο στενά πολιτικά, αλλά και κοινωνικά, πολιτισμικά και ηθικά. Ας μην είναι φίρμες, ας μην είναι παλιές καραβάνες, ας μην εκλιπαρούν για μια θέση στο ψηφοδέλτιο. Χωρίς ποσοστώσεις από τις τάσεις, χωρίς χρίσμα από τους μηχανισμούς, χωρίς διασυνδέσεις και χωρίς μπάρμπα στην Κουμουνδούρου. Δραστήριους, έντιμους και άφθαρτους πολίτες. Άντρες και γυναίκες. Να μην φύγει κανένας άξιος από τον τόπο του, να μην γίνει μετανάστης. Η Αριστερά να πει φωναχτά ότι αυτή η γη είναι δική μας, εξ αδιαιρέτου, καθενός που τη σέβεται και την περιποιείται, και μας χρειάζεται όλους!
Μ’ αυτούς τους πολίτες η Αριστερά δίνει το στίγμα της, το στίγμα που πρέπει να έχει η Αριστερά για να είναι Αριστερά. Γάργαρο, καθαρό και ξάστερο. Αυτό χρειάζεται η κοινωνία σε μια φάση γενικής σήψης και παρακμής: το ΑΛΛΟ. Εάν επιμείνουμε στην πεπατημένη, στις ισορροπίες και τις επετηρίδες, ακόμα και να κερδίσουμε μερικούς δήμους και μερικές θέσεις παραπάνω στα δημοτικά συμβούλια, το μήνυμα που θα έχουμε στείλει στην κοινωνία, δεν θα είναι ένα μήνυμα ανατροπής και αλλαγής, βαθιάς και ουσιαστικής, αλλά ένα μήνυμα παλαιοκομματικό, συνηθισμένο και ξεπερασμένο. Κατώτερο των προσδοκιών της.
Από τα καλύτερα που συνέβησαν στην Αριστερά, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, τουλάχιστον σε επίπεδο προσώπων, είναι η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα, πρώτα για το δήμο της Αθήνας, κόντρα σε πρωτοκλασάτους διεκδικητές του παλιού Συνασπισμού και, δεύτερο, η αναπάντεχη προώθησή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν αυτό συνεπαγόταν την αυτοπυρπόληση του Αλέκου Αλαβάνου.
Μακάρι αυτό να γινόταν μάθημα στην Αριστερά. Γιατί φοβάμαι μην επικρατήσει, τόσο στο εγγύτερο στον πρόεδρο περιβάλλον, όσο και στο πιο αντιπολιτευόμενο, η νόρμα. Οι πρακτικές που κυριάρχησαν στις εκλογές για τις νομαρχιακές επιτροπές, την Κεντρική Επιτροπή και την Πολιτική της Γραμματεία δεν μου επιτρέπουν να είμαι πολύ αισιόδοξος.
Βασικό καθήκον της Αριστεράς είναι να εντοπίζει και να αναδεικνύει μέσα από την κοινωνία τα καλύτερα μυαλά, τους πιο αγωνιστικούς και τους πιο έντιμους πολίτες. Πολίτες με ποιότητα και έργο. Πολίτες που δεν βολεύονται, δεν επιθυμούν να ενταχθούν σε μηχανισμούς, δεν χώνονται για καριέρα, για κοινωνική καταξίωση ή για να ξεπλυθούν από τις προηγούμενες πολιτικές αμαρτίες τους. Μόνο έτσι, η Αριστερά θα εμπλουτίζεται, θα ανανεώνεται και θα δυναμώνει τις σχέσεις της με την κοινωνία. Μόνο έτσι θα ξεχωρίζει για την ποιότητά της και μόνο έτσι θα δικαιώνεται. Εκμαιεύοντας από την κοινωνία τις καλύτερες ιδέες και τους καλύτερους πολίτες. Και μόνο έτσι θα υπηρετεί το λαό, αλλιώς θα υπηρετεί τον χειρότερο δικό της εαυτό. Η Αριστερά που δυναστεύεται από μηχανισμούς και μονοπωλείται από επαγγελματικά στελέχη, ή θα γίνει γρανάζι του συστήματος, βλέπε ΔΗΜΑΡ, ή θα έχει την τύχη των κομμουνιστικών κομμάτων του ανατολικού μπλοκ και τη φθορά του ΚΚΕ. Να μην υποτιμούμε καθόλου τους υπαρκτούς κινδύνους.
Η Αριστερά πρέπει να στηρίζεται στον αγωνιζόμενο λαό και στα καλύτερα παιδιά του, που παλεύουν και θυσιάζονται για το σύνολο με συντροφικότητα και ανιδιοτέλεια. Εάν η Αριστερά δεν στηρίζεται στο λαό, δεν ελέγχεται από το λαό και δεν τροφοδοτείται από το λαό, αργά ή γρήγορα, στην αντιπολίτευση ή την εξουσία, θα απαλλοτριωθεί από τη γραφειοκρατία.
Ας σαρώσουμε την Ελλάδα με ένα πελώριο ρεύμα ανανέωσης!
Οι αναμετρήσεις που έχουμε μπροστά μας, ας γίνουν άλλη μια ευκαιρία για να χτίσουμε την Αριστερά των ονείρων μας. Γιατί Αριστερά χωρίς ονειροπόλους δεν υφίσταται.
Η Αριστερά μου θέλω να έχει φτερά, δεν θέλω να φοράει σιδερένια παπούτσια. Να είναι θυσιαστική και ανιδιοτελής, προστατευτική και δίκαιη, ανυπότακτη κι ελεύθερη!
Ζητάω πολλά;
Στέλιος Ελληνιάδης
