Έφτασαν στην Αθήνα οι 12 ειδικοί του ΔΝΤ που, για 15 μέρες, θα ελέγξουν την πορεία της ελληνικής οικονομίας και θα προσφέρουν τις «τεχνικές» τους συμβουλές για το πώς μπορεί να «εξυγιανθεί» η οικονομία και, κυρίως, να μαζευτούν τα λεφτά, για να πληρωθούν τα χρέη.
Έφτασαν, όχι όπως κάθε φορά, γιατί έχουν ξανάρθει, για να συντάξουν εκθέσεις, και στο παρελθόν. Ετούτη τη φορά, έχουν έρθει μετά την απόφαση της 25ης Μαρτίου, με την οποία και θεσμικά πλέον εμπλέκεται το ΔΝΤ στην επιχείρηση διάσωσης της Ελλάδας, εφόσον χρειαστεί και εφόσον το ζητήσει η ίδια.
Πολιτικά, ο συνεταιρισμός Ε.Ε.-ΔΝΤ, που η κρίση επέβαλε και ανέδειξε, δείχνει ότι η Ε.Ε. διέρχεται μια βαθιά κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού, πως κάθε μέρος της σκέφτεται με διαφορετικό τρόπο (προστατεύοντας τα συμφέροντά του) και, βεβαίως, οι αδύναμες χώρες και οικονομίες υπάρχουν μόνο σαν τόποι μετακύλισης της κρίσης ή απομύζησης κερδών μέσω της χρέωσης.
Ο μπαμπούλας του ΔΝΤ μπορεί να βγάλει τη βρόμικη δουλειά της περικοπής του μισθολογικού και του μη μισθολογικού (κοινωνική ασφάλιση, συντάξεις κ.λπ.) κόστους εργασίας, προς όφελος όλων όσοι επιδιώκουν τη δήμευση και κατάσχεση του δημόσιου πλούτου της χώρας.
Η απόφαση για την ίδρυση του ΔΝΤ πάρθηκε στις αίθουσες συνεδριάσεων του «Mount Washington Hotel», στις 22 Ιουλίου 1944, στη Συνδιάσκεψη του Μπρέτον Γουντς, όπως έμεινε γνωστή στην Ιστορία. Στις 27 Δεκέμβρη του 1945 εγκρίθηκε το καταστατικό του, και την 1η Μάρτη του 1947 αρχίζει και επίσημα η λειτουργία του, σηματοδοτώντας τη νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης. Αρχικά συμμετείχαν κυβερνήσεις από 39 χώρες, που τότε εκπροσωπούσαν περίπου το 80% του κεφαλαίου στις ιμπεριαλιστικές χώρες. Έδρα τού ΔΝΤ ορίστηκε η Ουάσινγκτον, ως πρωτεύουσα της χώρας με το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής στα αποθεματικά του ταμείου, που δημιουργήθηκε, της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Οι χώρες που συμμετείχαν πρόσφεραν ένα ποσό σε εγχώριο νόμισμα και χρυσό, παίρνοντας τους αντίστοιχους ψήφους στη λήψη των αποφάσεων.
Έτσι, μέσα από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, οι βασικοί ιμπεριαλιστικοί κύκλοι ήθελαν να προετοιμάσουν και να ελέγξουν το μεταπολεμικό οικονομικό σκηνικό, καθιστώντας το δολάριο παγκόσμιο νόμισμα. Οι χώρες διατηρούσαν το νόμισμά τους, το οποίο όμως ισοτιμήθηκε με το δολάριο, και αυτό αντιστοιχήθηκε με το χρυσό (κάθε ουγγιά χρυσού = 1 δολάριο).
Η λειτουργία του οργανισμού στηριζόταν στη διευρυμένη πλειοψηφία: Για την είσοδο μιας νέας χώρας ή για τη χρηματοδότηση ή για οποιαδήποτε άλλη απόφαση χρειαζόταν πλειοψηφία 85%. Αφού όμως, από την ίδρυση του ΔΝΤ, οι ΗΠΑ κατείχαν το 16,77%, είναι αυταπόδεικτο πως καμιά πρόταση δεν μπορούσε να υιοθετηθεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ.
Το ΔΝΤ, σήμερα, έχει 186 χώρες-μέλη. Κατά κανόνα, πρόεδρος είναι προσωπικότητα από κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα, και ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζα είναι πάντα Αμερικανός.
Οι 9 πλουσιότερες χώρες συγκεντρώνουν 50%, ενώ οι 150 φτωχότερες, όλες μαζί, έχουν μόνο το 25%. Αυτό συμβαίνει γιατί το ποσοστό ψήφου κάθε χώρας εξαρτάται από την οικονομική εισφορά της στον οργανισμό.
Μάλιστα, το 2001 αρνήθηκαν να αυξήσει η Κίνα την οικονομική της εισφορά – άρα και το ποσοστό των ψήφων της.
Αποκαλυπτική πείρα από τη δράση του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας
Από όπου πέρασε το «Ταμείο», αντί να ανορθωθεί η οικονομία και να ανασάνει η περιοχή, βυθίστηκε ακόμα παραπέρα, ειδικά με τη μορφή του χρέους, υποθηκεύοντας την οικονομία ή ακόμα και καταστρέφοντας ολόκληρους τομείς της οικονομίας, όταν αυτό επιβαλλόταν για την εισβολή των πολυεθνικών των ιμπεριαλιστικών χωρών. Τα περίφημα προγράμματα «διαρθρωτικής προσαρμογής», που ήταν ένα προαπαιτούμενο, προκειμένου να δοθεί «βοήθεια» από το ΔΝΤ, ανατίναζαν την οικονομία της χώρας που ζητούσε βοήθεια και, κυρίως, τον πρωτογενή τομέα και, στη συνέχεια, επιβαλλόταν ένα άγριο πρόγραμμα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων.
