Το πρόσχημα του αντισημιτισμού

Η πρόσφατη απόφαση της γερμανικής ομοσπονδιακής βουλής «για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού» υπογραμμίζει την πορεία προς οριστική εξαΰλωση των θεμελιωδών αρχών της αστικής δημοκρατίας στην Ευρώπη. Ενώ η Δυτική προπαγάνδα κατακεραυνώνει τον «αντιδημοκρατικό ολοκληρωτισμό των αυταρχικών καθεστώτων της Ανατολής», η τάχα σωστή πλευρά της Ιστορίας χτίζει και θεσμικά μια ασφυκτική δυστοπία, όπου απλά καταργούνται τα πιο στοιχειώδη –και συνταγματικά κατοχυρωμένα– δικαιώματα. Αυτά δηλαδή που αποτελούσαν, υποτίθεται, το συγκριτικό της πλεονέκτημα έναντι των στρατηγικών αντιπάλων της.

Η εν λόγω απόφαση της Μπούντεσταγκ ήταν αποτέλεσμα πιέσεων του σιωνιστικού λόμπι και εγκρίθηκε μετά από μυστικά παζάρια μηνών μεταξύ της (απερχόμενης πλέον) συγκυβέρνησης και της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης. Έχοντας καταψηφιστεί μόνο από τη Συμμαχία της Zάρα Βάγκενκνεχτ (BSW) και ελάχιστους ακόμη διαφωνούντες βουλευτές άλλων κομμάτων, έρχεται να «κουμπώσει» πάνω σε ένα ήδη ασφυκτικό πλαίσιο μιας σιδηρόφρακτης μεταδημοκρατίας, όπου δικαιούνται να ομιλούν και να ανασαίνουν μόνο όσοι ευθυγραμμίζονται με την εκάστοτε γραμμή των ελίτ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και η γερμανική Αριστερά δεν τόλμησε, την ώρα που ξεψυχά στις κάλπες, να καταψηφίσει την απόφαση: και σε αυτό το ζήτημα προτίμησε τον αυτοεξευτελισμό, επιλέγοντας την αποχή…

Ευρείες αντιδράσεις, κουφοί οι αποδέκτες

Η αντίθεση στο πρόσφατο έκτρωμα μπορεί να ήταν σχεδόν ανύπαρκτη στον κοινοβουλευτικό ναό της καταργημένης αστικής δημοκρατίας, αλλά στην κοινωνία κάθε άλλο παρά περιορίζεται στους φιλοπαλαιστινιακούς κύκλους και στο κίνημα καταδίκης της σιωνιστικής γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης. Με το που υποβλήθηκε ως σχέδιο, επιφανείς συνταγματολόγοι, υπεράνω υποψίας διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διακεκριμένοι Εβραίοι προειδοποιούσαν ότι δεν πρέπει να υιοθετηθεί, αφού τσαλαπατά βασικά δικαιώματα και θα προκαλέσει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που υποτίθεται ότι επιδιώκει.

Είναι μια εύλογη αντίδραση, αν σκεφτεί κανείς ότι ποινικοποιείται ακόμη και το κάλεσμα σε μποϊκοτάζ του γενοκτονικού κράτους, κι ότι η παραμικρή επίκριση του Ισραήλ διαστρέφεται ως αντισημιτισμός. Επιπλέον, ο παραδοσιακός αντισημιτισμός της γερμανικής ακροδεξιάς ξεχνιέται βολικά από την εν λόγω απόφαση, καθώς ως φορείς του αντισημιτισμού στη Γερμανία υποδεικνύονται πρώτα απ’ όλα οι αραβικής καταγωγής πολίτες και μετανάστες! Έτσι ώστε 150 διακεκριμένοι Εβραίοι επιστήμονες, διανοούμενοι και καλλιτέχνες, που με κοινή τους δήλωση ζητούσαν (μάταια…) να μην εγκριθεί η κοινή πρόταση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης, να επισημαίνουν:

«Παρά τον ισχυρισμό ότι προστατεύει την εβραϊκή ζωή στη Γερμανία, η προτεινόμενη απόφαση υπόσχεται αντίθετα να τη θέσει σε κίνδυνο, συνδέοντας όλους τους Εβραίους με τις ενέργειες της ισραηλινής κυβέρνησης. Κι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των αντισημιτικών εγκλημάτων προέρχεται από τη γερμανική ακροδεξιά, η απειλή αυτή ελάχιστα αναφέρεται. Αντ’ αυτού, η πρόταση επικεντρώνεται στους ξένους και τις μειονότητες. Πρόκειται για αισχρή απόσπαση της προσοχής από τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τους Εβραίους στη Γερμανία»…

