Η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση προσαρμόζεται στο ήδη διαλυμένο παραγωγικό-οικονομικό μοντέλο της χώρας
Κι όμως, το τέλος του πανεπιστημίου είναι μια πραγματικότητα στην αποικία χρέους που ονομάζεται Ελλάδα. Δεν εννοούμε, προφανώς, ότι θα γκρεμιστεί το ΑΠΘ ή ότι το ΕΜΠ θα μετατραπεί σε Mall, όμως σίγουρα το μαζικό πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης είναι πια παρελθόν και στη θέση του έχουμε ένα «μικρό» και φθηνό υποκατάστατο που υπολειτουργεί, ανοιχτό στις μπίζνες ιδιωτών, με μια «ακαδημαϊκή ρουτίνα» ξεκομμένη απ’ τις ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας, που δύσκολα μπορεί να ονομαστεί πανεπιστήμιο. Δεν έχουν κάποιο πρόβλημα να το παραδεχτούν αυτό οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και οι στρατευμένοι μνημονιακοί ακαδημαϊκοί, που πανηγύρισαν την ψήφιση και εφαρμογή των νόμων Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου ως ταφόπλακα της μεταπολίτευσης και αρχή του νέου τροϊκανού καθεστώτος.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πρόγραμμα της κυβέρνησης είναι το Μνημόνιο. Αυτό εφαρμόζει και στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Δεν έχει καμιά θετική πρόταση. Ποια μεταρρυθμιστική εκσυγχρονιστική ανάγκη, οδήγησε στο κούρεμα με το PSI (Μάρτιος του 2012) των αποθεματικών των ταμείων των πανεπιστημίων (από τα 120 εκατ. ευρώ, που είχαν στην Τράπεζα της Ελλάδος 17 πανεπιστήμια της χώρας, έμειναν τα 33 εκατ.), οδηγώντας τα σε οικονομική ασφυξία; Ποια μεταρρυθμιστική-εκσυγχρονιστική ανάγκη μειώνει τον προϋπολογισμό για έρευνα πάνω από 60% τα τέσσερα τελευταία χρόνια, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση βγάζει λόγους για τον ρόλο της καινοτομίας στην ανάπτυξη; Ποια μεταρρυθμιστική-εκσυγχρονιστική ανάγκη απολύει έμπειρους διοικητικούς υπαλλήλους και εργαστηριακούς βοηθούς, για να προσλάβει εργολαβικούς, εν τέλει ακριβότερους, υπαλλήλους; Ποια μεταρρυθμιστική-εκσυγχρονιστική ανάγκη επέβαλε το τιμωρητικό μέτρο διαγραφής «λιμναζόντων» φοιτητών; Προφανώς, καμία. Το πανεπιστήμιο, επιτάσσεται κι αυτό, για τον «εθνικό στόχο», να κόψουμε από παντού για να πληρώσουμε το χρέος στην Μέρκελ και τους δανειστές.
Το πανεπιστήμιο προσαρμόζεται στο ήδη διαλυμένο παραγωγικό-οικονομικό μοντέλο της χώρας. «Γιατί χρειαζόμαστε τόσους μορφωμένους νέους;», αναρωτιούνται διάφορα συστημικά παπαγαλάκια. Ήταν όντως μια πολυτέλεια το μαζικό πανεπιστήμιο, απαντούν μόνοι τους. Οι σχολές μετατρέπονται και επίσημα σε πάρκινγκ ανέργων που περιμένουν να βγουν στη μισοεργασία ή να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Το υπό διάλυση πανεπιστήμιο διαπαιδαγωγεί τη νέα γενιά στον ωχαδερφισμό και τον παρασιτισμό, την αδιαφορία για την κοινωνία, τον διαρκή ανταγωνισμό.
«Γιατί κανείς δεν αντιδρά;»
Αρχικά υπήρξαν αντιδράσεις. Ασύνδετες μεταξύ τους μάχες κομματιών της πανεπιστημιακής κοινότητας που δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τις αδυναμίες τους και τις θυμόμαστε ως εξαιρέσεις. Πρώτον, το φοιτητικό ξέσπασμα ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου, παρά τις δυνατότητες που υπήρχαν έμεινε κολλημένο σε μορφές και εργαλεία μιας προηγούμενης περιόδου χωρίς να αξιοποιήσει την εμπειρία και τον πλούτο που είχε αναδειχθεί στο πρόσφατο τότε κίνημα των πλατειών. Δεύτερον, ο σημαντικός αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων στην Αθήνα και άλλες πόλεις, αλλά και εκείνος των εργολαβικών υπαλλήλων στη Θεσσαλονίκη την προηγούμενη χρονιά, παρόλο που ανέδειξαν την εικόνα διάλυσης του πανεπιστημίου δεν κατάφεραν να κερδίσουν. Τέλος, η αγωνιστική στάση κάποιων πρυτάνεων και διοικήσεων ιδρυμάτων, που με τις αποφάσεις και τη στάση τους τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν απέναντι στην πολιτική απαξίωσης του πανεπιστημίου, δεν άντεξαν τον συντονισμένο πόλεμο κυβέρνησης, ΜΜΕ, μνημονιακού καθηγητικού κατεστημένου. Πλέον, αποτελούν παρελθόν μετά την ανακατάληψη των διοικήσεων από όσους δήλωσαν πίστη στο Μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική για να εκλεγούν.
Ανάγκη ένα νέο φοιτητικό κίνημα
Πρέπει να υπάρξει ένα ρεύμα αντίθετο στην αδράνεια και τη διάλυση μέσα στις σχολές. Να τελειώνουμε με τη μαζική κατάθλιψη και το μούδιασμα που επηρεάζει όλη τη νεολαία. Η νέα γενιά έχει πολλά να προσφέρει στον τόπο αυτό, δεν αξίζει ούτε στους νέους ούτε συνολικά στην κοινωνία η νεανική ορμή και δημιουργικότητα να κατασπαταλιέται γιατί έτσι αποφάσισαν τα διεθνή κέντρα εξουσίας. Να τελειώνουμε με τη φιγούρα του εγωιστή φοιτητή που νοιάζεται μόνο για την πάρτη του (έγινε κυρίαρχη την περίοδο του πασοκικού εκσυγχρονισμού) και αξιοποιείται μέχρι σήμερα για να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ευκαιριών καταξίωσης για τους «ικανούς» μελλοντικούς πτυχιούχους. Να σπάσει η αντίληψη της γυάλας που τόσο επίμονα καλλιεργείται, να συνειδητοποιήσουμε πως κανείς δεν πρόκειται να σωθεί, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, συνολικά, στην κοινωνία.
Έχουμε ανάγκη ένα νέο φοιτητικό κίνημα που θα αναμετρηθεί με τα κεντρικά ζητήματα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, την κοινωνία, τη χώρα. Αυτή θα είναι η συμβολή της σπουδάζουσας νεολαίας και του πανεπιστημίου γενικότερα, στον αγώνα για να σταθεί η κοινωνία στα πόδια της, για να υπάρξει μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Η νεολαία θα μείνει στον τόπο της, θα μορφωθεί, θα εργαστεί, θα αγωνιστεί μαζί με όλο τον λαό, για να φύγουν τα μνημόνια και όσοι πιστά τα υπηρετούν, για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος αξιοπρέπειας και πραγματικής δημοκρατίας.
