Ξεκίνησε χθες για 13η χρονιά το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Θα έλεγε κανείς ότι το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, που ξεκίνησε χθες για 13η χρονιά στη Θεσσαλονίκη, είναι εθισμένο στα μικρά αλλά σημαντικά μεγέθη κι έτσι η οικονομική κρίση δεν φαίνεται να το αγγίζει. Παρατηρώντας κανείς το πρόγραμμά του, δεν διαπιστώνει ελλείψεις σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, αφού διαθέτει ένα πλήρες και μεστό πρόγραμμα. Αν ξεκινούσαμε απ’ ό,τι παρουσιάζει ελληνικό ενδιαφέρον, θα στεκόμασταν στο αφιέρωμα στη Θεσσαλονικιά (για την ακρίβεια Χαλκιδικιώτισσα στην καταγωγή) Κυριακή Μάλαμα. Εκτός από τη χώρα της, εικόνες από την Αλβανία, την Κύπρο, την Τουρκία, την Παλαιστίνη και το Ισραήλ παρελαύνουν από τα ντοκιμαντέρ της, με το φακό εστιασμένο στις μικρές ανθρώπινες ομάδες που γράφουν τις δικές τους ιστορίες στο κέντρο της μεγάλης Ιστορίας. Εκτός αυτού, το Φεστιβάλ σε συνεργασία με το Εργαστήριο Ηλεκτρακουστικής και Τηλεοπτικών Συστημάτων της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ, εφαρμόζει για πρώτη φορά φέτος ένα πρωτοποριακό εγχείρημα, με στόχο την αποκέντρωση και τη διάδοσή του. Ταινίες, παρουσιάσεις σκηνοθετών, εκδηλώσεις και ένα μεγάλο φάσμα δραστηριοτήτων του παρουσιάζονται σε τέσσερις διαφορετικές πόλεις (Κέρκυρα, Ρέθυμνο, Πάτρα, Λευκωσία), μέσω του πανεπιστημιακού δικτύου GRNET, δίνοντας τη δυνατότητα σε κάθε κινηματογραφόφιλο να το παρακολουθήσει δίχως να είναι παρών στη συμπρωτεύουσα. Πρόκειται για μια παγκόσμια καινοτομία, η σημασία της οποίας γίνεται εύκολα αντιληπτή.
Ταινίες, πολλές ταινίες…
Όπως πάντα, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ μας συστήνει σκηνοθέτες από ολόκληρο τον κόσμο, που μπορεί τα ονόματά τους να φαντάζουν γρίφοι ή και γλωσσοδέτες για τους αμύητους, πρόκειται όμως για ονόματα που αφήνουν το δικό τους στίγμα στις διεθνείς ανάλογες εκδηλώσεις. Για παράδειγμα, ο Ουκρανός Σεργκέι Λοζνίτσα, ο οποίος μετά από 10 ντοκιμαντέρ, τα οποία πλάθουν τους χαρακτήρες των προσώπων τους δίχως την παρουσία αφηγητή, προχώρησε στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, με τίτλο Μy Joy, η οποία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, αποσπώντας θετικότατες κριτικές. Επίσης, η Τσέχα σκηνοθέτρια Χελένα Τρεστίκοβα, θα μας βοηθήσει να δώσουμε χειραψία με καθημερινούς ανθρώπους, των οποίων τη ζωή παρακολουθεί σε βάθος χρόνου.
Ένα άλλο αφιέρωμα, που διοργανώνεται με αφορμή τους παγκόσμιους αγώνες Special Olympics, που πραγματοποιούνται φέτος στην Αθήνα, περιλαμβάνει ταινίες τεκμηρίωσης για άτομα με αναπτυξιακές και νοητικές δυσλειτουργίες. Τίτλος του: Έτσι είμαι – Ανατρέποντας προκαταλήψεις. Ένας κόσμος ιδωμένος μέσα από τα πονεμένα μάτια των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες.
Τέλος, ένα αφιέρωμα στα ντοκιμαντέρ της Μέσης Ανατολής, έρχεται να συνδεθεί με το πρόγραμμα Θεσσαλονίκη – Σταυροδρόμι Πολιτισμών. Αν σε αυτά προστεθούν οι ταινίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνία και το περιβάλλον, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι το όλο πρόγραμμα διακρίνεται από τις γνώριμες ευαισθησίες που το διαπερνούν όλα τα χρόνια. Και βέβαια, πάνω από όλα τα ελληνικά ντοκιμαντέρ, που έχουν τη Θεσσαλονίκη σχεδόν ως μόνο τόπο κινηματογραφικής προβολής τους, εκτός από την τηλεόραση. Ελπίζουμε φέτος να μην ακουστούν οι γνώριμες γκρίνιες για την τηλεοπτικότητά τους και την υποχώρηση του ποιητικού και κινηματογραφικής καταγωγής ντοκιμαντέρ, που τείνει να εξαφανιστεί…
