Από το δωράκι των 500 εκατ. μέχρι τα ταμεία της Siemens. Του Γιώργου Τσίπρα
Η δικαστική υπόθεση Τσοχατζόπουλου, παρά την επιδεικτική εγκατάλειψή του από τους πρώην συντρόφους του, έρχεται να επιστεγάσει την παταγώδη κατάρρευση και διάλυση του ΠΑΣΟΚ και του πασοκισμού τα τελευταία 2-3 χρόνια. Εκλογική καταβαράθρωση, συρρίκνωση σε ένα μικρό κόμμα με ανοιχτό το ενδεχόμενο της πλήρους εξαφάνισης, έξοδος ή αδρανοποίηση των περισσότερων από τα γνωστότερα μέχρι το 2010 στελεχών, αποδεκατισμός των οργανώσεών του από μέλη κάτω της τρίτης ηλικίας. Το αν η αλαζονική εσωκομματική στάση Βενιζέλου επιτάχυνε τη διαδικασία αποσύνθεσης, έχει μικρή σημασία. Ο διαχωρισμός όλων από τον πρώην υπουργό Άμυνας μπορεί να σώζει τα προσχήματα, αλλά δεν θα πείσει κανέναν ότι στη δίκη του τελευταίου εξευτελίζεται μόνο ο ίδιος και όχι το σύνολο του συστήματος διαπλοκής με το οποίο ταυτίστηκε το ΠΑΣΟΚ και ο πασοκισμός.
Από το «είπαμε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια», που αποδόθηκε το 1986 στον Ανδρέα Παπανδρέου για τον τότε διευθύνοντα σύμβουλο της ΔΕΗ, μέχρι το σκάνδαλο Κοσκωτά που ενέπλεκε σε χρηματισμό τον ίδιο τον πρωθυπουργό, και από τη βουτηγμένη στα σκάνδαλα σημιτική διαχείριση με κορυφαίο το μεγα-σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου μέχρι τους Παπαντωνίου, Μαντέλη, Τσουκάτο, Τσοχατζόπουλο και πολλούς, πολλούς άλλους, το όλον ΠΑΣΟΚ σε επίπεδο ανώτερων στελεχών κατέληξε να είναι συνώνυμο της πιο θρασείας διαπλοκής και της διαφθοράς.
Το σύστημα ΠΑΣΟΚ
Ο Τσοχατζόπουλος δεν αποτελεί κορυφή ενός παγόβουνου απλώς με την έννοια ότι το ίδιο, λιγότερο ή περισσότερο, έκαναν και πολλοί άλλοι συνάδελφοί του, σε κυβέρνηση και κόμμα. Το παγόβουνο είναι ένα οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικό σύστημα διαπλοκής και διαφθοράς στο οποίο η καθολική εμπλοκή του ανώτερου ΠΑΣΟΚ είναι μόνο η μια πλευρά του πράγματος. Το σύστημα αυτό που οικοδομήθηκε σε δυο δεκαετίες (1981-1989, 1993-2004):
α) ενίσχυσε την πιο κρατικοδίαιτη, παρασιτική, αεριτζίδικη, μεταπρατική, αντιπαραγωγική πλευρά της οικονομίας,
β) ιδιαίτερα γιγάντωσε ένα παρασιτικό υποσύστημα ΜΜΕ-επιχειρηματιών-εργολάβων-προμηθευτών που σε συνέργεια με τις τράπεζες και το ξένο κεφάλαιο καρπώθηκε όλα τα μεγάλα πρότζεκτ της πασοκικής διαχείρισης,
γ) παγιοποίησε ως κανόνα και προϋπόθεση και όχι ως κατ’ εξαίρεση παρενέργεια της διαπλοκής και ρεμούλας την κακοδιαχείριση, την αδιαφάνεια, τη μη απόδοση ευθυνών σε κανένα για οτιδήποτε, από πάνω μέχρι κάτω, σε διάκριση από το συγκριτικά πιο «πολιτισμένο» δυτικοευρωπαϊκό σύστημα διαφθοράς
δ) εξέθρεψε και αλλοτρίωσε ένα μεγάλου μεγέθους μεσαίο στρώμα διαφθαρμένων και «ευνοούμενων» εντός κι εκτός Δημοσίου ως σύστημα διαιώνισης της πασοκικής εξουσίας και,
ε) διεύρυνε σε πολλαπλάσιες διαστάσεις το πελατειακό πολιτικό σύστημα και την εξαγορά συνειδήσεων. Αυτό το ίδιο ΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκε την κρίση χρέους της χώρας όσο πιο καταστροφικά ήταν δυνατό, και είχε για υπουργό Εξωτερικών και μετά πρωθυπουργό έναν «άνθρωπο των Αμερικανών». Προσέδωσε γενικότερα νέες ποιότητες στον πατροπαράδοτο ραγιαδισμό της ελληνικής πολιτικής τάξης. Και ήταν τόσο σάπιο, που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.
«Κάτω οι κλέφτες» φωνάζει ο λαός
Αυτού του είδους ο πασοκισμός έχει γίνει τόσο πολύ καθεστώς που, παρά το ρέκβιεμ του ΠΑΣΟΚ, ο απο-πασοκισμός της ελληνικής κοινωνίας σε δημοκρατική κατεύθυνση είναι ένα από τα ζητούμενα της αλλαγής που έχει ανάγκη ο τόπος. Είχε γίνει τόσο πολύ καθεστώς που το γκρόσο κόλπο Τσοχατζόπουλου δεν σοκάρει όσο θα ήταν λογικό να σοκάρει. Μοιάζει απλώς αναμενόμενο… Την ίδια στιγμή σε ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς δεν πολυαρέσει το σύνθημα «κάτω οι κλέφτες», ως υπέρ το δέον λαϊκίστικο ή όχι αρκούντως αντικαπιταλιστικό. Το αποτέλεσμα είναι ότι στο τέλος-τέλος κανείς δεν ξεφωνίζει αυτό το σύστημα κλεπτοκρατίας – και όχι μόνο. Ή ότι εμφανίζεται να το ξεφωνίζει περισσότερο η Χρυσή Αυγή…
Η ιστορία του ΠΑΣΟΚ και του πασοκισμού είναι σε μεγάλο βαθμό η ιστορία της χώρας τις τελευταίες τρεισήμισι δεκαετίες. Αυτή η ιστορία δεν έχει ακόμη γραφτεί. Τυχαίο; Η αξιοπερίεργη σιωπή ή τα ψελλίσματα γύρω από τις προφανείς προεκτάσεις της περίπτωσης Τσοχατζόπουλου ως κορυφής του παγόβουνου που περιγράφτηκε παραπάνω, σιωπή που εκτείνεται πολύ πέραν του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ (προς τα δεξιά αλλά και προς τα αριστερά), τείνει να υποδηλώνει δυο ενδεχόμενες αιτίες σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την πλευρά που μας ενδιαφέρει, την Αριστερά. Ότι ενεργούν ενοχές και βαρίδια για τη στάση που κράτησε όλες αυτές τις δεκαετίες απέναντι στο πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο του πασοκισμού. Ή, ότι δεν είναι απόλυτα αποφασισμένη να τσακίσει τα υπολείμματα του πασοκισμού και ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, αίτημα όμως που είναι σχεδόν πάνδημο. Για όποιον θέλει να στηριχτεί στο λαό…
