Η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν σημαδεύει το τέλος της αμερικανικής μονοκρατορίας. Η Ρωσία, μετά τη νίκη στη Συρία, επανήλθε ως μεγάλη δύναμη, αν και όχι με την ισχύ που είχε η ΕΣΣΔ. Υποχρεωτικά, οι ΗΠΑ θα αναθεωρήσουν τις σχέσεις τους με τη Ρωσία –ο Τραμπ έκανε το πρώτο βήμα– και θα ξαναδούν τη συνολική στρατηγική τους σε πλανητικό επίπεδο. Άλλο η μονοκρατορία, άλλο η πολυμέρεια. Η Ε.Ε. είναι το θύμα της αναβάθμισης της Ρωσίας και της προσέγγισης με τις ΗΠΑ.
Η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν σφραγίζει την ήττα της ελίτ που κυβερνά τον Δυτικό Κόσμο μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, υπό την ομπρέλα της παγκοσμιοποίησης –συμβολικά η «Ομάδα Κλίντον». Αυτή η ελίτ παραμένει ισχυρή στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και υπερισχύει απολύτως στην Ευρώπη/Γερμανία –ο Ομπάμα, αποχωρώντας, έχρισε τη Μέρκελ ηγέτη της «Ομάδας Κλίντον», της παγκοσμιοποίησης.
Ο Τραμπ έχει, αντίθετα, ορίσει την Ε.Ε. ως αντίπαλο ενώ η Μέρκελ, ως ηγέτης της παγκοσμιοποίησης, είναι ο δακτυλοδεικτούμενος εχθρός. Η προσέγγιση Ρωσίας-ΗΠΑ καθηλώνει την Ε.Ε. στη θέση του υποτακτικού της Αμερικής. Η Γερμανία εμφανίζεται και πάλι ως ο μεγάλος ηλίθιος διεθνούς επιπέδου. Οι ΗΠΑ οδήγησαν το Βερολίνο, τους δορυφόρους του και όλη τη Συμμαχία (ΝΑΤΟ-Ε.Ε.), να αντιπαρατεθεί σκληρά με τη Ρωσία. Και ξαφνικά, η Ουάσιγκτον προσεγγίζει τη Μόσχα αφήνοντας σύξυλους τους Γερμανούς και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Ο Τραμπ έχει στόχο να αποδυναμώσει και, αν μπορεί, να διαλύσει τα έθνη-κράτη και κάθε σύμπραξη κρατών, π.χ. Ε.Ε., εν δυνάμει ανταγωνιστών. Είναι υπέρ του έθνους-κράτους των ΗΠΑ, δεν υποστηρίζει μια πολιτική γενικώς υπέρ του έθνους-κράτους, ως εναλλακτική της παγκοσμιοποίησης. Το «επεισόδιο Συρία» έδειξε ότι οι ΗΠΑ, ή θα αυτοκτονήσουν προκαλώντας παγκόσμια σύρραξη, ή θα συμβιβαστούν. Δεν μπορούν, όμως, να νικήσουν ούτε μικρά κράτη, π.χ. Συρία, αν αυτά συμμαχήσουν με τη Ρωσία ή, έστω, την Κίνα. Εξ ου, ο Τραμπ κινείται με τη λογική του αντάρτικου, χτυπάει όπου βρίσκει «χαραμάδα ευκαιρίας», οπισθοχωρεί, επανέρχεται, αντιφάσκει, προσπαθεί να αποπροσανατολίσει και τους έξω και τους έσω αντιπάλους που τον κατηγορούν για προδοσία. Οι αντίπαλοί του τον πολεμούν, αλλά φοβούνται να τον ανατρέψουν επειδή φοβούνται ακόμα περισσότερο ανεξέλεγκτη εξέγερση της φτωχής, λευκής και έγχρωμης, λαϊκής πλειοψηφίας που τον στηρίζει με την ελπίδα ότι θα ξεφύγει από τη μιζέρια.
Το δίδυμο Τσίπρας-Κοτζιάς το παίζει σημαιοφόρος του αντιρωσικού αγώνα. Χωρίς κέρδος κέρατα, λέει ο λαός. Η κυβέρνηση είναι άθυρμα του ανταγωνισμού ΗΠΑ-Γερμανίας για τον έλεγχο της χώρας με όλα τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμπαρομαρτούντα –πετρέλαιο και αέριο. Οδηγείται σε εκλογές με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες με πιθανότητα τη συντριβή της.
