Η καθημερινή περιπέτεια ενός πολίτη στον ΗΣΑΠ. Της Μαρίνας Μπρέστα.
Τρόμος: ιατρικός ορισμός της τρεμούλας. Της τρεμούλας που σε πιάνει από τα νεύρα σου, καθημερινά, όταν χρησιμοποιείς τον ΗΣΑΠ. Να εξηγήσω γιατί. Φτάνεις Αττική. Στην αποβάθρα για Πειραιά. Η αποβάθρα γεμάτη κόσμο (ερχόμενοι είτε από το μετρό, είτε από τα λεωφορεία). Τρένο ανά 20 λεπτά. Έρχεται… Έλα, όμως, που δεν προλαβαίνεις να μπεις. Δεν χωράς! «Μην σπρώχνετε κύριε!», «Δεν χωράμε, που πας να μπεις άνθρωπέ μου!». «Πάρε το επόμενο!»… Περιμένεις άλλα 20 λεπτά, ενώ παίρνεις θέση μπροστά-μπροστά ώστε αυτή τη φορά να προλάβεις (αυτά που κοροϊδεύεις), ενώ από τα μεγάφωνα ακούγεται μια γυναικεία φωνή, εκπρόσωπος του ΗΣΑΠ να ζητάει την κατανόηση μας για την ταλαιπωρία. Μόνο που πλέον δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί να ταλαιπωρείσαι έτσι. Σου κουρελιάζουν την αξιοπρέπειά σου και πληρώνεις και 1.40 για αυτή τους την υπηρεσία. Έρχεται, μπαίνεις όπως-όπως, εσύ και εκατοντάδες, σαν τις σαρδέλες, βαλίτσες, καρότσια, σακούλες, μωρά, παππούδες, όλοι ένα, και ξεκινάς. Έλα όμως που δεν θα πας μακριά, μέχρι Ομόνοια πάει το τρένο. Εκεί κατεβαίνεις και μπαίνεις στο επόμενο για Πειραιά που, ευτυχώς, το προλαβαίνεις και ευτυχώς χωράς. Γιατί, αλλιώς, θα πρέπει να περιμένεις άλλα 30 λεπτά! Περνάς από Μοναστηράκι, δεν κάνει στάση, γιατί εδώ και 1 χρόνο (μπορεί και παραπάνω-δεν θυμάσαι πια…) κάνουν έργα. Κάποιος σε ρωτάει απορημένος «δεν κάνει στάση και πώς θα πάρω το μετρό;». Του εξηγείς ότι πρέπει να κατέβει στο Θησείο, να περάσει απέναντι, να ξαναπάρει το τρένο -μετά από μισή ώρα- για να ανέβει Μοναστηράκι. η άνοδος λειτουργεί. Ο άνθρωπος «φρικάρει» και με το δίκιο του. «Μα τι πράγματα είναι αυτά;», λέει, αγανακτισμένος. Διάφοροι κουνάνε το κεφάλι τους, ένας απαντάει «στην Ελλάδα ζούμε» και το θέμα λήγει εκεί. Κοιτάς γύρω σου μπας και ακούσεις κανένα σχόλιο. Τίποτα! Αλλά δεν αντέχεις άλλο και ξεσπάς: «Μετέταξαν 144 εργαζόμενους στα μουσεία· βλέπετε, υπήρχε υπερπληθώρα εργαζομένων που ξύνονταν, όπως μας έλεγε ο κ. Ρέππας ένα χρόνο πριν…». Απάντηση: «Αφού ξύνονται!». «Αλήθεια; Γι’ αυτό δημιουργήθηκε αυτό το χάος με το που έφυγαν;» Σιωπή… Συνεχίζεις: «Δεν φτάνει που τόσο καιρό κάνουν έργα, τους πληρώνουμε και 1,40 για την ταλαιπωρία!». Αυτή η αύξηση σου έχει κάτσει στο λαιμό από τον Φλεβάρη και ειδικά τώρα που είσαι άνεργη. «Δίκιο έχεις, ρε κοπελιά, αλλά και τι να κάνουμε;». Το σκέφτεσαι λίγο, πας να ανοίξεις το στόμα σου, αλλά ακούγεται από το μεγάφωνο: «Επόμενη στάση, Καλλιθέα-next stop, Kallithea» (το αγγλικό μας μάρανε, λες και δεν θα καταλάβουν οι ξένοι τα χάλια μας!) και το κλείνεις. Γαμώτο, έφτασες. Κατεβαίνεις και σκέφτεσαι τι να κάνουμε; Αφήνεις το εισιτήριό σου στο μηχάνημα, μπας και το πάρει κανένας χριστιανός, αν και κανονικά δεν θα πρέπει να πληρώνει κανείς εισιτήριο. Και να το λαμπάκι της ιδέας! Ναι ρε, να μην πληρώνει κανείς εισιτήριο! Μέχρι τουλάχιστον να αποκατασταθεί η ομαλή λειτουργία του τρένου! Να μαζευτούμε όλοι, να πάμε στη ΣΤΑΣΥ (η νέα εταιρία συγκοινωνιών με όνομα απόλυτα ταιριαστό) και να τους πούμε: ή το φτιάχνετε ή λεφτά τέλος! Ήδη έχει απώλειες επιβατικού κοινού λόγω της κατάστασης.
Τι θα κάνουν; Γιατί για πούλημα το πάνε, αλλά κανείς δεν αγοράζει κάτι μη κερδοφόρο! Για κανόνι δεν το πάτε το μαγαζί; Ε, το βαρέσαμε εμείς πρώτοι! Και τα σκάγια θα πάρουν αυτούς που πρέπει: αυτούς που έχουν διαλύσει τα ΜΜΜ, για να τα πουλήσουν μετά, αυτούς που διαλύουν καθημερινά τη ζωή μας. Ωραία, λες! Το βρήκα. Την επόμενη φορά, αυτό θα πω! Άλλωστε, θα έχω χρόνο πολύ μέσα στο τρένο…
