Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, ρωτήθηκε για το περιεχόμενο πρόσφατης τηλεφωνικής συνομιλίας του με τον Τραμπ. Το παιδί της Ρότσιλντ, που εκτινάχθηκε στην πολιτική ζωή της χώρας του σαν το αντίδοτο της παγκοσμιοποίησης απέναντι στον ανερχόμενο λαϊκισμό, παρομοίωσε τις συνομιλίες με άλλους ηγέτες με τα λουκάνικα: «Εάν εξηγούσαμε στον κόσμο πώς γίνονται τα λουκάνικα, δεν θα τα ξανάτρωγε ποτέ»…
Καμιά φορά τέτοιες δηλώσεις, πέρα από τον κυνισμό τους, περιέχουν περισσότερη αλήθεια από πολλές βαθυστόχαστες αναλύσεις ή ομιλίες.
Οι συνταγές που ετοιμάζουν οι «αποφασιστές», είναι απωθητικές και ίσως φρικιαστικές. Πρόκειται συνήθως για διευθετήσεις που «λουκανικοποιούν» λαούς, έθνη, κοινωνίες, τάξεις, χώρες, ηπείρους.
Εκ των υστέρων, τα αποτελέσματα παρουσιάζονται ως γκουρμέ, απίθανης ανθρωπιστικής ευαισθησίας και προόδου, μοναδικής έμπνευσης και συμβατά με την αναλλοίωτη ανθρώπινη φύση.
Η «παραγωγή λουκάνικων» στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, περιλαμβάνει διάλυση και διαμελισμούς χωρών, πολέμους, αλλαγή συνόρων, γενοκτονίες και αλυτρωτισμούς.
Στο μενού περιλαμβάνονται ακόμα: Οικοπεδοποίηση της θάλασσας, δοκιμασίες οπλικών συστημάτων, προσφυγικά κύματα, νέα συστήματα κατοχής και διακυβέρνησης, πολτοποίηση παραδόσεων και κουλτούρας.
Όλα αυτά, γαρνιρισμένα πάντα με τη γλώσσα του political correct, της κανονικότητας, της εναρμόνισης με τις αγορές και τη δημοκρατία, τις ευρωπαϊκές ιδέες και τις αξίες του ελεύθερου κόσμου.
Απαγορεύονται «λαϊκιστικά εδέσματα», όπως το κοκορέτσι και το κεφαλάκι, ως επικίνδυνα. Παράγονται όμως σε αφθονία «λουκάνικα» με τα υλικά που περιγράψαμε και προσφέρονται στους πληθυσμούς των προηγμένων χωρών. Τα υπολείμματα, τα σάπια, προσφέρονται στους ημιάγριους των πολτοποιημένων περιοχών.
Υπερβολικά όλα αυτά; Ας σκεφτούμε τη Λιβύη και τη Συρία, την Παλαιστίνη και το Κουρδιστάν. Τις εκλογές στην Τουρκία με αρχηγό κόμματος σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Την επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και όσα κρύβει η ονοματολογία για την ΠΓΔΜ. Τη διάλυση της Ελλάδας με τα συνεχή μνημόνια και το γκριζάρισμα περιοχών της σε Αιγαίο και Θράκη. Την Κύπρο υπό συνεχιζόμενη κατοχή και απειλή. Και τα παραδείγματα θα μπορούσαν να συνεχιστούν.
Για να σταματήσει αυτή η «παραγωγή», είναι αναγκαία η ανάκτηση, μέσα από αγώνες και ρήξεις, της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Από μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες που θα δημιουργηθούν με στόχο και περιεχόμενο να καταστούν οι λαοί ελεύθεροι σε ελεύθερες χώρες, ώστε να μπορούν να χαράξουν την πορεία τους.
Η αλληλεγγύη και η συνεργασία σε αυτή την πορεία, αφορούν δυνάμεις που θα έχουν συνείδηση της σημασίας αυτής της πάλης. Αυτή η συμπαράταξη, θα στηρίζεται στον αλληλοσεβασμό και το αμοιβαίο συμφέρον. Κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν βγουν από την μέση οι «παραγωγοί λουκάνικων» και πρωταγωνιστήσουν μεγάλα μαζικά λαϊκά κινήματα, οι ίδιοι οι λαοί.
