Συνέντευξη στους Αθηνά Τέσκου, Σταύρο Βελέτσο
Ζούμε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για την ελληνική κοινωνία στην οποία παρατηρείται μια σημαντική υποχώρηση του λαϊκού παράγοντα, όπου κυριαρχεί ο πεσιμισμός και τα επίπεδα συνείδησης και διαθεσιμότητας υποχωρούν. Σε μια συγκυρία όπου εντοπίζεται υποστροφή του ριζοσπαστισμού και πτώση του φρονήματος της κοινωνίας στα τάρταρα. Σ’ αυτή τη συγκυρία υπάρχουν ακόμη εστίες ελπίδας και δύναμης που μας οπλίζουν με κουράγιο. Μια τέτοια εστία είναι και το περίπτερο που κρατούν ζωντανό καθημερινά στην πλατεία Αριστοτέλους οι σχολικοί φύλακες, οι καθαρίστριες, οι καθηγητές σε διαθεσιμότητα, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ3, της coca-cola και οι αγωνιστές από τις Σκουριές. Ένα περίπτερο αγώνα, αντίστασης, ανυπακοής, συνεχούς πολιτικού αγώνα, μα πάνω απ’ όλα ένα περίπτερο αξιοπρέπειας. Σ’ αυτόν λοιπόν το χώρο φιλοξένησαν τον Δρόμο της Αριστεράς και απάντησαν στις ερωτήσεις μας με λόγο ουσιαστικό και αληθινό. Οικοδεσπότες ο Μανώλης Σταθόπουλος από τους σχολικούς φύλακες και η Γιώτα Τσόγκα από τους καθηγητές σε διαθεσιμότητα.
Μανώλη, πώς εισέπραξες εσύ τις απολύσεις των σχολικών φυλάκων; Ήταν μια υποχρεωτική οικονομική λύση ή μια καθαρή πολιτική επιλογή που έκανε η κυβέρνηση;
Σ’ ένα κείμενο που μοιράζαμε στα σχολεία με την έναρξη της σχολικής χρονιάς καταδεικνύαμε ότι αυτές οι απολύσεις δεν είχαν κανένα δημοσιονομικό όφελος. Οι ζημιές της απόφασης αυτής έχουν ξεπεράσει τη μισθοδοσία των συναδέλφων μου. Η υποκρισία τους είναι παροιμιώδης. Τη μια μέρα καταργούν ένα θεσμό και την επομένη προκηρύσσουν 4.000 θέσεις μέσω ΕΣΠΑ, ουσιαστικά πενταμηνίτες των 400 ευρώ, χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα. Ο στόχος των κυβερνώντων είναι προφανής. Συνειδητά επιδιώκουν να οδηγήσουν τον ελληνικό λαό στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην τελική υποταγή του. Θέλουν ένα λαό φοβισμένο, τρομαγμένο και γονατισμένο. Οι απολύσεις μας δεν στοχοποίησαν τους φύλακες, θύματα ήταν τα ίδια τα παιδιά. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ακολουθώντας τις επιταγές της τρόικας αφαίρεσε την ασπίδα προστασίας και περιφρούρησης της παιδικής ψυχής. Το σχολείο πλέον είναι αφύλακτη ζώνη.
Με ποιους τρόπους επιλέξατε να δώσετε τον αγώνα σας;
Δοκιμάσαμε πολλούς τρόπους αλλά καταλήξαμε στο ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν βγούμε στο δρόμο. Γι’ αυτό και οργανώσαμε το οδοιπορικό διαμαρτυρίας προς την Αθήνα αλλά και την αυτοκινητοπομπή από την Αλεξανδρούπολη με κατεύθυνση την πρωτεύουσα.
