Τζούλια Γκανάσου, Ομφάλιος λώρος, εκδόσεις Γκοβόστη.
Το σώμα, ως βάση εφόδου, εφόδιο κατάκτησης του κόσμου, το σώμα-έδρα της μαντικής και των ηδονών, το σώμα-παγίδα του αναχωρητή, το γερασμένο σώμα, το σώμα-τραύμα που σε κάνει εσωστρεφή αλλά όχι πάντα σοφότερο. Το σώμα ως προϊόν, σκεύος της τεχνολογικής προόδου, το ωραία διαφημισμένο σώμα. Αυτές είναι μερικές απ’ τις εκδοχές που υιοθετεί και τις συσχετίζει μεταξύ τους, στη δική της ιστορία για το σώμα, η Τζούλια Γκανάσου.
Τρεις άνθρωποι: Ο Φίλιππος είναι ακροβάτης σε τσίρκο που δεν κάνει χρήση ζώων αλλά ανθρώπων με σωματικές ιδιαιτερότητες. Σκοντάφτει, πλέον, πολύ συχνά.
Η Σάντυ υπηρετεί μια πολυεθνική που εμπορεύεται τη νιότη, την υγεία, την ομορφιά. Το αίμα του ομφάλιου λώρου γίνεται το νέο μήλον της έριδος. Δίνει υποσχέσεις επιμήκυνσης του χρόνου.
Ο Μάνος που παράτησε τα πάντα και επέστρεψε στη φύση. Ή μήπως κρύβεται εκεί;
Τρεις άνθρωποι σε μια ιστορία που θα μπορούσε να ήταν ένα ιντριγκαδόρικο θρίλερ βιοτεχνολογίας, αν η συγγραφέας δεν διάλεγε το δρόμο της εσωτερικότητας και των υποδόριων συγκρούσεων ως «αντίβαρο» στα προφανή και τα εύκολα τα οποία γίνονται, τελικά, δολώματα μιας αφήγησης με σφιχτό, γρήγορο ρυθμό, σχεδόν κινηματογραφικό και με ποιητικές αναβαθμίδες.
Το μυθιστόρημα χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια, με τους διόλου τυχαίους τίτλους: Η αφύπνιση, Η συνειδητοποίηση, Η εξάρτηση, Η μεταμόρφωση. Η ανάπτυξη της πλοκής ακολουθεί μια πορεία ή μάλλον είναι ένα παιγνίδι, το ίδιο πάντα, το κυνήγι και η απώλεια, η επιθυμία και η απόρριψη, ο έρωτας και το πάλεμα, η φθορά, η απόγνωση και η θνητότητα. Φτάνοντας στο τέλος αυτής της πορείας -εννοείται μέσω του αντίπαλου σώματος- γίνεσαι κάμπια ή άγγελος. Κάτι που δεν είσαι και δεν υπήρξες ποτέ, κάτι που θα ευχόσουν να είσαι, κάτι που πάντα ήσουν αλλά πόσο στα αλήθεια το έζησες και το έμαθες. Οπωσδήποτε στα υψίπεδα μιας αθωωτικής αυτογνωσίας, συχνά πικρής:
«…Μάνα πού είσαι; Πες μου τι να εμπιστευτώ. Γέμισες αυλάκια μάνα, ρόζιασαν τα χέρια σου, κρέμασαν τα αφτιά σου. Το σώμα φθείρεται κι εμείς κοιτάζουμε άπραγοι το πέρασμα του χρόνου. Αν γίνω άγγελος, μητέρα, αν αγοράσω ομορφιά, υγεία, τότε το πνεύμα, η ψυχή θα παραμείνουν αναλλοίωτα; Θα με αναγνωρίζεις;»
Κι αν με αναγνωρίζεις ακόμη και τότε, αυτό σημαίνει πως θα μπορώ κι εγώ να αναγνωρίζω τον εαυτό μου, οπότε η μεταμόρφωση είναι πλήρης και καλά αγορασμένη.
Η Τζούλια Γκανάσου δεν συνθέτει μια ιδεολογία, δηλαδή δεν επινοεί μια ψευδή γνώση. Φτάνει, όμως, το ίδιο όπως ο θεός της μαντικής Απόλλων και κάτοχος όλων των γιατρικών, στο τέλος του ταξιδιού των Μεταμορφώσεων, γίνεται η κοιμισμένη Δάφνη:
«…Ώστε ο Θεός δεν έπαψε και τώρα να με θέλει… κι αν σκύψει κάτω απ’ το φλοιό, θα ακούσει την καρδιά μου, θα νιώσει τα ζεστά οστά, τα μάτια βουρκωμένα, θα δει μια σφαίρα της ζωής να σφύζει στο παλάτι, ενέργεια που με διάλεξε, θα μεγαλώσει εντός μου, θα με διαβεί πριν γεννηθεί και θα κρυφοχορέψει.
Συμπαντικά πειραματόζωα.
Τι είμαστε;
Ενεργειακές στιγμές που αλλάζουν κέλυφος.
Σώματα που πέφτουν ή γεννιούνται αμαχητί.»
Συμπαντικά πειραματόζωα.
Τι είμαστε;
Πρώτα η απάντηση και μετά η ερώτηση.
