Όλα αλλάζουν. Ο δικομματισμός δεν υπάρχει πλέον. Δεν λειτουργεί σαν πυλώνας της πολιτικής διαχείρισης και του πολιτικού συστήματος, αφού το ΠΑΣΟΚ τείνει προς εξαφάνιση, ενώ η Δεξιά έχει τα χάλια της με τις «συνιστώσες» της και τις «φασιστώσεις» της…
Όλα αλλάζουν. Το πολιτικό σύστημα δέχτηκε ένα τεράστιο χαστούκι από το λαό στις 6 Μάη που τιμώρησε με την ψήφο του τα μνημονιακά κόμματα. Δεν φτιασιδώνεται εύκολα, παρά μόνο αν συντριβεί το πολιτικό λαϊκό ρεύμα που έχει ξεχυθεί σε ολόκληρη τη χώρα, ζητώντας να μπει τέλος στον εφιάλτη των μνημονίων και της τρόικας.
Όλα αλλάζουν. Η Ευρώπη και ειδικά η Ευρωζώνη βρίσκονται σε βαθιά κρίση και το πιο σύντομο ανέκδοτο είναι πως φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό. Οι τριγμοί του οικοδομήματος της νεοφιλελεύθερης και γερμανοποιημένης Ευρώπης ακούγονται πιο δυνατά και ένας λυσσαλέος πόλεμος έχει ξεσπάσει με εμπλοκή όλων των δυνάμεων στο πεδίο των γεωπολιτικών αναμετρήσεων.
Όλα αλλάζουν. Αλλάζει η Αριστερά στην Ελλάδα. Η γεωγραφία της και το ειδικό βάρος της τροποποιούνται.
Όλα αλλάζουν. Αλλάζει και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ευθύνες, τα καθήκοντα και τη νέα σχέση που αποκτά με τα λαϊκά στρώματα που περιμένουν να δουν μια άλλη στάση από το συμμαχικό σχήμα. Να δείξει πως είναι πράγματι διαφορετικός, να μην τα πουλήσει, να μην κάνει πίσω.
Όλα αλλάζουν. Η προοπτική νίκης της Αριστεράς στην εκλογική αναμέτρηση, την προσεχή Κυριακή, δημιουργεί τεράστιο ενδιαφέρον για τους αντιδραστικούς και τους προοδευτικούς ανθρώπους της Ευρώπης και του πλανήτη. Μια τέτοια νίκη θα αλλάξει ακόμα παραπέρα τους συσχετισμούς και θα ανοίξει νέες προοπτικές και δρόμους. Το σύνθημα «Είμαστε όλοι Έλληνες» (που είχε γράψει πριν από 200 περίπου χρόνια ο Σέλεϊ) γίνεται ένα από τα πιο αγαπημένα σλόγκαν στους προοδευτικούς ανθρώπους.
Πού βασίζεται αυτή η εξέλιξη
Κανείς δεν φαντάζονταν πριν από λίγους μήνες πως σήμερα θα είχαμε την σύγκρουση δύο κοινωνικών και πολιτικών στρατοπέδων μέσα στην ελληνική κοινωνία: του μνημονιακού που εκφράζει το χτες και το παλιό πολιτικό σύστημα που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή και το προοδευτικού που συσπειρώνεται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και εκφράζει τη διάθεση του λαού να μπει ένα τέρμα στο βαρέλι δίχως πάτο της μνημονιακής-τροϊκανής πολιτικής, να βρεθεί μια διέξοδος για τη χώρα. Πώς γίνεται και μια δύναμη που μόλις το 2009 συγκέντρωνε 4,6% τώρα να πλησιάζει ποσοστά του 30% και να διεκδικεί να σχηματίσει μια λαϊκή, προοδευτική, αριστερή κυβέρνηση;
Η ερμηνεία είναι μάλλον απλή: Μέσα στα δύο χρόνια που πέρασαν από το Μνημόνιο, έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές μέσα στο λαό. Οι δύο σημαντικότερες αλλαγές ήταν βασικά η τεράστια μετατόπιση της συνείδησης που έγινε και η εκδήλωση ενός τεράστιου, σε έκταση, ριζοσπαστισμού στην ελληνική κοινωνία, ριζοσπαστισμού που τροφοδότησε αγώνες μαζικούς, παλλαϊκούς. Αγώνες που καμιά φορά όσοι συμμετέχουν σε αυτούς δεν συλλαμβάνουν την ιστορική τους σημασία. Οι γενικές απεργίες, το κίνημα των πλατειών, η εισβολή του λαού στις παρελάσεις, τα κινήματα δεν πληρώνω, οι επιτροπές για τα χαράτσια, το κίνημα της πατάτας, οι χιλιάδες συζητήσεις για την οικονομία και το χρέος, η τεράστια απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ κ.λπ., η ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης κ.ά. είναι μερικά από τα δείγματα των τεράστιων μετατοπίσεων που έγιναν στις συνειδήσεις των λαϊκών στρωμάτων. Η δεύτερη σημαντικότατη αλλαγή είναι η εκδήλωση και έκφραση όλης αυτής της συμπυκνωμένης συνείδησης-διάθεσης αγώνων σε ένα πολιτικό λαϊκό ρεύμα γύρω από μια δύναμη της Αριστεράς και το εκπληκτικό αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Τιμωρία και ανατροπή των μνημονιακών δυνάμεων, ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε δεύτερο κόμμα, συνολικά η Αριστερά πάνω από 30%.