Φίμωση και τιμωρία όσων λένε την αλήθεια

Πράγματι, στόχος δεν είναι η προστασία των Εβραίων που διαμένουν στη Γερμανία, αλλά η συνέχιση της δικαιολόγησης της γενοκτονίας-εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων από το Ισραήλ και τη Δύση, και η φίμωση και τιμωρία όσων τολμούν να πράξουν το αυτονόητο: να καταδικάσουν το τεράστιο έγκλημα που διαπράττεται στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη. Ήδη χιλιάδες άνθρωποι στη «δημοκρατική» Δύση αποκλείονται από τις σπουδές τους, χάνουν τις δουλειές τους, απελαύνονται, εκδιώκονται από αθλητικές, καλλιτεχνικές κ.ά. εκδηλώσεις, ή και συλλαμβάνονται και φυλακίζονται, επειδή απέκλιναν από την επίσημη γραμμή θεωρητικής και έμπρακτης υποστήριξης της γενοκτονίας-εθνοκάθαρσης που πραγματοποιεί ένα (και με τη βούλα πλέον των διεθνών οργανισμών και δικαστηρίων) κατοχικό και ρατσιστικό κράτος. Κι όλο αυτό παρουσιάζεται από το εξωνημένο πολιτικό και μιντιακό σύστημα ως αυτό που είναι πρέπον και φυσιολογικό!

Το πώς και πόσο επιβάλλεται η μετατροπή των πολιτών σε μουγγοθόδωρους επισημαίνεται ακόμη και από τη Διεθνή Αμνηστία: «Πολλοί φορείς από τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τις τέχνες, τον πολιτισμό και τον ακαδημαϊκό χώρο ήδη διστάζουν να μιλήσουν δημόσια για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, ή να βγουν στους δρόμους, εν μέρει επειδή φοβούνται ότι θα υποστούν καταστολή. Ένα τέτοιο ψήφισμα, που δημιουργεί φόβους για σοβαρές παραβιάσεις θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προκαλεί ανασφάλεια δικαίου, θα ενισχύσει περαιτέρω αυτήν την τάση αυτολογοκρισίας, δυσπιστίας και διαίρεσης».

Οι ψιθυριστές πολλαπλασιάζονται

Ουσιαστικά αυτό που τίθεται εκτός νόμου στη Γερμανία είναι ακόμη και η πιο «ουδέτερη» επισήμανση, για παράδειγμα να πει ή να γράψει κανείς ότι η δύναμη κατοχής της Παλαιστίνης προβαίνει σε παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. Με τη λογική της διακομματικής απόφασης της Μπούντεσταγκ, ο ίδιος ο ΟΗΕ, οι αξιωματούχοι του, το Διεθνές Δικαστήριο κ.ο.κ. θα έπρεπε να διωχθούν και να τεθούν εκτός νόμου…

Βέβαια είναι αμφίβολο το κατά πόσο μπορεί να εφαρμοστεί στην πραγματική ζωή η απαγόρευση να σκέφτεσαι, να μιλάς και να δρας ενάντια σε μια γενοκτονία και σε όσους την οργανώνουν, τη δικαιολογούν και τη διαπράττουν. Ήδη το 2019 η Μπούντεσταγκ είχε χαρακτηρίσει αντισημιτικό το κίνημα BDS (Μποϊκοτάζ-Αποεπένδυση-Κυρώσεις) κατά του κατοχικού, ρατσιστικού, πλέον και γενοκτονικού κράτους του Ισραήλ. Ένας χαρακτηρισμός που, με ό,τι συνεπάγεται, παραβίαζε κι αυτό το γερμανικό Σύνταγμα – και γι’ αυτό ενίοτε αγνοήθηκε ακόμη και από γερμανικά δικαστήρια. Από την άλλη όμως, η απόφαση του 2019 (αν και πολύ πιο περιορισμένης έκτασης από την τωρινή) συνέβαλε στον εκφοβισμό και την αυτολογοκρισία πολλών πολιτών, που προτίμησαν να μην εκφράζουν δημόσια τη γνώμη τους. Οι ψιθυριστές πολλαπλασιάζονται. Και οι ελίτ έχουν ξεχάσει τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

«Προστατεύετε τους σιωνιστές, όχι τους Εβραίους»

