Εάν συμβαίνει αυτό που φαίνεται να συμβαίνει, ή ότι μπορεί να συμβεί, την έχουμε κάτσει τη βάρκα (στον πάτο του Αιγαίου).
Και μιλώ για το κοινώς, απέξω-απέξω και βουστροφηδόν λεγόμενον περί «Πρεσπών του Αιγαίου». Περί μίας συμφωνίας δηλαδή όπου Αιγαίο και Τουρκαιγαίο θα έρθουν win-win και καζάν-καζάν.
Βεβαίως η κυβέρνηση Μητσοτάκη κόπτεται ότι τέτοιο θέμα δεν τίθεται, ότι «υπάρχουν κόκκινες γραμμές», ότι ένα μόνον θέμα έχουμε προς συζήτησιν με την Τουρκία, την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, και ότι
γενικώς τα γιοφύρια που φύλαγε ο Δένδιας τώρα τα φυλάει ο Γεραπετρίτης. Πλην όμως πριν αλέκτορα φωνήσαι και ταυτοχρόνως με τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη, το ΝΑΤΟ με ομόφωνη απόφαση (κι εμείς μέσα δηλαδή) δέχθηκε την απαίτηση της Τουρκίας στον Επιχειρησιακό Σχεδιασμό της Συμμαχίας, να μην αναφέρεται η Κύπρος με το όνομά της, αλλά με τις… συντεταγμένες της!
Κάτι σαν Κύπρος-γιοκ δηλαδή, πλην όμως όχι με τον κωμικοτραγικό τρόπο του Μάλτα-γιοκ, αλλά με τον αδιανόητο τρόπο με τον οποίο η Τουρκία και το ΝΑΤΟ διαρκώς επιβάλλουν στην Ελλάδα τα αποτελέσματα ενός πολέμου που η Ελλάδα δεν έχασε, ή
μάλλον συνεχώς χάνει διά του Κατευνασμού της Τουρκίας και διά της Υποτέλειας στις ΗΠΑ.
Η αλήθεια είναι ότι μια συμφωνία «Πρεσπών του Αιγαίου» θα επέφερε σε όσους θα την αποτολμούσαν τεράστιο κόστος, ίσως και την καταστροφή τους.
Ήδη το κόστος της «Συμφωνίας των Πρεσπών» ήταν πολύ βαρύ για τη μαριονέτα των Αμερικανών που την υπέγραψε – τον Τσίπρα (και τον εν πολλοίς εθνομηδενιστικό ΣΥΡΙΖΑ).
Όμως το Αιγαίο, όπως άλλωστε και η Κύπρος, έχουν απείρως σημαντικότερο ειδικό βάρος για την Ελλάδα και τους Έλληνες – το πρόβλημα (θα) είναι υπαρξιακό για τον Ελληνισμό. (Θα) αφορά στο τελικό στάδιο της συρρίκνωσης του έθνους, της αποσύνθεσης του λαού και του διαμελισμού του κράτους. Θα είναι για εμάς (που είμαστε ήδη υπό διάλυση) το «Τέλος της Ιστορίας», μιας ιστορίας 4.000 ετών (με έναν συγκρατημένο υπολογισμό).
…………………………………………………………………
Οι κατοικούντες εντός των Τειχών πιθανόν να φαντάζονται ότι το ρωμαίικο εκτός των τειχών, αποκαμωμένο, ζαλισμένο κι αποκαρδιωμένο, δεν ασχολείται με κάτι τέτοια, δεν θα ασχοληθεί, καθώς και ότι δεν αισθάνεται και δεν διαισθάνεται τέτοιους κινδύνους.
Σε αυτήν την περίπτωση οι εντός των Τειχών τυχάρπαστοι πλανώνται πλάνην οικτρά! Την πλάνη εκείνων που βάζουν το κεφάλι τους στον ντορβά, για τριάντα αργύρια.
Βεβαίως, μπορεί να κάνω και λάθος, μπορεί η τραπ, οι δικαιωματιστές του ΣΥΡΙΖΑ, τα πρωινάδικα, οι εξωνημένοι καθηγητές, η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» – όλα αυτά μαζί στον ίδιο παρονομαστή να σκεπάζουν τη «βοή των επερχομένων» και
οι «τρεις πίθηκοι» να έχουν αντικαταστήσει στο συλλογικό μας είναι το «λιοντάρι και την αρκούδα»…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
6•VIΙ•2023