Όλα αυτά σήμαιναν μια οπισθοδρόμηση της κάθε χώρας, μια ένταση των μηχανισμών εξάρτησης και μια επιβολή του νεοφιλελευθερισμού σε ακραίες εκδοχές.
Οι επεμβάσεις του ΔΝΤ σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, η συνεργασία του με καθαρά δικτατορικά καθεστώτα, για δεκαετίες, καθώς και οι επεμβάσεις του στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, μετά το ’89-’91, το κατέστησαν έναν οικονομικό χωροφύλακα του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου και, ειδικά, των ΗΠΑ.
Τώρα, μας το παρουσιάζουν σαν περίπου σωτήρα, που με την τεχνογνωσία και τα δάνεια που θα μας δώσει θα σωθεί η χώρας μας. Πρόκειται για άλλο ένα ασύστολο ψέμα μιας αστικής τάξης, που δεν φαίνεται να έχει πατρίδα, αλλά λειτουργεί σαν υπάλληλος διεθνών κέντρων και ιδρυμάτων…
Η συνταγή
Πρώτο βήμα που απαιτείται από το ΔΝΤ είναι η ιδιωτικοποίηση όλων των κρατικών εταιριών. Δεύτερο βήμα η πλήρης απελευθέρωση των κεφαλαιαγορών. Τρίτο η κατακόρυφη αύξηση των τιμών σε μια σειρά βασικά προϊόντα για την επιβίωση των λαϊκών μαζών, με παράλληλη άρση κάθε μορφής επιδότησης. Αύξηση του ΦΠΑ. Περικοπές στις δαπάνες, σε υγεία, παιδεία, συντάξεις. Πάγωμα και περιορισμό των μισθών.
Τα πρόσφατα παραδείγματα
Η παρέμβαση του ΔΝΤ οδήγησε σε ασφυξία και χρεοκοπία οικονομιών, που θεωρούνταν οι καλύτεροι μαθητές του οργανισμού. Τα παραδείγματα είναι εκείνα της Αργεντινής, της Ταϊλάνδης, της Ινδονησίας που οδηγήθηκαν σε κατάρρευση στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές του 2000
Το 2003, η Αϊτή πλήρωσε στο ΔΝΤ, για τόκους, το ποσόν των 57 εκατομμυρίων δολαρίων, ενώ η «βοήθεια» ήταν 39 εκατομμύρια. Το 1995, το ΔΝΤ πρόσφερε την «τεχνογνωσία του», μας λέει το άρθρο, εξαναγκάζοντας την Αϊτή να μειώσει τους δασμούς στο ρύζι από 35% σε 3% και, ενώ η χώρα έκανε εξαγωγή ρυζιού, μέσα σε 10 χρόνια έφτασε να εισάγει 3 στα 4 κιλά ρύζι, κυρίως από τις ΗΠΑ!
Η μείωση στις δαπάνες στις ανατολικές χώρες, που επέβαλε το ΔΝΤ, οδήγησε σε εξάπλωση της φυματίωσης σε πρωτόγνωρα επίπεδα, με αποτέλεσμα να πεθάνουν χιλιάδες άνθρωποι.
Σε 20 χώρες, στις οποίες παρέμβηκε το ΔΝΤ, είχαμε θανάτους από φυματίωση κατά 17%.
Στη Λετονία, η παραγωγή έπεσε κατά 24%, ενώ από τα 1.000 περίπου εκπαιδευτικά ιδρύματα τα 100 έχουν κλείσει, από τη στιγμή που παραδόθηκε η χώρα στο ΔΝΤ. Ολόκληρα χωριά έχουν, κυριολεκτικά, αφανιστεί οικονομικά. Το ΔΝΤ επέβαλε παράλληλα τη μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 20% και των δαπανών για τα νοσοκομεία κατά 40%.
Στην Ουγγαρία, η σοσιαλιστική κυβέρνηση προσέφυγε στο ΔΝΤ, στο τέλος του 2008. Ζήτησε και πήρε ως κράτος-μέλος της Ε.Ε. ένα «διπλό» δάνειο, 12,5 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ και 6,5 από την Κομισιόν. Επιτηρητής του δανείου ορίστηκε μόνο το ΔΝΤ, που παρακολουθεί την εκτέλεση του προϋπολογισμού και ελέγχει τις διοικήσεις των μεγάλων ουγγρικών τραπεζών.
Πρακτικά, επέβαλε πάγωμα μισθών για δύο χρόνια, κατάργηση του 13ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων και όλων των συνταξιούχων. Αύξηση ορίων συνταξιοδότησης κατά 3 χρόνια με παράλληλη μείωση της σύνταξης. Αύξηση του ΦΠΑ σε 25% και στα είδη πρώτης ανάγκης 18%. Μείωσε τις εργοδοτικές εισφορές κοινωνικής ασφάλισης. Αποτέλεσμα: Πτώση του ΑΕΠ κατά 17%.
Στη Ρουμανία, είναι υπό απόλυση, κατά επιταγή του ΔΝΤ, 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι – περίπου το 8% του ενεργού πληθυσμού. Στην Ελλάδα…