Η Κάντις Μπράιτζ και ο Μίκαελ Μπάρενμποϊμ είναι δύο από τους 150 επιφανείς Εβραίους που καλούσαν τη γερμανική ομοσπονδιακή βουλή να μην υιοθετήσει την κατάπτυστη απόφαση περί «αντισημιτισμού» – αλλά δεν εισακούστηκαν από κανένα κόμμα, πλην αυτού της Ζάρα Βάγκενκνεχτ. Ο Μπάρενμποϊμ δήλωσε πρόσφατα: «Στόχος δεν είναι η προστασία των Εβραίων αλλά, καταρχήν, να καταστήσει τους Παλαιστίνιους και τους υποστηρικτές τους υπεύθυνους για τον αντισημιτισμό στη Γερμανία και, δεύτερον, να δικαιολογήσει τη συνενοχή της Γερμανίας στις θηριωδίες του Ισραήλ, αποτέλεσμα δεκαετιών απανθρωποποίησης των Παλαιστινίων». Η Κάντις Μπράιτζ από την πλευρά της είπε ότι η απόφαση «έχει σχεδιαστεί για να προστατεύει τους σιωνιστές, όχι τους Εβραίους, και διαιωνίζει την επικίνδυνη αντίληψη ότι η εβραϊκή ταυτότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Ισραήλ, υπονομεύοντας ταυτόχρονα θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα όπως η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης, η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία του συνέρχεσθαι».

«Επαίσχυντη υποστήριξη στα εγκλήματα πολέμου»

Η Ιταλίδα νομικός Φραντσέσκα Αλμπανέζε, ειδική εισηγήτρια του ΟΗΕ για τα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, έχει στοχοποιηθεί από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, του Ισραήλ κ.ά. και απειλείται από το σιωνιστικό λόμπι ως «αντισημίτρια», επειδή λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Στην πρόσφατη έκθεσή της τόνισε ότι μπορεί εύλογα να θεωρηθεί πως το Ισραήλ διαπράττει σκόπιμα «τουλάχιστον τρεις πράξεις γενοκτονίας κατά των Παλαιστινίων», οι οποίες απαγορεύονται από τη Σύμβαση για τη Γενοκτονία. Την περασμένη εβδομάδα δεκάδες εβραϊκές οργανώσεις από πολλές Δυτικές χώρες με κοινή δήλωσή τους κατήγγειλαν τις «εκστρατείες συκοφαντίας ορισμένων Δυτικών κυβερνήσεων, που είναι αβάσιμες και θέτουν σε κίνδυνο τη φυσική ακεραιότητα της κυρίας Αλμπανέζε». Και καταδίκασαν «την επαίσχυντη διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη που έχουν προσφέρει πολλές Δυτικές κυβερνήσεις, ιδίως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, στα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ και στη βάρβαρη καταστροφή όλων των θεμελίων της παλαιστινιακής ζωής στη Γάζα».

Το Ισραήλ ως προϋπόθεση της… Δευτέρας Παρουσίας

Ο Τζόσουα Σέινς [στο κέντρο της φωτογραφίας], διευθυντής του Κέντρου Εβραϊκών Σπουδών στο Τσάρλεστον των ΗΠΑ, αναφερόμενος στον προβληματικό ορισμό του αντισημιτισμού λέει: «Επιτρέπεται να ασκείς κριτική στο Ισραήλ μόνο εάν το κάνεις με τρόπο που επιβεβαιώνει την εβραϊκή εξουσία και την εβραϊκή υπεροχή, αποκλείοντας την ισότητα των Παλαιστινίων με τους Εβραίους. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι ορθή η χρήση του όρου απαρτχάιντ για τη Δυτική Όχθη». Στις ΗΠΑ αυτή η «λογική» πατά όχι μόνο στο σιωνιστικό λόμπι (κράτος εν κράτει στην Ουάσιγκτον) αλλά και στον λεγόμενο χριστιανικό σιωνισμό: π.χ. οι «Χριστιανοί Ενωμένοι για το Ισραήλ», με 7 εκατομμύρια μέλη, πιστεύουν ότι ένα ισχυρό εβραϊκό κράτος είναι προϋπόθεση για την Δευτέρα Παρουσία! Όμως οι δεκάδες χιλιάδες προοδευτικών-αντισιωνιστών Εβραίων που αγωνίζονται στις ΗΠΑ κατά της γενοκτονίας πέτυχαν εδώ κι ένα χρόνο αυτό που δεν κατάφερε η κοινή λογική: να αποδομήσουν την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία αυτών των εξωφρενικών απόψεων.

Γενοκτονία και «Μεγάλο Ισραήλ»

