Του Χρήστου Πραμαντιώτη. Η στάση «παρούσα» της Θ. Τζάκρη, όπως και άλλων κυβερνητικών βουλευτών τις προηγούμενες μέρες σε «κρίσιμα» νομοσχέδια, έχει προβληματίσει το Μαξίμου, τόσο που έφτασε ο Γ. Στουρνάρας να δηλώσει ότι φοβάται την κόπωση των βουλευτών: Μέχρι πότε θα ψηφίζουν την καταστροφή; αναρωτιέται.
Ίσως όμως είναι υπερβολικός ο φόβος του υπουργού. Παράδειγμα, στην περίπτωση της Τζάκρη, όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ξεσηκώθηκαν όταν αυτή δεν υπερψήφισε τη διάταξη που τακτοποιεί το τοπίο για να ξεπουληθεί η ΕΥΔΑΠ. «Τι, δηλαδή; Εμείς θα φαινόμαστε ανάλγητοι, ξεπουληματίες και προδότες ενώ αυτή θα πλασάρει τη μούρη της για ηρωίδα;», φαίνεται να σκέφτηκαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως αντίστοιχα πρέπει να σκέφτονται και οι βουλευτές της Ν.Δ. για τον Νικήτα Κακλαμάνη. Λογικά, έχουν όλοι τους καταλάβει ότι ο μόνος τρόπος για να υπερψηφίσουν (και) τη φθινοπωρινή σφαγή είναι να κρατάει ο ένας τον άλλο, να παραφυλάει μην τυχόν και διαφοροποιηθεί ο άλλος σε κάτι, να αλυσοδεθούν μεταξύ τους με κοινά εγκλήματα, για να διατηρήσουν τη συνοχή των κοινοβουλευτικών τους ομάδων.
Είναι φανερό ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές, εκτός από την κοινή λογική, έχουν μπροστά τους και το παράδειγμα της δίκης Τσοχατζόπουλου. Παίρνουν μαθήματα και από εκεί. Στη δίκη Τσοχατζόπουλου, λοιπόν, έσπασαν από καιρό οι κατηγορούμενοι και δείχνουν ο ένας τον άλλο, φορτώνουν τις παρανομίες όπου μπορούν, και όλοι μαζί στον Τσοχατζόπουλο. Είναι κλασικό παράδειγμα μιας ομάδας που έκανε τις βρομιές της, αλλά στο τέλος δεν κατάφερε να διατηρήσει τη… συνοχή της.
Αυτό «το σύνδρομο του Άκη» κατατρύχει και τους κυβερνητικούς βουλευτές. Ειδικά εκείνους που ανήκουν στην ΠΑΣΟΚική συνιστώσα της κυβέρνησης και οι οποίοι καταφέρθηκαν εναντίον του Κουκουλόπουλου όταν αυτός καταψήφισε τη διαθεσιμότητα των δημοτικών αστυνομικών, ενώ προχθές ζήτησαν να διαγραφεί η Τζάκρη, η οποία τη γλίτωσε την τελευταία στιγμή κάνοντας διορθωτική δήλωση.
Εμένα, πάντως, μου φαίνεται δίκαιη η οργή των βουλευτών της πλειοψηφίας. Οι άνθρωποι, εκτός από τον κοινοβουλευτικό όρκο έχουν δώσει και όρκο συνενοχής. Δεν γίνεται ο πάσα ένας να σπάει τον κύκλο. Αυτά είναι προαιώνιες αλήθειες κι όποιος τα παραβαίνει εκθέτει τους υπόλοιπους και δεν του βγαίνει σε καλό στο τέλος…