Έπρεπε για εμάς να έρθουμε σε άμεση επαφή με τον κόσμο, να μας γνωρίσει από κοντά και να μας ακούσει. Ο κόσμος είναι μπερδεμένος και εμποτισμένος με αρνητικές σκέψεις για τους δημόσιους υπάλληλους ειδικά με αυτά που ακούει από τα μέσα επικοινωνίας. Πολλές φορές λέω ότι είναι αλήθεια πως μας ψεκάζουν, αλλά κοιτάμε σε λάθος μεριά. Το ψέκασμα έρχεται από την τηλεόραση. Στον πολύ δύσκολο αγώνα που δίνουμε, ο χειρότερος εχθρός μας είναι η ανάθεση. Η παρουσία μας στον δρόμο έπρεπε κάθε μέρα να είναι ζωντανή και χωρίς σταματημό. Θέλαμε να δείξουμε ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Αυτό που μας κρατάει ακόμη ζωντανούς δεν είναι η ελπίδα ότι θα μας βολέψει κάποιος, αλλά το ότι θα βρουν πραγμάτωση τα όνειρά μας. Πιστεύουμε ότι η νίκη είναι στα χέρια μας. Όχι κάποιου κόμματος αλλά η νίκη της πολιτικής που εκφράζει τα δίκια των εργαζομένων και αυτό θέλαμε να το μοιραστούμε μέσα από τα κείμενα που μοιράζαμε.
Τι είναι αυτό που σας δίνει δύναμη να συνεχίζετε τον αγώνα από τις 22/7/13 μέχρι και σήμερα;
Ο κοινός αγώνας είναι η δύναμή μας. Εξ αρχής πιστεύαμε ότι ο αγώνας πρέπει να είναι κοινός. Όποιος πιστεύει ότι μόνος του μπορεί να κερδίσει, τρία επίθετα μπορεί να διαλέξει: ή βλάκας ή αλαζόνας ή βαλτός. Δεν μπορεί σήμερα κανένας να κερδίσει μόνος του. Όλοι πρέπει να ενώσουμε δυνάμεις. Δεν πρέπει να μένουμε σε κομματικές αγκυλώσεις και λεπτομέρειες. Εδώ υπάρχει άμεσος κίνδυνος, καταρρέει η ζωή μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να μένουμε σε περιχαρακώσεις. Γι’ αυτό και στόχος μας δεν ήταν να εκφράσουμε μια συντεχνιακή άποψη. Οι αντίπαλοι ενώνουν τις δυνάμεις τους απέναντί μας, από Ποτάμια και Ελιές μέχρι όλα τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτουν χαρίζοντάς τους τις συχνότητες, οπότε η συγκρότηση μετώπου αλληλεγγύης με τις καθαρίστριες, τους καθηγητές, τους απεργούς της coca-cola, ήταν για μας ο πραγματικός μονόδρομος.
Πώς εισπράττεις την κίνηση της κυβέρνησης να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης;
Η κυβέρνηση μετά τη συνάντηση που είχε με τους δύο συνέταιρους προσπαθεί να σώσει την παρτίδα. Η παρτίδα όμως δε σώζεται. Πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας όχι μόνο για την ψήφο εμπιστοσύνης αλλά και για τα ποσοστά.
Θέλει δουλειά στο δρόμο. Μην περιμένουμε στον καναπέ κάποιες κάλπες να έρθουν. Αν δεν υπάρχει κίνημα, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα γίνει εύκολα κυβέρνηση διαχείρισης. Χωρίς κίνημα η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα μπορέσει να ορθώσει σε καμία περίπτωση το ανάστημά της στους δανειστές.
Τι είναι αυτό που σου μένει σαν απόσταγμα από αυτόν τον αγώνα και θα ήθελες να μοιραστείς
Θα σας πω μία φράση που χαρακτηρίζει τον αγώνα που δίνουμε με τους συναδέλφους μου. Κάτι που το έχω πει χιλιάδες φορές αλλά έχει σημασία για μας: «Έχω δώσει όρκο τιμής να μη λυγίσω αν οι συνάδελφοί μας δεν γυρίσουν πίσω. Αν την ΕΡΤ δεν την ξανανοίξω, αν το εργοστάσιο της coca-cola δεν γυρίσει πίσω, άμα οι καθηγητές και οι καθαρίστριες δεν γυρίσουν πίσω, αν τους χρυσοθήρες απ’ τις Σκουριές δε διαολοστείλω πίσω. Όρκο τιμής τέλος, να μη λυγίσω αν αυτή την πολιτική δεν την νικήσω!».
