Άρχισαν οι πολιτικές καταδίκες κατοίκων στις Σκουριές
του Φραγκίσκου Ρηγόπουλου*
Το ημερολόγιο γράφει 1η Δεκεμβρίου 2016, στην κυβέρνηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και μόλις γυρνάμε από μία δίκη-φάρσα που θυμίζει άλλες εποχές, κάτι λιγότερο από 50 χρόνια πριν. Δικάστηκαν 3 συναγωνιστές μας για τα γεγονότα του Φλεβάρη του 2014. Τότε, περίπου 70 άτομα, πραγματοποίησαν μία δράση στις Σκουριές, λιγότερο δυναμική και επιθετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει. Μία καθιστική, ουσιαστικά, διαμαρτυρία, κυρίως από γυναίκες, που σκοπό είχε να εμποδίσει την κυκλοφορία των φορτηγών. Μία συμβολική διαμαρτυρία, καθώς τόσο ο καιρός όσο και οι διαθέσεις του κόσμου δεν επέτρεπαν πολύωρη κινητοποίηση. Η αστυνομία του Σαμαρά και του Δένδια, με τη συνηθισμένη ευγένειά της, βρίζοντας μάνες, οικογένειες, σπίτια κ.λπ., ξυλοκοπώντας αδιάκριτα, σέρνοντας και ξεβρακώνοντας τις αγωνίστριες καθάρισε τον δρόμο για να περάσουν τα φορτηγά του μεγάλου αφεντικού της περιοχής, της Eldorado. Η υπόθεση άφησε πίσω της 14 κατηγορούμενους.
Περισσότερο από 2,5 χρόνια μετά, στην εκδίκαση της υπόθεσης, όσοι παραβρεθήκαμε στα Δικαστήρια Πολυγύρου παρακολουθήσαμε μία παρωδία δίκης, μία διαδικασία με προειλημμένη απόφαση καταδίκης. Οι 3 από τους 14 (οι υποθέσεις των υπολοίπων 11 μπήκαν στο αρχείο με τον ν.4411/2016) δικάστηκαν με τις κατηγορίες της αντίστασης κατά της αρχής κατά τη σύλληψή τους. Από τους 10 μάρτυρες κατηγορίας εμφανίστηκαν οι 7, όλοι αστυνομικοί και όλοι δασκαλεμένοι να μιλάνε γενικά και αόριστα για αντίσταση από τον όχλο χωρίς να καταφέρνουν να προσάψουν κάτι στους αγωνιστές. Κανένας από τους μάρτυρες κατηγορίας δεν αναγνώρισε τους δύο κατηγορούμενους, ενώ μόνο ένας αναγνώρισε τον τρίτο. Ακόμα και αυτός που τον αναγνώρισε έδωσε μία μαρτυρία που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τον συνάδελφό του που είχε συλλάβει τον συναγωνιστή. Σε όλο αυτό το σκηνικό ήρθαν και οι ερωτήσεις της συνηγόρου υπεράσπισης που απέδειξαν ότι οι μάρτυρες κατηγορίας δεν είχαν ιδέα για το τι πραγματικά έγινε αφού ο ένας αναιρούσε τον άλλον. Γενικότερα οι μάρτυρες κατηγορίας ήταν ένας θίασος που μόνο γέλιο μπορούσε να προσφέρει αφού οι καταθέσεις τους είτε έρχονταν σε αντίθεση με το κατηγορητήριο και τις μαρτυρίες των συναδέλφων τους που δεν εμφανίστηκαν, είτε περιορίζονταν στο «δεν ξέρω τίποτα-δεν θυμάμαι τίποτα».
