Του Κώστα Γκιώνη
Οι διαδηλώσεις για το έγκλημα των Τεμπών καλά κρατούν, όπως και η αστυνομική βία. Μια βία που, όσο δεν καταλαγιάζουν οι διαδηλώσεις, τόσο πιο βάρβαρη γίνεται. Αναρωτιέται κάποιος από τι είναι φτιαγμένοι αυτοί οι τύποι. Το σίγουρο είναι ότι έχουν επιλεχθεί με τεράστια επιτυχία και έχουν εκπαιδευθεί με μεθοδικό τρόπο για το έργο που τους έχουν προορισμένους.
Πραιτωριανοί στη υπηρεσία ενός ανέντιμου καθεστώτος, που τους πληρώνουμε όμως εμείς. Μια αγέλη με αφηνιασμένα ρόμποκοπ, να βρίζουν και να κτυπάνε αλλόφρονα ό,τι κινείται, λες και πίσω από τις μάσκες υπάρχει μόνο ένα μάτσο καλώδια και τσιπάκια, προγραμματισμένα να εκτελούν συγκεκριμένες κινήσεις – άλλωστε η βία δεν μπορεί να είναι επάγγελμα, ψυχική διαταραχή είναι. Δεν μπορεί να σου το επιβάλλει κανείς να το κάνεις αν δεν έχεις έλλειψη ανθρωπιάς…
Στις 8/3, την τελευταία μέρα της πρότασης μομφής-δυσπιστίας κι ενώ τα ΜΑΤ κτυπάνε αλύπητα όποιον βρουν μπροστά τους, μέσα στη βουλή ο πρωθυπουργός, αντί να μιλά για τα Τέμπη, επιβραβεύει τους μακελάρηδες δίνοντάς τους 100 € αύξηση! Την επόμενη μέρα γνωστός συνδικαλιστής, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου στο Action 24, είπε: «Δακρυγόνα θα φάνε όλοι. Δακρυγόνα φάγανε, δεν φάγανε σφαίρες»!
Ο πρωθυπουργός, συνεχίζοντας τον προεκλογικό του αγώνα μέσω της συζήτησης για το έγκλημα των Τεμπών και απευθυνόμενος στον Ανδρουλάκη, του πρότεινε να αλλάξει το άρθρο 86 περί ευθύνης υπουργών με αντάλλαγμα τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ στην αναθεώρηση του άρθρου 16 ώστε να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ! Η δουλειά απ’ ό,τι φαίνεται είναι μεγάλη για να επιμένει, γι’ αυτό και το παζάρι, σε δημόσια θέα, μέσα στη βουλή.
Όσο για το πώς η οικογένεια αντιλαμβάνεται τη βουλή, η αδελφή του πορφυρογέννητου την ίδια μέρα έλεγε: «Με τον ένα η τον άλλο τρόπο, έχουμε υπηρετήσει πολλά χρόνια σ’ αυτό το μαγαζί»! Διότι ως μαγαζί-επιχείρηση το εκλαμβάνουν, αφού είναι η μόνη τους επαγγελματική ενασχόληση πάππου προς πάππου και μέχρι τρίτου βαθμού συγγένεια. Ένας απ’ αυτούς τους 157 μουτζαχεντίν που δεν δίνουν δεκάρα αν δολοφονήθηκαν 57 νέοι άνθρωποι, βγήκε κλαίγοντας στη τηλεόραση γιατί κάποιος του έγραψε (κακώς) να πεθάνουν τα παιδιά του από καρκίνο…
Αυτό μου έφερε στη μνήμη μια προσωπική μου εμπειρία. Πριν πολλά χρόνια σκοτώθηκε ο αδελφός μου, 34 χρονών, σε ατύχημα. Η μητέρα μου, καθότι άνθρωπος της εκκλησίας, κάλεσε τον παπά της ενορίας μας. Ήρθε στο σπίτι φουριόζος και άρχισε να νουθετεί τη μητέρα μου και να της λέει ότι δεν πρέπει να κλαίει και ότι ο Θεός ήθελε το παιδί της και γι’ αυτό το πήρε! Η αδελφή της μάνας μου, που ήταν ακριβώς δίπλα της, γύρισε και είπε στο παπά: «Παπά Γιώργη, θα ήσουν και συ ευχαριστημένος αν θεός αποφάσιζε να σου πάρει ένα παιδί σου;». Πετάχτηκε στον αέρα και άρχισε να ουρλιάζει, «τι είναι αυτά που λες, δεν ντρέπεσαι» και σε έξαλλη κατάσταση έφυγε από το σπίτι…
Το μαγαζί να είναι καλά και ας πεθάνουν και 57 παιδιά, των άλλων…
