Πολύ σοβαρά διεθνή και περιφερειακά γεωπολιτικά ζητήματα κυριάρχησαν το καλοκαίρι (Αλάσκα, Γάζα, αναδασμός Ν.Α. Μεσογείου, σύνοδος της Ομάδας Σαγκάης κ.λπ.), και συνεχίζουν να επιδρούν. Στο εσωτερικό της χώρας όμως συντελούνται άλλες σημαντικές διεργασίες, με δύο πρωταγωνιστικούς πόλους. Από τη μια την κυβέρνηση και τον Μητσοτάκη, που έχει μετατρέψει το «επιτελικό κράτος» σε μια μαφιόζικη σύμφυση η οποία εκποιεί τη χώρα, μπαζώνει ανθρώπους και αλήθεια, διευρύνει το ακαταδίωκτο και διαλύει κάθε έννοια δικαιοσύνης και νομιμότητας. Από την άλλη ολιγάρχες, πρεσβείες και μιντιάρχες, που βλέπουν ότι το καθεστώς Μητσοτάκη βαίνει προς τη δύση του, την πτώση του, άρα εντείνουν όλες τις διεργασίες για την εξεύρεση της διάδοχης κατάστασης που να συνεχίσει στο ίδιο γενικό πλαίσιο, με άλλη μοιρασιά και με αντιμετώπιση-εκτόνωση της αυξανόμενης λαϊκής δυσφορίας.
Έτσι έχουν ενεργοποιηθεί διεργασίες καταρχήν εντός της Ν.Δ. – αν και δεν εκδηλώνονται λόγω φόβου, κυρίως όσο κυριαρχεί ακόμα ο Μητσοτάκης. Πέφτουν τροχιοδεικτικές βολές ενάντια στον Δένδια (που ίσως φαίνεται κατάλληλος για ενδιάμεσος, μεταβατικός δελφίνος), ενεργοποιείται η κίνηση Σαμαρά ως μοχλός αφαίρεσης της αυτοδυναμίας της Ν.Δ., εντείνονται οι προτάσεις για αλλαγή του εκλογικού νόμου. Ταυτόχρονα σπρώχνεται χοντροκομμένα στην κεντρική σκηνή ο Τσίπρας, που έχει στενές επαφές με ολιγάρχες· ο Καμμένος αναγγέλλει ημερομηνία άφιξης της κας Κίμπερλυ (10/10) και προεξοφλεί ότι η Πρεσβεία θα επιβάλλει ατζέντα μέσα στον Νοέμβριο· αλλάζουν ιδιοκτησίες στα ΜΜΕ και γίνονται διάφορες «μεταγραφές». Το μαγείρεμα συνεχίζεται, η κουτάλα ανακατεύει. Τι συμπεραίνουν όλοι; Ότι μάλλον θα έχουμε εκλογές σχετικά σύντομα, και μάλιστα διπλές. Και πριν το συνειδητοποιήσουν οι απλοί πολίτες, ήδη όλοι οι μηχανισμοί, όλα τα υπαρκτά και υπό δημιουργία κόμματα και κινήσεις, όλοι οι πολιτευτές και υποψήφιοι πολιτευτές είναι ήδη στα κάγκελα και προετοιμάζονται γι’ αυτές. Για μια μεγάλη ανακύκλωση και αναπαραγωγή σε νέα έκδοση του ίδιου πολιτικού συστήματος, και τίποτα παραπάνω.
