Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Μια μεγάλη επιχείρηση των Βρυξελλών για παραπλάνηση των πολιτών έχει ξεκινήσει για τις ευρωεκλογές. Και σ’ αυτή την επιχείρηση συνδράμει η κυβέρνηση, και όχι μόνο. Επειδή τα «κέντρα» στις Βρυξέλλες διαπιστώνουν ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στα «ευρωπαϊκά ιδεώδη», προσπαθούν να τους πείσουν ότι η προσφυγή στις κάλπες τον Ιούνη, αποτελεί τον… «θρίαμβο της Δημοκρατίας», ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για νομιμοποίηση της δικτατορίας των Διεθνών Τραπεζιτών. Φανερή είναι η απροθυμία και στη χώρα μας να ψηφίσουν οι πολίτες. Γι’ αυτό η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κάνει τα πάντα να διευκολύνει τους απογοητευμένους οπαδούς, να μην αδιαφορήσουν στο «ευρωπαϊκό προσκλητήριο». Πολύ αργά διαπίστωσαν οι πάντες ότι το ευρωκοινοβούλιο λειτουργεί για να υλοποιεί με «νομιμότητα» τις αποφάσεις του μεγάλου καπιταλιστικού κεφαλαίου. Είναι η «εκσυγχρονισμένη δικτατορία» των ελίτ, που δεν έχει ανάγκη από τις παλιές μεθόδους με τα τανκς. Κάνουν πιο αποτελεσματικά τη δουλειά τους με έναν κάλπικο «δημοκρατικό» μανδύα. Τα πιο αντιλαϊκά μέτρα πλασάρονται με την εντολή ότι στην παραμικρή ανυπακοή οι τράπεζες κλείνουν.
Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ προπαγάνδα κορυφώθηκε με το τηλεοπτικό «σποτ» που μεταδίδουν και τα δικά μας κανάλια. Εμφανίζουν ντοκιμαντέρ με εικόνες από γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Δείχνουν τους σκελετωμένους επιζήσαντες το 1945. Αυτός βέβαια είναι ο ναζισμός, και δίπλα παρουσιάζονται « ευτυχισμένοι» πολίτες του σήμερα, που απολαμβάνουν –δήθεν– δημοκρατία, με τη… Γερμανοευρωπαϊκή Ένωση! Και μας καλούν να μην αμελήσουμε να ψηφίσουμε, για να απολαμβάνουμε τη μασκαρεμένη τραπεζική δικτατορία που έχει το ψευδώνυμο της «δημοκρατίας»! Από την αρχή της μεταπολίτευσης είχε καλλιεργηθεί με σύστημα η ευρωλαγνεία, πρώτα με την ΕΟΚ και εν συνεχεία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία ήταν μια καλοστημένη παγίδα. Καλόπιστα πίστεψαν τις μεγαλόστομες διακηρύξεις οι εκπρόσωποι της «εκσυγχρονιστικής» Αριστεράς, νομίζοντας ότι μέσα σ’ αυτή τη «στρούγκα» των Βρυξελλών θα μπορούσαν ενωμένες κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις να προασπίσουν τα συμφέροντα των λαών. Και, τα μεν κομμουνιστικά κόμματα ισοπεδώθηκαν, τα δε σοσιαλιστικά εξαερώθηκαν και μεταλλάχθηκαν.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να αποδώσει κανείς στις αριστερές δυνάμεις ασυγχώρητη επιπολαιότητα που πίστεψαν ότι ήταν ποτέ δυνατόν μέσα στις Βρυξέλλες να αφήσει ο διεθνής καπιταλισμός περιθώρια για προώθηση λαϊκών συμφερόντων. Ο Μπάμπης Δρακόπουλος έλεγε τότε, ότι: «Το ΚΚΕ εσωτερικού υποστήριξε την ένταξη υπό όρους, γιατί πιστεύει ότι η συμπαράταξη με τους Ευρωπαίους εργαζόμενους και όλες τις προοδευτικές δυνάμεις μέσα στην ΕΟΚ, δημιουργεί ευνοϊκότερο πεδίο ταξικής πάλης για τους Έλληνες εργαζόμενους, στα πλαίσια του αγώνα των ευρωπαίων εργαζομένων, για μετατροπή της Ευρώπης των μονοπωλίων, σε… Ευρώπη των εργαζομένων»! Αν ήταν ποτέ δυνατόν το Βερολίνο να δώσει τέτοιες δυνατότητες στον ευρωπαϊκό χώρο… Είχε ακόμα την αυταπάτη ο Μπ. Δρακόπουλος ότι μπορούσε να υπάρξει συνεργασία σοσιαλιστών και κομμουνιστών –που έσβηναν βαθμιαία– και ότι αυτή η συνεργασία ήταν «περισσότερο αναγκαία για την προώθηση του ρόλου του ευρωπαϊκού Νότου προς την κατεύθυνση μιας αυτόνομης σοσιαλιστικής Ευρώπης»! Όνειρα θερινής νυκτός… Κι ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, κι αυτός καλόπιστα, αλλά με αφέλεια ονειροβατώντας, τόνιζε: «Ας εργαστούμε για να ολοκληρώσουμε την πολιτική ενότητα της Ευρώπης, και ας ενισχύσουμε τους αγώνες για μια κοινή πολιτική ενότητα της Ευρώπης. Να ενισχύσουμε τους αγώνες για μια κοινή πολιτική απέναντι στα κοινωνικά και οικολογικά ζητήματα της ηπείρου μας και του κόσμου»!
