αποσπάσματα από άρθρο του Γκιντεόν Λεβί
Ήταν μια αρκετά ήσυχη χρονιά, σε γενικές γραμμές. Μόνο 457 Παλαιστίνιοι και 10 Ισραηλινοί σκοτώθηκαν, σύμφωνα με τον οργανισμό Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων B’Tselem. Ενενήντα δύο Παλαιστίνια παιδιά σκοτώθηκαν (ευτυχώς ούτε ένα Ισραηλινό παιδί δεν έχασε τη ζωή του, παρά τους πυραύλους Qassam). Το εβραϊκό έτος 5767. Έτσι γιορτάσαμε την 40ή επέτειο της κατοχής. Κανείς πια δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό είναι ένα προσωρινό, παροδικό φαινόμενο. Το Ισραήλ είναι η κατοχή. Η κατοχή είναι το Ισραήλ.
Κάθε εβδομάδα ακολουθούμε τα στρατεύματα, στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, στην προσπάθεια να καταγράψουμε τα όσα διαπράττει ο πανίσχυρος κατοχικός στρατός, που αφήνει στο πέρασμά του αποτρόπαιους θανάτους και καταστροφή, επί τέσσερις δεκαετίες.
Δεν καταφέραμε να πάμε στα σπίτια όλων τους. Σπίτια χαμού, όπου οι γονείς κλαίνε πικρά τα παιδιά τους, που σκαρφάλωναν στη συκιά ή κάθονταν σε κάποιο παγκάκι ή διάβαζαν για τις εξετάσεις ή γυρνούσαν από το σχολείο ή κοιμόνταν ήσυχα στην απατηλή ασφάλεια των σπιτιών τους.
Όλα τους πυροβολήθηκαν. Ανάμεσά τους ο Mohammed, ο οποίος κηδεύτηκε δύο φορές. Ο Abdullah al-Zakh αναγνώρισε το μισό του κορμιού τού γιου του στο ψυγείο του νεκροτομείου του Νοσοκομείου Shifa, στη Γάζα, από τη ζώνη και τις κάλτσες του. Την επόμενη μέρα, όταν οι «αμυντικές δυνάμεις του Ισραήλ» ολοκλήρωσαν «επιτυχώς» την επιχείρηση «Κλειδωμένο Νηπιαγωγείο», αφήνοντας πίσω τους 22 νεκρούς και μια ερειπωμένη συνοικία, ο συντετριμμένος πατέρας βρήκε το υπόλοιπο μέρος του κορμιού του παιδιού του και το έθαψε σε μια δεύτερη κηδεία. Στο νοσοκομείο Shifa είδαμε παιδιά με ακρωτηριασμένα πόδια, παράλυτα ή με αναπνευστικές συσκευές. Οικογένειες που σκοτώθηκαν στον ύπνο τους ή τη στιγμή που ταξίδευαν πάνω σε γάιδαρους ή δούλευαν στα χωράφια.
Η Dam Hamad, 14 ετών, είχε σκοτωθεί στον ύπνο της, καθώς ένας ισραηλινός πύραυλος γκρέμισε μια τσιμεντένια κολόνα που συνέθλιψε το κεφάλι της. Ήταν η μοναχοκόρη τής παράλυτης μητέρας της. Στις παρυφές της Ράφα, έξω από το σπίτι, είπα στον ανταποκριτή ενός γαλλικού τηλεοπτικού σταθμού ότι είναι από τις στιγμές που ντρέπομαι να είμαι Ισραηλινός. Την επόμενη μέρα, μου τηλεφώνησε και είπε: «Δεν προβάλανε αυτά που είπες στη Γαλλία για να μη θίξουν τους Εβραίους θεατές».
Επιστρέψαμε στην Ιερουσαλήμ να επισκεφτούμε τη Maria Aman, το καταπληκτικό κοριτσάκι από τη Γάζα, που έχασε σχεδόν όλους τους συγγενείς της σε χτύπημα από πύραυλο, που αφάνισε την αθώα οικογένειά της. Στο καλό νοσοκομείο Alyn Hospital έμαθε να ταΐζει έναν παπαγάλο με το στόμα της και να χειρίζεται το αναπηρικό καροτσάκι με το πιγούνι της. Όλα τα υπόλοιπα άκρα της είναι παράλυτα. Είναι μέρα-νύχτα συνδεδεμένη με αναπνευστική συσκευή.
Λίγες μέρες μετά το βομβαρδισμό της Μπέιτ Χανούν, φτάσαμε σε μια διαλυμένη και αιμορραγούσα πόλη: 22 είχαν σκοτωθεί όταν ρίχτηκαν 11 οβίδες στην πυκνοκατοικημένη πόλη. Η Islam, 14 χρόνων, καθόταν μαυροντυμένη και πενθούσε για τους οχτώ συγγενείς της που σκοτώθηκαν, ανάμεσά τους η μητέρα και η γιαγιά της.