Η ουσία βρίσκεται στο ότι η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού θα προχωρήσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Υπάρχει όμως μια αδυναμία σταθεροποίησης σε κάποια λύση. Άρα προς το παρόν, αφού δεν υπάρχει διάδοχη κατάσταση ως σχέδιο, προκρίνεται από κύκλους του συστήματος μια ρευστοποίηση ώστε να διευκολυνθούν χειρισμοί, να δοκιμαστούν χαρτιά, να εμφανιστούν σχήματα, να προωθηθούν συνεργασίες και λύσεις «οικουμενικές», ή κυβερνήσεις συνεργασίας και ειδικού σκοπού κ.ο.κ. Οπότε θα προηγηθεί μια περίοδος διενέξεων, εκβιασμών, σκανδάλων, απειλών, γενικού μασάζ και της κοινωνίας. Παράλληλα επιδιώκεται να επιτευχθεί μια ενσωμάτωση διαφόρων σχημάτων και προσώπων, να αποσπαστεί το ενδιαφέρον από βασικά ζητήματα, να αποστειρωθούν εγχειρήματα, να κατασταλούν αντιστάσεις.
Και ο λαός; Δύσκολη ερώτηση. Από όλους, επί της ουσίας, πρέπει να κρατηθεί «στην απέξω», στο περιθώριο. Να προσαρμοστεί, να ψηφίσει «συστημικά», να εγκλωβιστεί στο «πλυντήριο» που στήνεται. Να φοβηθεί κι άλλο, να χάσει κάθε αυτοπεποίθηση, να νοιώσει ανήμπορος να φέρει μια αλλαγή, να αναμένει έναν οποιονδήποτε Μεσσία να τον σώσει.
Κι όμως, ο λαός νοιώθει, καταλαβαίνει, ασφυκτιά, δεν μπορεί άλλο, θέλει μια αλλαγή που να επιτρέπει την επιβίωσή του. Βλέπει ένα τελείως διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, βλέπει την ανυπαρξία αντιπολίτευσης, βλέπει μια αριστερά που μετέχει στο σύστημα παρά τα παχιά λόγια. Νοιώθει μόνος. Αλλά δίνει και το παρών του. Τα Τέμπη παραμένουν ένα βαθύ και ενεργό ακόμα ρήγμα, η κατακραυγή του Ισραήλ και της γενοκτονίας που διαπράττει έχει μεγάλη απήχηση μέσα σε νεολαία και ευρύτερο δυναμικό σε όλη τη χώρα. Ο λαός διαμαρτύρεται για την ακρίβεια· νοιώθει σιχασιά για τη διαφθορά· θέλει να μπει (κι όχι ακόμα να βάλει ο ίδιος) ένα τέρμα στην κατρακύλα.
Να μπει τέρμα στο τσιμπολόγημα που κάνουν όλοι πάνω στο κουφάρι της χώρας· με όρθια την κοινωνία και ενεργοποιημένο τον λαϊκό παράγοντα· με αναγκαία και υπερπολύτιμη πολιτικοποίηση (δεν γίνεται αλλιώς)· με σοβαρότητα – εργασία – θέσεις – διαδικασίες πραγματικής συμμετοχής και διαμόρφωσης – όραμα και στίγμα για τη χώρα, κι όχι γενικολογίες.
Σκεφθείτε: πώς θα είναι η Ελλάδα (και η κοινωνία) σε 5 χρόνια, σε 10 χρόνια; Τι θέλουμε, τι μπορούμε, τι πρέπει να γίνει; Ποια είναι η δέσμευσή μας για την Ελλάδα που χάνεται, για την Ελλάδα που θέλουμε; Ενεργοποιημένος λαός σημαίνει και πολιτικοποίηση, και κατάκτηση προϋποθέσεων για τους στόχους – που και αυτοί πρέπει να είναι ορατοί εξ αρχής. Αλλιώς, χωρίς να το ξέρουμε ακόμα, μπορεί να μετέχουμε στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, ή να απορροφηθούμε σε αυτό, ή ακόμα και να παθητικοποιηθούμε αναμένοντας σωτήρες και μεσσίες.
Καλό φθινόπωρο, με αισιοδοξία εφόσον κατανοηθεί η ανάγκη αντίστασης και νέας συνείδησης (άρα και στάσης, συμπεριφοράς, απόρριψης νοοτροπιών, στερεοτύπων και εκλογικής φρενίτιδας).