Προκύπτει, όμως, ένα ερώτημα. Γιατί το πολιτικό ρεύμα συσπειρώθηκε και εκτίναξε τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί ήταν η μόνη δύναμη της Αριστεράς που ήταν πλουραλιστική, ανοικτή προς τα κινήματα, δημοκρατική, ριζοσπαστική, και ιδιαίτερα γιατί την κρίσιμη στιγμή πήρε την ευθύνη. Πήρε την ευθύνη να ρίξει το σύνθημα για την κυβέρνηση της Αριστεράς που θα βάλει τέλος στο Μνημόνιο. Σε αυτό ξεχώρισε από όλη την υπόλοιπη Αριστερά που παραμένοντας σε ένα καταγγελτικό λόγο παραπέμπει τις αλλαγές σε ένα μακρινό ορίζοντα. Με το σύνθημα αυτό η Αριστερά ξέφευγε από το συμπληρωματικό, γενικά αντιπολιτευτικό λόγο που είχε προς το σύστημα. Ξέφευγε από μια μοιρολατρική στάση και θέση πως το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να στηρίζει κάποιες άλλες ενδιάμεσες δυνάμεις, το μικρότερο κακό.
«Αναλαμβάνω την ευθύνη», σημαίνει ότι η Αριστερά θέλει να δοκιμαστεί και να συγκρουστεί με την υπάρχουσα κατάσταση και να αλλάξει τα πράγματα προς μια φιλολαϊκή κατεύθυνση. Η πορεία της μετάβασης, κάθε απόπειρα μετάβασης θα έχει ολοένα και πιο πρωτότυπα χαρακτηριστικά και θα προϋποθέτει τη βαθιά συνειδητοποίηση και ενεργοποίηση των πιο πλατιών μαζών. Η δημιουργία κοινωνικών και πολιτικών μπλοκ πραγματικής αλλαγής θα περνά μέσα από πρωτότυπα σχήματα που θα καταργούν την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων μαζί με τις μάζες και το λαό – και όχι στο όνομά τους. Αυτά είναι αδιάσειστα στοιχεία της Αριστεράς και του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα και αυτά δείχνουν οι πιο προχωρημένες κοινωνικές εμπειρίες, π.χ. αυτές που συντελούνται στις λατινοαμερικανικές χώρες. Με μια έννοια, η πολιτική και κοινωνική ζωή στη χώρα «λατινοαμερικανοποιείται». Μπαίνει σε τροχιά ρήξεων και μετάβασης.
Όλα αυτά καθιστούν ιδιαίτερα σημαντικές τις πολιτικές εξελίξεις και οι εκλογές της 17 Ιούνη μπορούν να αναδειχθούν σε ένα ιστορικό ορόσημο αλλαγής.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται με τι θαυμασμό οι αριστεροί αναφέρονταν στην επιτυχία της ΕΔΑ το 1958 (9 χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου) όταν αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση με 24% και 80 βουλευτές. Σήμερα, το εύρος της επιτυχίας μπορεί να είναι μεγαλύτερο και οι ρήξεις που θα προκαλέσει σπουδαίες και ιστορικές, γιατί δεν θα αφορά μόνο το τι γίνεται στη χώρα μας αλλά και το τι γίνεται πανευρωπαϊκά – και αν θέλετε, γεωστρατηγικά στην περιοχή μας. Με αισιοδοξία, λοιπόν, να ξελασπώσουμε το μέλλον μας!