Πολιτικές διώξεις
Είχαμε, λοιπόν, μία πολιτική δίκη και μία πολιτική καταδίκη. Όχι από τον Δένδια και τον Σαμαρά αυτή τη φορά. Από τον Τσίπρα και τον Τόσκα ήρθε αυτή η πολιτική δίωξη. Δεν έχουμε την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σήμερα. Έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που στέλνει το μήνυμα δυνατά και καθαρά: Τα κινήματα και οι αγωνιστές θα κυνηγιούνται, όταν τολμούν να αμφισβητούν την κυβέρνηση. Και έρχεται το εύλογο ερώτημα: Υπάρχει στον κόσμο κίνημα που δεν τα βάζει με την εκάστοτε κυβέρνηση; Υπάρχει ιστορικά αγώνας που να έγινε χέρι-χέρι με την εκάστοτε αστική κυβέρνηση; Και όμως ένα τέτοιο κίνημα θέλουν να μας επιβάλλουν στη Χαλκιδική οι ντόπιοι ΣΥΡΙΖΑίοι και οι αυλικοί τους. Ένα κίνημα που θα ικετεύει την κυβέρνηση για ένα ξεροκόμματο, για μία προσωρινή παύση, για μία αθώωση, και δεν θα παλεύει για τα δικαιώματά του. Ένα κίνημα που θα σκύβει το κεφάλι στον εκφοβισμό και τον εκβιασμό της κυβέρνησης με τις εκατοντάδες δικογραφίες, κατηγορίες, δίκες και καταδίκες. Ένα κίνημα που θα δίνει την ευκαιρία στο σύστημα να τιμωρεί όποιον τολμάει να βγαίνει από το μαντρί. Ένα κίνημα που θα χωράει σε μαντρί και κουμάντο θα κάνει ο λύκος.
Τόλμησαν κάποιοι να αμφισβητήσουν τον κυβερνητικό κομματικό «Συντονισμό» και να συνεχίσουν με μόνη δέσμευση το καλό του αγώνα; Ε αυτοί οι κάποιοι πρέπει να τιμωρηθούν. Πρέπει να σταλεί ένα μήνυμα σε κάθε κατεύθυνση ότι από το Γενάρη του 2015 (25 ψηφίζουμε – 26 φεύγει το μεταλλείο) όποιος αντιτίθεται στις κομματικές-κυβερνητικές εντολές πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά και σκληρά. Ένα τέτοιο κίνημα, λοιπόν, οραματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο χέρι των αγωνιστών κατοίκων της Χαλκιδικής είναι να αποδείξουν ότι τέτοιες λογικές δεν έχουν θέση μέσα στα αληθινά κινήματα. Στο χέρι των αγωνιστών και των αλληλέγγυων είναι να αποδείξουν ότι η ανόθευτη συνεργασία Κυβέρνησης – Δικαιοσύνης – Αστυνομίας – ΜΜΕ – Εργολάβων δεν τους πτοεί και συνεχίζουν στον δρόμο του αγώνα.
Ο αγώνας συνεχίζεται
Σήμερα μέσα στο κλίμα τρομοκρατίας που έχει δημιουργηθεί σε όλη την κοινωνία, με πρόσχημα την οικονομική κρίση, δεν παύουν να υπάρχουν εστίες αντίστασης και αγώνα. Και αυτές οι εστίες είναι γεμάτες με αγωνιστές που δεν ανήκουν σε κομματικά καθοδηγούμενους στρατούς αλλά παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον, για τα δικαιώματά τους, για τη γη και την ελευθερία. Οφείλουμε όλοι, πρώτα από σεβασμό απέναντι στον δικό μας κόπο και τις δικές μας θυσίες, να αντισταθούμε στις πολιτικές τραμπουκισμού και τρομοκράτησης, του ΣΥΡΙΖΑ και των προκατόχων του. Πρέπει να ξεπεράσουμε ολοκληρωτικά τις λογικές ανάθεσης και να αντιληφθούμε μία και καλή ότι μόνο οι ίδιοι οι αγωνιστές μπορούν να δώσουν τη νίκη στον αγώνα τους.
*Ο Φραγκίσκος Ρηγόπουλος είναι μέλος της Επιτροπής Αγώνα Πολυγύρου
