Με αφορμή την κηδεία του Κωνσταντίνου Γκλύξμπουργκ και τις διαστάσεις που πήρε η οργάνωση και η κάλυψή της άνοιξε μια συζήτηση για τον βασιλικό θεσμό στην Ελλάδα. Μετά τις αντιπαραθέσεις –κυρίως σε επίπεδο εντυπώσεων και όχι τόσο σε επίπεδο ουσίας– για το αν θα πρέπει να κηδευτεί ο Κωνσταντίνος Γκλύξμπουργκ με τιμές αρχηγού κράτους ή το ποια κυβερνητικά στελέχη θα παρευρεθούν, άρχισε να σχολιάζεται η εικόνα που έδωσε η χώρα.
Στοιχειωδώς ανακουφισμένοι μίλησαν «για την παρτίδα που σώθηκε» και δεν γίναμε διεθνώς ρεζίλι αφού την τελευταία στιγμή κρύφτηκαν οι καμένες πλαγιές του Τατοΐου με μερικά φρεσκοφυτεμένα κυπαρισσάκια. Ήταν και η πρώτη στιγμή που ενδιαφέρθηκαν με τόσο σθένος 1,5 χρόνο μετά τη φωτιά. Και αναμενόμενα απορεί κανείς αν είναι δυνατόν να καθορίζεται η εικόνα και το κύρος μιας χώρας από τη διοργάνωση μιας κηδείας;
Όμως η συζήτηση πηγαίνει ακόμη παραπέρα. Είναι κακό να υπάρχουν βασιλιάδες; Γιατί αναπτυγμένες και πολιτισμένες χώρες με σημαντικό ρόλο στις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις έχουν ακόμη βασιλεία; Ερώτηση με ευθεία αναφορά στις βορειοευρωπαϊκές χώρες.
Πριν απαντήσει κανείς μπορεί να θέσει το δικά του ερωτήματα; Έχουμε όντως σήμερα ανάγκη από «γαλαζοαίματους»; Τι μπορεί να προσφέρει σε ένα λαό και μια χώρα ένας απαξιωμένος θεσμός; Είναι δυνατόν να χωρίζονται ακόμη οι άνθρωποι σε κοινούς και ευγενείς; Πόσο δημοκρατικό είναι οι κληρονομικώ δικαίω; και ελέω θεού να κάνουν μια πλουσιοπάροχη ζωή στις πλάτες μιας κοινωνίας που χτυπιέται αλύπητα από κρίσεις – πολιτικές, οικονομικές, ενεργειακές, γηγενείς και παγκόσμιες;
Ειδικά στην Ελλάδα, η βασιλεία δεν αποτελεί μέρος κάποιας ταυτότητας της ελληνικής κοινωνίας. Αντιθέτως αποτέλεσε την επικύρωση και με «βασιλική βούλα» της εξάρτησης και της υποτέλειας στα ξένα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς των ευρωπαϊκών, και όχι μόνο, ελίτ για τη χώρα. Ταυτόχρονα, η «παραμυθένια» τους ζωή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τραγικές στιγμές του Ελληνισμού. Η στάση τους και οι επιλογές τους, είτε σε περιόδους ευημερίας του στέμματος ή σε φάσεις κρίσης μόνο δεινά έχουν επιφέρει.
Καμία χώρα –πόσο μάλλον μια χώρα σαν τη δική μας– δεν έχει ανάγκη από ένα τόσο χλιδάτο και και κοστοβόρο αξεσουάρ, μόνο και μόνο να για να το χρησιμοποιούν προς ίδιον όφελος το πολιτικό σύστημα και οι ελίτ.
