Του Κώστα Σκηνιώτη.
Ένας φίλος, μου μετέφερε την εικόνα. Στη φωτογραφία ήταν μια εργαζόμενη της τράπεζας στην οποία έγινε το τετραπλό φονικό στις 5/5/2010. Ήταν μια από τους εργαζόμενους ανθρώπους που κατάφεραν να σωθούν. Μεγέθυνα, μου είπε ο φίλος, την εικόνα της φωτογραφίας της που ήταν στην εφημερίδα. Στο πρόσωπό της ήταν αποτυπωμένος ο τρόμος και μαζί ήταν αποτυπωμένο το μεγάλο ερωτηματικό. Ακόμα και εκείνη την ώρα, την ώρα που ο πυροσβέστης-διασώστης την είχε πλησιάσει για να της προσφέρει τη σωτηρία, ο τρόμος και το ερωτηματικό ήταν στο πρόσωπό της. Αυτό το βλέμμα, είναι το βλέμμα το οποίο θα ακολουθεί – και πρέπει να ακολουθεί – όλους μας, για χρόνια. Είναι το βλέμμα των τεσσάρων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν και που δεν έτυχε να το δούμε. Είναι το βλέμμα χιλιάδων ανθρώπων που βλέπουν τη ζωή τους να κατεδαφίζεται ξαφνικά. Είναι το βλέμμα πατεράδων και μανάδων, που βλέπουν τη φτώχεια να πλησιάζει απειλητικά στο σπίτι τους. Είναι το βλέμμα μιας κοινωνίας που έχει αφήσει εδώ και χρόνια στην άκρη τα πιο σημαντικά όπλα της φαρέτρας της. Την αλληλεγγύη και την αγάπη. Είναι το βλέμμα νέων παιδιών που κοιτάζουν σε ένα αβέβαιο και νοσηρό μέλλον. Στις 5/5/2010, γίναμε όλοι μάρτυρες αυτής της δισυπόστατης εικόνας που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Από τη μια μεριά μια μεγαλειώδης διαδήλωση, ένα πλήθος κόσμου σαν ποτάμι που διαδήλωνε ειρηνικά αλλά μαχητικά τα δίκαιά του. Από την άλλη μεριά, μια φρικιαστική δολοφονία τεσσάρων ανθρώπων που παγιδεύτηκαν ακούσια σε μια ποντικοπαγίδα, που εισέπνευσαν θάνατο και άφησαν εκεί τα σώματά τους. Η ίδια δισυπόστατη εικόνα της κοινωνίας που ζούμε χρόνια. Από τη μια οι κροίσοι, και από την άλλη η κρίση.
Στις 5/5/2010 έγιναν συγκλονιστικά γεγονότα, τα οποία είναι βέβαιο ότι θα λειτουργήσουν σαν συστατικά στη σωστή δόση και θα δημιουργήσουν την κοινωνική
χημική αντίδραση που χρόνια τώρα ήταν σε ύπνωση. Η απάνθρωπη, προβοκατόρικη, φασιστική δολοφονία των τεσσάρων συνανθρώπων μας, και η μεγαλειώδης συγκέντρωση και πορεία χιλιάδων εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, νεολαίων είναι δύο κρίσιμα και χρήσιμα συστατικά. Η σύνθεσή τους, θα μετατρέψει, έστω και σε μικρό βάθος χρόνου, τη συλλογική κατάθλιψη που περνούσαμε για πολλούς μήνες, σε ενεργητική σκέψη και δράση. Στο τέλος της διαδικασίας αυτής, είναι βέβαιο ότι η κοινωνία, έστω και μέσα από επίπονους τοκετούς, θα βρει ξανά το νόημα που ένωνε τους ανθρώπους μεταξύ τους, θα αντιληφθεί ότι η αντίθεση δεν είναι μεταξύ του εργαζομένου και του ανέργου, του εργαζομένου στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, του νέου και του μεγαλύτερου, του συνταξιούχου και εκείνου που επιδιώκει να πάρει σύνταξη και άλλα τέτοια.
Είναι βέβαιο ότι η κοινωνία θα αναπτύξει μια πιο ισχυρή συλλογική συνείδηση και θα προστρέξει στις πηγές των αγώνων της, με δυο αναγκαίες συνθήκες Νου και Καρδιάς: την Αλληλεγγύη και την Αγάπη. Κάθε ένας, κάθε μια που επιθυμεί και θέλει για τον εαυτό του, να νιώθει ότι λειτουργεί επαναστατικά, πρέπει πάντα να θυμάται τη φράση-ρήση του μεγάλου επαναστάτη Τσε Γκεβάρα «Δεν μπορεί να είσαι επαναστάτης, αν δεν αγαπάς».
* Ο κ. Κώστας Σκηνιώτης είναι μέλος
της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