Αμέσως μετά την εύκολη επικράτηση του Τραμπ στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, υπήρξε τουλάχιστον τρεις τηλεφωνικές συνομιλίες του με τον Νετανιάχου. Στον οποίο ο νικητής διαμήνυσε ότι έχει 70 μέρες (δηλαδή μέχρι την ορκωμοσία του) για να «ξεμπερδεύει» με τους Παλαιστίνιους και με τον Λίβανο. Είναι αδιευκρίνιστο τι ακριβώς θα θεωρούσε ο Τραμπ ως έστω και προσωρινό «ξεμπέρδεμα» στη Μέση Ανατολή, αλλά είναι σαφές το τι επιδιώκει στρατηγικά η σιωνιστική συμμορία που κυβερνά το κατοχικό κράτος με τις πλάτες των ΗΠΑ: ένα Μεγάλο Ισραήλ που θα έχει καταπιεί όλα τα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά και μεγάλο μέρος του Λιβάνου, της Συρίας, πιθανόν και άλλων αραβικών κρατών. Στόχος νόμιμος και δίκαιος σύμφωνα με τους σιωνιστές, που διαβεβαιώνουν ότι μια νέα, σωστή(!) ερμηνεία της Βίβλου αποδίδει όλα αυτά τα εδάφη στον περιούσιο λαό… Κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται βέβαια σε 70 μέρες (μάλλον είναι εντελώς ανέφικτο, εκτός αν η ευρύτερη περιοχή μετατραπεί σε ραδιενεργή έρημο), αλλά η συνεχιζόμενη κλιμάκωση της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας επί του πεδίου δείχνει ότι η ισραηλινή ελίτ δεν θα παραιτηθεί από αυτό το «όραμα».

Δεν πρόκειται μόνο για το μακελειό στη Γάζα, όπου οι πύραυλοι ανατινάζουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο, από κτίρια έως ανθρώπους, και η πείνα και οι αρρώστιες θερίζουν τους υπόλοιπους. Στον Λίβανο οι εισβολείς ισοπεδώνουν με εκρηκτικά ολόκληρα χωριά, καθώς οι επιθέσεις τους ανακόπτονται σταθερά από την «αποκεφαλισμένη» Αντίσταση, και άρα προσπαθούν να φτιάξουν τουλάχιστον μια νεκρή (κυριολεκτικά…) ζώνη. Ταυτόχρονα ο Σμότριχ, υπουργός Οικονομικών του Νετανιάχου και «διοικητής» των παράνομων ακροδεξιών εποίκων, δηλώνει δημόσια ότι έχει δώσει εντολή στις «αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες» να προετοιμάσουν την πλήρη προσάρτηση της Δυτικής Όχθης στο Ισραήλ, την οποία προσδιόρισε και χρονικά εντός του 2025! Δηλαδή τα πρώτα βήματα του σχεδίου για το Μεγάλο Ισραήλ προβλέπουν την εκδίωξη στην αιγυπτιακή έρημο του Σινά όσων Παλαιστινίων της Γάζας έχουν επιβιώσει, μια αντίστοιχη απέλαση του μεγαλύτερου μέρους των Παλαιστινίων της Δυτικής Όχθης κυρίως προς Ιορδανία (μια προοπτική που τρέμει το φιλοαμερικάνικο μοναρχικό καθεστώς, και γι’ αυτό ανεβάζει τώρα τους αντιισραηλινούς τόνους), και το «άδειασμα» του νότιου Λιβάνου.

ΗΠΑ και Ισραήλ πιστεύουν ότι στη συνέχεια θα είναι ευκολότερο να αναβιώσουν οι επαίσχυντες συμφωνίες συνεργασίας με τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, κι άρα να επανέλθει η «φυσική τάξη πραγμάτων» – δηλαδή να ανακτηθεί ο πλήρης έλεγχος της Μέσης Ανατολής από την Ουάσιγκτον. Όμως η πετρομοναρχία της Σαουδικής Αραβίας σκληραίνει τη στάση της, καθώς φοβάται ότι μια τέτοια προδοσία θα σημάνει το τέλος της. Έτσι για πρώτη φορά ο Σαουδάραβας πρίγκιπας-διάδοχος ξεστομίζει τη λέξη «γενοκτονία», επαναλαμβάνει ότι δίχως παλαιστινιακό κράτος δεν θα υπάρξει ειρήνευση, και στέλνει τους στρατηγούς του για συνεννοήσεις στην έως χθες ορκισμένη εχθρά Τεχεράνη. Την οποία απειλεί με «στρατηγικούς βομβαρδισμούς» ο Ίσραελ Κατς, που αντικατέστησε τον αποπεμφθέντα Γκάλαντ στο Υπουργείο Άμυνας, δηλώνοντας ότι «ποτέ δεν ήταν ιδανικότερες οι συνθήκες» για ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον του Ιράν – η εξαφάνιση του οποίου από προσώπου γης αποτελεί το διαρκές όνειρο των απανταχού σιωνιστών, και ικανού τμήματος των γερακιών των ΗΠΑ. Βέβαια δεν φαίνεται αν είναι αυτό ακριβώς το σχέδιο του Τραμπ, που ίσως θέλει να πνίξει με πιο αργούς ρυθμούς το Ιράν, και οπωσδήποτε χωρίς να προκαλέσει περαιτέρω προσέγγιση και κοινή αντίδραση της Μόσχας και του Πεκίνου…

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!