Απογοήτευση και θυμός
Γιώτα, πώς νιώθεις μετά από 15 μήνες διαθεσιμότητας;
Μετά από 15 μήνες διαθεσιμότητας – ομηρίας, ακόμη δεν μπορώ να δεχθώ ότι περνώ έξω από το σχολείο μου, στο οποίο εργαζόμουν επί 13 χρόνια (και άλλα 8 σε άλλα σχολεία και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας), σαν ανεπιθύμητος επισκέπτης. Το θεωρώ άδικο να ζω γεμάτη αγωνία για το μέλλον μου, γεμάτη θυμό, γεμάτη αγανάκτηση, εξαιτίας μιας «τεράστιας ανοησίας» ενός «συγκλονιστικού λάθους» που με τόση ελαφρότητα οι κυβερνώντες έκαναν και αποφάσισαν να υλοποιήσουν για μένα και για τους άλλους συναδέλφους μου.
Είμαι γεμάτη απογοήτευση και θυμό για το κράτος αυτό, που καταπατά τα βασικά δικαιώματα των πολιτών του, χωρίς καμία ουσιαστική αιτιολογία στο όνομα της λιτότητας, των μνημονίων και κυρίως της ιδιωτικοποίησης της Δημόσιας Παιδείας. Είμαι γεμάτη απογοήτευση και θυμό, για το κράτος που κορόιδεψε τους μαθητές μας τόσο απροκάλυπτα, με σημαία του το σύνθημα «πρώτα ο μαθητής», αναγκάζοντάς τους να αλλάξουν ειδικότητες, στερώντας τους γνώσεις και δίνοντας τους πτυχία, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, προετοιμάζοντάς τους για μαθητεία και φθηνή εργασία.
Είμαι γεμάτη απογοήτευση για πολλούς εν ενεργεία συναδέλφους μου και χιλιάδες συμπολίτες μου που επιτρέπουν σε μια κυβέρνηση εδώ και τέσσερα χρόνια να μας επιβάλλουν σιγά-σιγά αβάσταχτα μέτρα, χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα για να μας πείσουν ότι όλοι μαζί τα φάγαμε και ότι όλοι μαζί θα πληρώσουμε τα σπασμένα τους.
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους μαθητές σου και στους γονείς τους;
Δεν μπορώ πλέον, μετά από 15 μήνες διαθεσιμότητας να ακούω χιλιάδες παράπονα από τους συμπολίτες μου για την παράλογη κατάσταση που ζούμε και να τους βλέπω να μην αντιδρούν, να μην αγωνίζονται για να την ανατρέψουν. Θεωρώ ότι ο καθένας μας έχει ξεχωριστά την προσωπική του ευθύνη για ό,τι μας συμβαίνει.
Ο καθένας μας, είναι ο ζωγράφος, ο σκηνοθέτης, ο συγγραφέας της ζωής του και μπορεί να την ορίζει, να σβήνει ό,τι δεν του αρέσει και να δημιουργεί νέες προοπτικές, νέα πλαίσια, νέα σκηνικά. Φτάνει πια η γκρίνια και η μοιρολατρία. Φτάνει πια η μετάθεση των ευθυνών μας στους άλλους. Φτάνει πια ο ωχαδερφισμός, η αδιαφορία, η αναβλητικότητα, το «ας τρέξουν, ας αγωνιστούν οι άλλοι για μένα».
Ας πάρει ο καθένας μας τη ζωή στα χέρια του. Ας ενώσει τη φωνή του με τους άλλους συνανθρώπους μας, ενάντια στην αδικία, τις διαθεσιμότητες, την ανεργία, την καταπάτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών, τις απολύσεις. Ας αποφασίσει να αντιδράσει και να αγωνίζεται συνεχώς για οτιδήποτε δεν του αρέσει, για οτιδήποτε επιθυμεί, για τη ζωή που ονειρεύεται.
Τι ετοιμάζετε για το επόμενο διάστημα;
Οι καθηγητές σε διαθεσιμότητα της Θεσσαλονίκης διοργανώνουν την Παρασκευή 17 Οκτώβρη, στις 5 μ.μ., στο Δημαρχείο, ημερίδα με θέμα «Οι συνέπειες της διαθεσιμότητας στους εκπαιδευτικούς, στο σχολείο, στην κοινωνία».
Σας καλούμε όλους να παρευρεθείτε και να συμβάλετε στο να διεξαχθεί μια ουσιαστική συζήτηση.
