Πέρασαν και οι γιορτές. Ένα βασικό τους γνώρισμα είναι οι ευχές. Βέβαια, όλοι σχεδόν εύχονται αυτές τις ημέρες – εκτός από τους πιο απόμακρους και τους πιο στρυφνούς. Σημασία έχουν πάντα -κατά το προσωπικό μου αισθητήριο- οι ευχές που ξεφεύγουν από την καθηκοντολογία των ημερών. Και ποιες είναι αυτές; Μα, εκείνες για τις οποίες μεριμνούμε και «βάζουμε το χεράκι μας (στο μέτρο που μας αναλογεί) για να πραγματωθούν. Είναι εύκολο να ευχηθούμε σε κάποιον δικό μας άνθρωπο «χρόνια πολλά», χρειάζεται -όμως- και έμπρακτη συμβολή στο να είναι και καλά αυτά τα χρόνια…
Για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε στο ποδόσφαιρο. Γιατί, οι περισσότεροι εύχονται εδώ και χρόνια μια θετικότερη λειτουργικότητα που δεν τη βλέπουμε, όμως, στην πράξη. Ακόμα και οι υπεύθυνοι, άμα ρωτηθούν σχετικώς, θα σου πουν πως θέλουν αναφανδόν τα καλύτερα και πως σε ό,τι κάνουν βασικός γνώμονας των κινητικοτήτων τους είναι αυτός. Κανείς, π.χ., δεν θα πει δημοσίως πως ηγείται ενός θεσμού για τη ματαιοδοξία, για τη θέση, για τα κονέ, για τα λεφτά. Σημασία έχει να μπορούμε να διακρίνουμε εμείς τα πραγματικά κίνητρα του καθενός και όχι να στεκόμαστε τόσο στα λόγια του. Αυτά, έτσι και αλλιώς, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων κινούνται σε συγκεκριμένο μοτίβο. Διαχρονική αξία στη νεοελληνική σφαίρα…
Ξεκίνησε, λοιπόν, η καινούργια ημερολογιακή χρονιά. Ελέω των όποιων κοινωνικών συναναστροφών, οι περισσότεροι αφήσαμε λίγο πίσω το ενδιαφέρον μας για τα ποδοσφαιρικά δρώμενα. Αλλά, αυτά έχουν αφήσει ήδη τη δική τους στάμπα. Επεισόδια στο Αιγάλεω. Γνώριμες σκηνές. Περιοδικώς επαναλαμβανόμενες σα σίκουελ (χωρίς να νοιάζεται κανείς για το αν η νέα version είναι χειρότερη σε ερμηνεία…). Βρήκαν ορισμένοι την ευκαιρία να δώσουν τη δική τους παράσταση. Δεν με νοιάζει η αφορμή. Το θέμα είναι πως κάποιοι -πάντα- περιμένουν στη γωνία για να αδράξουν την ευκαιρία και να κάνουν το κομμάτι τους. Πόσες φορές, άλλωστε, ένας αγώνας οποιουδήποτε αθλήματος (δεν κολλάνε σε αυτά οι δράστες) γίνεται απλά το σημείο συνάντησης για να εκδηλωθούν απωθημένα. Το κακό είναι (για να συνδέσουμε αυτό το πρόσφατο παράδειγμα με τον πρόλογο) πως εδώ οι ευχές δεν πιάνουν. Και δεν ξέρω πόσο χρήσιμες είναι πλέον.
Εντάξει, καλή η πρόθεση, αλλά σπουδαιότερη η δράση για να πραγματωθεί η κάθε ευχή. «Όχι στη βία», λοιπόν, ή ΟΧΙ στη Βία στα γήπεδα; Ας αναρωτηθεί ο καθένας γιατί αυτή η ευχή δεν πραγματώνεται διαχρονικά στα ελληνικά γήπεδα. Για να λέμε την αλήθεια, όσοι πραγματικά αηδιάζουν με το «όψιμο ξεφάντωμα» των «μάγων του χουλιγκανισμού», μάλλον έχουν(με) εθιστεί με αυτή την εικόνα. Ε, τότε, ας περιορίσουμε τις σχετικές ευχές. Όχι γιατί δεν τις πιστεύουμε ή δεν τις εννοούμε. Αλλά, γιατί η (μη) αποτελεσματικότητα μετατρέπει την ευχή σε ευσεβή πόθο που στο χρονικό διηνεκές ατονεί ολοένα και περισσότερο. Και δεν φτάνει μια απλή αναγωγή στα «κοινωνιολογικά αίτια του φαινομένου»… Σαν άλλοθι θα καταντήσει και αυτό στο τέλος…
YΓ. Εδώ θα μου πεις η απονομή δικαιοσύνης, δηλαδή η λήψη της απόφασης τιμωρίας θα εξαρτηθεί από το βαθμό επιρροής της κάθε πλευράς, τι ψάχνουμε να βρούμε… Οι ψύλλοι βαρέθηκαν και αυτοί τα άχυρα και την έκαναν για άλλες πολιτείες και άλλους κόρφους…
Κώστας Μαρούντας
