Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην επονείδιστη «Συμφωνία των Πρεσπών», μας ωθεί να μελετήσουμε τον ρόλο της «Ατλαντικής Συμμαχίας» ιδιαίτερα μέσα στον χώρο των Βαλκανίων. Το ΝΑΤΟ εξακολουθεί πάντα να αποτελεί κίνδυνο για την Ειρήνη, και για την ομαλότητα μέσα στον βαλκανικό χώρο. Έδειξε τις προθέσεις του στο παρελθόν και συνεχώς προκαλεί φοβίες και τεράστια ερωτηματικά για τις επιδιώξεις του στο άμεσο μέλλον. Και με τη δραστηριότητά του από τότε που κατέρρευσε (ή ανετράπη) ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» διαπιστώνουμε ότι για τη διατήρηση της παγκόσμιας ισορροπίας, ήταν απαραίτητο το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Η διάλυση αυτού του συμφώνου, κατέστησε το ΝΑΤΟ ασύδοτο. Κατ’ αρχήν να τονίσουμε ότι το ΝΑΤΟ, ουδέποτε εστήριξε την Ελλάδα στους μεγάλους εθνικούς κινδύνους και στις κρίσεις που είχαμε με την Τουρκία. Πάντοτε τους εξ Ανατολών γείτονες ενίσχυε σε βάρος μας. Το ΝΑΤΟ λοιπόν, γεννήθηκε για να αντιμετωπίσει την «σοβιετική απειλή». Αυτή ήταν η δικαιολογία. Γι’ αυτό και παλαιότερα, το αποκαλούσαν… «το παιδί του Στάλιν»! Δηλαδή, γεννήθηκε και «ανδρώθηκε» με τη δικαιολογία ότι ο Ανατολικός Συνασπισμός –δήθεν– αποτελούσε «απειλή». Αυτή η «απειλή» όμως εδώ και πολλά χρόνια έπαψε να υπάρχει. Γι’ αυτό το αμερικανικό Πεντάγωνο έπρεπε να κατασκευάσει κάποια άλλη αιτία, προκειμένου να δικαιολογήσει τη διαιώνιση της Ατλαντικής Συμμαχίας. Τα λεγόμενα περί πυρηνικής απειλής από μέρους της Κίνας ή της Βόρειας Κορέας, δεν έπειθαν. Έτσι «σκαρφίστηκαν» και κίνδυνο… «αναζωπύρωσης του ρωσικού επεκτατισμού»! Στα 1999 ο τότε Γενικός Γραμματέας της «Συμμαχίας», ο Χαβιέρ Σολάνα, είχε προβεί στη μεγαλόστομη δήλωση ότι: «Θα ανοίξει ο δρόμος για τον ρόλο του ΝΑΤΟ, ως μοναδικής ειρηνευτικής δύναμης»…
Λίγες μέρες πριν πεθάνει ο Τίτο στα 88 του χρόνια, η αρρώστια του είχε πάρει μια παράξενη τροπή. Η καταστροφή απλωνόταν ραγδαία στους ιστούς και τα μέλη του. Οι γιατροί άρχισαν τότε μια σειρά μακάβριων επεμβάσεων, κόβοντας κάθε τόσο ένα κομμάτι από τα άκρα του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το τέλος του Τίτο, είχε στ’ αλήθεια κάτι το σημαδιακό. Ο ασθενής πολλαπλά ακρωτηριασμένος, υπέκυψε την άνοιξη του 1980 και αργότερα η Γιουγκοσλαβία τον μιμήθηκε στη διαδικασία του διαμελισμού
ΤΟΣΟ «ΕΙΡΗΝΕΥΤΙΚΗ» είναι αυτή η δύναμη, ώστε δεν δίστασε να προκαλέσει την τραγωδία του Κοσσυφοπεδίου, και τους βομβαρδισμούς της Σερβίας. Αλλά, ακόμα και όταν σταμάτησαν οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ συνέχισαν το έργο τους, με άλλα μέσα. Ακολούθησε ο οικονομικός, εμπορικός και ενεργειακός αποκλεισμός της Σερβίας, σε συνδυασμό με την εκκαθάριση των Σέρβων στο Κοσσυφοπέδιο και η ανακίνηση του θέματος της ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου και της Βοϊβοντίνας. Ήταν