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να μας μεταβάλει σε «κοινωνικό χυλό». Ο Σόιμπλε, σαν γνήσιος απόγονος ναζί, παραδεχόταν ότι επιθυμούσε να μας εξουθενώσει
ΤΑ «ΟΡΑΜΑΤΑ» του συμπαθέστατου Παπαγιαννάκη δεν είχαν τέλος. Απέναντι στη φασιστική παγκοσμιοποίηση που ερχόταν, ο αριστερός ακτιβιστής Μιχάλης επιστράτευε και τον… Γκράμσι για να κατατροπώσουμε το Ιερατείο των Βρυξελλών. Έλεγε: «Οφείλουμε μαζί με τον Γκράμσι να αντιτάξουμε στην απαισιοδοξία της λογικής, την αισιοδοξία της θέλησης! Αν επιπλέον είναι και φωτισμένη και συλλογική, θα είναι ανίκητη»! (Εφημερίδα Συντακτών, 25/5/2015). Όλα αυτά, και πολλά άλλα, πίστευαν οι προοδευτικές δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά τα ξένα κέντρα είχαν άλλα σχέδια και γελούσαν με την αισιοδοξία μας. Ο Αμερικανός μαρξιστής οικονομολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, Ρίτσαρντ Γουλφ, προσπάθησε το 2017 να μας ανοίξει τα μάτια. Σε συνέντευξή του, μας έδειξε την πικρή αλήθεια: «Στόχος του Σόιμπλε είναι η πειθάρχηση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης…». Όταν τον ρώτησαν εάν μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να βγει στις αγορές και να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας μετά το τέλος του προγράμματος προσαρμογής, ο Γουλφ είπε: «Η σωτηρία της Ελλάδας απαιτεί και συνεπάγεται έξοδο από τον καπιταλισμό. Κανένας βαθμός απόρριψης αυτής της πραγματικότητας δεν μπορεί να το ξεπεράσει ή να το αλλάξει αυτό…». Η αναπαραγωγή και η διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος, είναι η αληθινή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βλέπουμε, λοιπόν, απίθανα πρόσωπα να φιγουράρουν τώρα για υποψήφιοι, που αγνοούν τα πραγματικά προβλήματα, και ενδιαφέρονται κατά βάθος να καρπωθούν τα μεγάλα οικονομικά οφέλη που εξασφαλίζουν οι ευρωβουλευτές ως μαριονέτες. Άλλωστε, ο μακαρίτης Σόιμπλε, μέγας μισέλληνας, στα απομνημονεύματά του μας κατηγορούσε ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας, και με χιτλερική νοοτροπία επιχειρούσε να δικαιολογήσει τις απάνθρωπες διαταγές του, προκειμένου να δεχθούμε την ευημερία των γερμανικών τραπεζών. Κι από την άλλη, η μέγαιρα Μέρκελ δεν δίστασε να μας διαλύσει με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ Ένωση θέλει να μας μεταβάλει σε «κοινωνικό χυλό». Ο Σόιμπλε, σαν γνήσιος απόγονος ναζί, παραδεχόταν ότι επιθυμούσε να μας εξουθενώσει. Γράφει: «Ήξερα ότι μακροπρόθεσμα θα ήταν δύσκολο να αντέξει κανείς πολιτικά τις απαραίτητες περικοπές»… Όλοι οι ευρωπαϊκοί παράγοντες και τα οργανέτα τους έχουν έναν στόχο. Το πνεύμα που τους διαπνέει είναι διάχυτο: «Όχι στον εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών θεσμών. Ναι στη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των ελίτ»… Οι μεγαλόσχημοι των Βρυξελλών το ξεκαθάρισαν εδώ και χρόνια: «Η Ευρώπη χρειάζεται ένα δυνατό μέσο, ένα κέντρο πλήρες εξουσιών, αλλιώς θα αποτύχει». Όλη η εξουσία στο ισχυρό πολιτικό κέντρο της ηπείρου, λοιπόν, με άλλα λόγια, να πάει στη… Γερμανία! Αυτοί επομένως που φιγουράρουν σε έντυπα και κανάλια και μας ζητούν να τους δώσουμε «εισιτήριο» για να μπουν στην Ευρωβουλή, είναι αδύνατον να κοντραρισθούν με τα μεγάλα συμφέροντα. Απλοί κομπάρσοι –φυσικά καλοπληρωμένοι– είναι, για να ακολουθούν τις εντολές που θα τους δίδονται «άνωθεν». Γι’ αυτό ο Μητσοτάκης φοβάται το μέγεθος της Αποχής από τις κάλπες. Θα φανεί στους ξένους «κηδεμόνες» ότι ο πρωθυπουργός μας δεν στάθηκε ικανός να πείσει, να κοιμίσει και να προσελκύσει τους πολίτες, ώστε να λάβουν μέρος στη «δημοκρατική» θεατρική παράσταση της 9ης Ιουνίου. Η αποχή γίνεται τώρα όπλο, που μπορεί να ταρακουνήσει τους ευρωλάγνους. Χρειάζεται, επομένως, να αλλάξει όχι μόνο η νοοτροπία των κομμάτων, αλλά και η πολιτική την οποία ακολουθούμε. Όπως έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης το 1997, «δεν πρέπει να αλλάξουν μόνο οι βιολιτζήδες, αλλά ν’ αλλάξει και ο χαβάς»!