Ο Τραμπ έχει στόχο να αποδυναμώσει και, αν μπορεί, να διαλύσει τα έθνη-κράτη και κάθε σύμπραξη κρατών, π.χ. Ε.Ε., εν δυνάμει ανταγωνιστών. Είναι υπέρ του έθνους-κράτους των ΗΠΑ, δεν υποστηρίζει μια πολιτική γενικώς υπέρ του έθνους-κράτους, ως εναλλακτική της παγκοσμιοποίησης. Το «επεισόδιο Συρία» έδειξε ότι οι ΗΠΑ, ή θα αυτοκτονήσουν προκαλώντας παγκόσμια σύρραξη, ή θα συμβιβαστούν. Δεν μπορούν, όμως, να νικήσουν ούτε μικρά κράτη, π.χ. Συρία, αν αυτά συμμαχήσουν με τη Ρωσία ή, έστω, την Κίνα
Η αναμέτρηση ΗΠΑ-Ρωσίας στη Συρία σε θέματα τεχνολογίας, οπλικών συστημάτων, τακτικής και στρατηγικής έληξε με πλήρη υπεροχή των Ρώσων. Ωστόσο, η Ρωσία είναι ασφυκτικά περικυκλωμένη με μόνη ανοιχτή πόρτα την Τουρκία, μια διέξοδο αμφίβολης σταθερότητας. Αν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, η μόνη λύση της Ρωσίας είναι να προσφύγει στο πρώτο αιφνιδιαστικό καίριο χτύπημα για να αφαιρέσει κάθε πρωτοβουλία από τον εχθρό. Ο Πούτιν έχει ήδη δηλώσει ότι δεν θα διστάσει για πρώτο πυρηνικό χτύπημα.
Ο Κόσμος είναι πολυπολικός, αλλά λειτουργεί, όχι με βάση την ισχύ των πρωταγωνιστών, αλλά την αδυναμία τους να επιβληθούν. Ο Πούτιν δεν έχει την ισχύ τού Στάλιν, ούτε ο Τραμπ συγκρίνεται με το κύρος και την ισχύ του Ρούζβελτ και των επόμενων Προέδρων. Ο «κομμουνισμός» (ο υπαρκτός σοσιαλισμός) νικήθηκε και με αυτή τη μορφή δεν πρόκειται να επανέλθει στη ζωή. Αλλά ο νικητής ιμπεριαλισμός πάσχει από ανίατη ασθένεια. Οι δυτικές ελίτ, υπό τον μανδύα της παγκοσμιοποίησης, μοιάζουν με ηλικιωμένους που πάσχουν από γεροντική άνοια. Θυμούνται τις παλιές ένδοξες μέρες ανεπιστρεπτί περασμένες.
Οι διεθνείς αναλυτές είπαν τα πάντα για τη συνάντηση Τραμπ-Πούτιν, αλλά το δυσεπίλυτο «τουρκικό ζήτημα» του Ερντογάν έμεινε ασχολίαστο.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν επί αιώνες ο «ασθενής της Ευρώπης», μήλο της έριδος μεταξύ των Δυτικών αλλά και της Ρωσίας, τσαρικής, κομμουνιστικής και τώρα καπιταλιστικής. Οι Δυτικοί αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και ταυτοχρόνως να βρουν αποδεκτή λύση με τη Ρωσία για την Τουρκία. Το Ανατολικό Ζήτημα εκκρεμεί και δεν θα λυθεί αύριο.
Η Τουρκία διεκδικεί το Αιγαίο. Όχι επειδή είναι «σύνορο της καρδιάς» τού Ερντογάν, αλλά επειδή έχει αέριο και πετρέλαιο. Και είναι επιπλέον ο συμπληρωματικός αλλά πολύτιμος, θαλάσσιος, φράχτης απέναντι στη Ρωσία. Αν η Τουρκία ελέγξει και το Αιγαίο θα γίνει πολύ ισχυρή. Ούτε οι δυτικοί ούτε η Ρωσία θέλουν να ενδυναμωθεί η Τουρκία και ο Ερντογάν. Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει σημείο εξισορρόπησης της τουρκικής ισχύος.
Η Ελλάδα έχει, συνεπώς, ακόμα κάποια περιθώρια, διπλωματικής, στρατιωτικής και οικονομικής άμυνας, επειδή το Αιγαίο είναι τμήμα της συνολικής «εκκρεμότητας Τουρκία». Ο Ερντογάν είναι αναμενόμενο να επιχειρήσει να λύσει το «πρόβλημα Αιγαίο», όπως με τη δεύτερη φάση της εισβολής στην Κύπρο, ντε φάκτο.
Το πολιτικό προσωπικό στην Αθήνα δεν εμπνέει ωριμότητα και ετοιμότητα. Ελευθεριάζουν διάφοροι Ρουβίκωνες, γελοιογραφίες του Καίσαρα, και ο κ. Κοτζιάς, που νομίζει ότι φαίνεται ψηλότερος όταν βγάζει γλώσσα στη Ρωσία με τις αμερικάνικες πλάτες. Τους βλέπει κάθε νουνεχής πολίτης περίλυπος για τα θλιβερά καμώματά τους.