φανερό ότι υπήρχαν ευρύτερες στοχεύσεις. Τότε ακούσαμε και για τα σχέδια περί «Μεγάλης Αλβανίας», την επιχείρηση εμπέδωσης στην περιοχή των ευρωατλαντικών δομών του «Συμφώνου Σταθερότητας», τις επιδιωκόμενες διευθετήσεις «διαφορών» μεταξύ των οποίων και αυτές στο Αιγαίο. Για να κατασκευάσουν τώρα τη «Βόρεια Μακεδονία», χρειάζονταν έναν «μοχλό πίεσης», και τον είχαν έτοιμο στο πρόσωπο του Τσίπρα. Τα Βαλκάνια δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται το πεδίο πειραμάτων του άκρατου καπιταλισμού και των σκοτεινών κέντρων της παγκοσμιοποίησης, για την εγκαθίδρυση νέων κανόνων της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στον κόσμο. Στην εποχή της «νέας τάξης», τα Βαλκάνια επιλέχτηκαν και πάλι να γίνουν η φλεγόμενη πυξίδα για τις ορδές του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ξεχάσθηκε απαράδεκτα γρήγορα. Θα έπρεπε –ιδιαίτερα τώρα– να ξαναέλθουν στην επικαιρότητα τα παρασκήνια εκείνης της τραγωδίας με τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η σκυτάλη πέρασε στα χέρια του ΝΑΤΟ, και τα Βαλκάνια έγιναν το μήνυμα της βαρβαρότητας που «υποσχόταν» για τον πλανήτη το νέο δόγμα του ιμπεριαλισμού. Υπάρχουν τρομακτικά παρασκήνια λίγο προ της 24ης Μαρτίου 1999, τότε που έγινε η έναρξη των νατοϊκών βομβαρδισμών, μέχρι την υπογραφή συμφωνίας για την είσοδο του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο την 10η Ιουνίου 1999. Η επιδρομή κατά της Γιουγκοσλαβίας, με επίκεντρο το Κοσσυφοπέδιο, ήταν η πρώτη επιχείρηση του «νέου ΝΑΤΟ».
Η δεύτερη «επιχείρηση» έγινε με την κατασκευή της «βόρειας Μακεδονίας» σε βάρος της Ελλάδας. Θα πρέπει να προσέξουμε όμως και κάτι άλλο. Όσο ζούσε ο Τίτο (παρά τα παλαιά του σχέδια) δεν ήταν εύκολο να προχωρήσει στις μακρόπνοες στοχεύσεις του το ΝΑΤΟ. Οι ηγέτες παίζουν τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής. Εμείς, παθαίνουμε όσα παθαίνουμε, διότι δεν έχουμε πλέον ηγέτες. Και προξενεί κατάπληξη ο σημαδιακός τρόπος του τέλους του ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας. Λίγες μέρες πριν πεθάνει ο Τίτο στα 88 του χρόνια, η αρρώστια του είχε πάρει μια παράξενη τροπή. Η καταστροφή απλωνόταν ραγδαία στους ιστούς και τα μέλη του. Οι γιατροί άρχισαν τότε μια σειρά μακάβριων επεμβάσεων, κόβοντας κάθε τόσο ένα κομμάτι από τα άκρα του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το τέλος του Τίτο, είχε στ’ αλήθεια κάτι το σημαδιακό. Ο ασθενής πολλαπλά ακρωτηριασμένος, υπέκυψε την άνοιξη του 1980 και αργότερα η Γιουγκοσλαβία τον μιμήθηκε στη διαδικασία του διαμελισμού. Τότε ακριβώς, πολλοί ήταν εκείνοι που μιλούσαν για την προοπτική διάλυσης του εθνικού αυτού μωσαϊκού που κατά περίεργο τρόπο γεννήθηκε σε ελληνικό έδαφος. Διότι το γιουγκοσλαβικό κράτος, είναι προϊόν του Συμφώνου της Κέρκυρας! Πράγματι, στην Κέρκυρα το 1917 είχαν συγκεντρωθεί επιφανείς Σέρβοι και αντιπρόσωποι των άλλων «νοτιοσλαβικών» επαρχιών και αποφάσισαν να ενώσουν τις αδυναμίες και του φόβους τους για το μέλλον, με μια ισχυρή ομοσπονδία. Και καθώς τελείωνε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος το 1918, και όλοι –όπως τώρα– μιλούσαν για τη νέα τάξη πραγμάτων, η Ομοσπονδία έπαιρνε σάρκα και οστά.