Δύο μέρες πριν, οι δυνάμεις μας εκτόξευσαν πύραυλο που χτύπησε ένα λεωφορείο που μετέφερε παιδιά στο νηπιαγωγείο «Ίντιρα Γκάντι», στην Μπέιτ Λάχια. Δύο παιδιά που περνούσαν δίπλα σκοτώθηκαν επιτόπου. Η νηπιαγωγός Najwa Khalif πέθανε λίγες μέρες αργότερα. Είχε τραυματιστεί μπροστά στα μάτια των 20 μικρών παιδιών, που κάθονταν στο λεωφορείο. Μετά το θάνατό της, τα παιδιά ζωγράφισαν πεσμένα κάτω αιμόφυρτα παιδιά, δίπλα τους η δασκάλα και ένα ισραηλινό αεροπλάνο να τους βομβαρδίζει.
Το Νοέμβριο, 31 παιδιά σκοτώθηκαν στη Γάζα. Ένα από αυτά, ο Ayman al-Mahdi, εξέπνευσε στο Θεραπευτικό Κέντρο Sheba. Μαθητής της Ε’ τάξης, ο Ayman καθόταν με φίλους του σε ένα παγκάκι στην Τζαμπαλίγια. Τον χτύπησε μια σφαίρα από άρμα μάχης.
Τα στρατεύματα των IDF σκότωσαν παιδιά και στη Δυτική Όχθη. Ο Jamil Jabaji, που φρόντιζε άλογα στο στρατόπεδο προσφύγων Askar, πυροβολήθηκε στο κεφάλι. Αυτός και οι φίλοι του έριχναν πέτρες σε ένα τεθωρακισμένο όχημα, που περνούσε έξω από το στρατόπεδο, κοντά στη Ναμπλούς. Ο οδηγός προκαλούσε τα παιδιά αυξάνοντας και κόβοντας ταχύτητα, μέχρι που ένας στρατιώτης σηκώθηκε, σημάδεψε στο κεφάλι του αγοριού και πυροβόλησε.
Και τι έκανε ο δεκαεξάχρονος Taha al-Jawi για να πεθάνει; Οι IDF ισχυρίστηκαν ότι προσπάθησε να παραβιάσει το συρματόπλεγμα γύρω από το εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο Atarot. Οι φίλοι του είπαν ότι απλώς έπαιζε ποδόσφαιρο και είχε τρέξει να πιάσει την μπάλα. Πέθανε από ακατάσχετη αιμορραγία από σφαίρα στο πόδι, πεσμένος στο λασπωμένο χαντάκι του δρόμου.
Η Abir Aramin ήταν ακόμη μικρότερη, 11 ετών. Κόρη ακτιβιστή της οργάνωσης «Μαχητές της Ειρήνης», βγήκε από το σχολείο της, στην Anata, να αγοράσει γλυκά από κάποιο μαγαζάκι. Πυροβολήθηκε από όχημα της Συνοριακής Αστυνομίας.
Στη Ναμπλούς καταγράψαμε τη χρησιμοποίηση παιδιών σαν ανθρώπινη ασπίδα.
Και τι έγινε που το Ανώτατο Δικαστήριο την έχει κηρύξει παράνομη; Καταγράψαμε επίσης την ιστορία θανάτου ενός μωρού, οι γονείς του οποίου, η Sana και ο Daoud Fakih, προσπάθησαν να το μεταφέρουν στο νοσοκομείο νύχτα, ώρα που προφανώς τα μωρά των Παλαιστινίων δεν πρέπει να αρρωσταίνουν: το μωρό πέθανε στο σημείο ελέγχου.
Στο Καφρ αλ-Σουχάντα, ο δεκαπεντάχρονος Ahmed Asasa προσπάθησε να διαφύγει από στρατιώτες που είχαν μπει στο χωριό. Η σφαίρα ενός ελεύθερου σκοπευτή τον πέτυχε στο λαιμό.
Η Bushra Bargis, με τετράδια στα χέρια, πήγαινε μπρος-πίσω στο δωμάτιό της, στο στρατόπεδο προσφύγων της Τζενίν, όταν ελεύθερος σκοπευτής την πυροβόλησε στο μέτωπο από αρκετά μεγάλη απόσταση. Τα αιματοβαμμένα τετράδιά της είναι μάρτυρες των τελευταίων της στιγμών.
Και τα αγέννητα παιδιά; Μια σφαίρα στην πλάτη τής εγκύου Maha Qatuni, στο σπίτι τους, χτύπησε το έμβρυο στα σπλάχνα της θρυμματίζοντας το κεφαλάκι του. Ήταν σίγουρα το μικρότερο από τα πολλά παιδιά, τα οποία το Ισραήλ σκότωσε τον περασμένο χρόνο.
Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος!