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΟΥ σύρει στο άρμα της ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, και καταδυναστεύει τους λαούς, ανήκει στους εγκεφάλους του ΝΑΤΟ και πρωτοστατεί στα σχέδιά του. Από τους ηγέτες των τότε Ανατολικών χωρών, ίσως ο πιο σημαντικός ήταν ο Έριχ Χόνεκερ της Ανατολικής Γερμανίας, που στο τέλος οι Δυτικοί τον φυλάκισαν. Ο Χόνεκερ είχε προβλέψει τον ολέθριο ρόλο της Γερμανίας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κατήγγειλε τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Έγραφε στο ημερολόγιό του ο Χόνεκερ: «Γεγονός είναι ότι η δικαιοδοσία των ιμπεριαλιστών και του ΝΑΤΟ διευρύνθηκε μέχρι τα δυτικά της ΕΣΣΔ. Γεγονός είναι ότι συντελέστηκε μια τραγωδία πρωτόγνωρων μέχρι σήμερα διαστάσεων για τους λαούς όπως επίσης και για μια σειρά κράτη του Τρίτου Κόσμου, όπως η Νικαράγουα, η Μοζαμβίκη, η Αγκόλα, η Αιθιοπία, καθώς και για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Οι ηγεμονικές φιλοδοξίες των ΗΠΑ, η μανία τους να βάλουν τα πάντα στον κόσμο σε “τάξη” κατά τη δική τους αντίληψη, δεν έχουν χάσει τίποτα από τη δύναμή τους, με τις νίκες τους στα διάφορα μέρη του κόσμου, παρ’ όλο που η αντίσταση μεγαλώνει…». Ακόμα πιο προφητικά ήταν τα λόγια του Χόνεκερ, για τον ρόλο της Γερμανίας που τώρα αντιλαμβανόμαστε ότι ηγείται της ευρωπαϊκής δικτατορίας. Και τώρα αποκαλύπτεται, γιατί έγιναν τόσες υπόγειες μεθοδεύσεις για τη διάλυση της Ανατολικής Γερμανίας. Έγραφε λοιπόν ο Χόνεκερ: «Ο λογαριασμός εξοφλήθηκε. Το δρομολόγιο για το ευρωπαϊκό σπίτι, είναι έτοιμο. Αν δεν υπάρξουν ρήγματα στη σιδηροτροχιά, το τρένο θα φτάσει, σύμφωνα με τη βούληση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, σε μια Γερμανική Ευρώπη. Τώρα, αν θα φτάσει σε μια γερμανική Ευρώπη, ή σε μία ευρωπαϊκή Γερμανία, είναι, ως προς το τελικό αποτέλεσμα, το ίδιο. Ένα τέτοιο δημιούργημα, έχει τη δική του δυναμική, όπως έδειξαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι…»
Ο εθνικός ολετήρας Κώστας Σημίτης, στις 3/9/1999 είχε δηλώσει στην Θεσσαλονίκη: «Το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι οι πυλώνες της ευημερίας και ισχύος της Ελλάδας…». Είδαμε την «ισχύ», απολαύσαμε και την… «ευημερία». Τι άλλο μας μένει να δούμε; Θα μας πεθαίνουν κάθε μέρα, όπως ακριβώς το είπε το Γιάννης Ρίτσος στον στίχο του: «Αν η ελευθερία δεν βαδίζει στα αχνάρια του αίματός μας, εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα…».
