Όλο και περισσότεροι ποδοσφαιριστές απλήρωτοι ή, στην ανεργία, δίχως κοινή δράση παραμένουν αδύναμοι μπροστά στο νέο σκηνικό τρόμου
Η αντίληψη ότι οι ποδοσφαιριστές έχουν όλα τα προβλήματα λυμένα, πάντα ήταν υπερβολική. Ακόμα και στις εποχές που «λεφτά υπήρχαν» στον χώρο του αθλητισμού.
Αν εξαιρέσει κανείς, όμως, μια ποδοσφαιρική ελίτ που πράγματι εξασφάλιζε υψηλά συμβόλαια, ο υπόλοιπος χώρος ποτέ δεν ήταν έτσι. Οι εκατοντάδες παίκτες, ειδικά των μικρότερων ομάδων, έπρεπε να κάνουν αγώνα για τα αυτονόητα. Για ασφάλιση, για ένα μισθό λίγο πάνω από το βασικό, για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.
Σε ένα ποδόσφαιρο, όπως το ελληνικό, με τα κρούσματα βίας να είναι συχνότατα σε όλες τις κατηγορίες και τους παράγοντες να έχουν… εθιστεί στο να πληρώνουν όποτε θέλουν, είναι δεδομένο πως θα υπήρχαν, όπως και θα υπάρχουν, προβλήματα δυσεπίλυτα. Το λάιφ στάιλ, λοιπόν, μοιάζει να αποτελεί παρελθόν παντού. Οι παίκτες, σε μεγάλο βαθμό πια, αμείβονται με το βασικό μισθό. Κι όταν πληρώνονται, βέβαια. Οι καθυστερήσεις, άλλωστε, είναι ίδιες ή και μεγαλύτερες όπως στους περισσότερους εργαζόμενους. Τα συμβόλαια πείνας και οι πρόεδροι που ξεχνάνε να πληρώσουν αποτελούν σήμερα ένα μεγάλο αγκάθι. Παράλληλα, οι ποδοσφαιριστές πλήττονται κι αυτοί πλέον από την ανεργία! Κάτι που δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αφού τα τελευταία χρόνια σημειώνονται διαρκώς νέα ρεκόρ άνεργων ποδοσφαιριστών σε Γαλλία, Αγγλία και Ιταλία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ήδη από το 2003 η ένωση ποδοσφαιριστών της Γερμανίας διοργανώνει καμπ για άνεργους παίκτες κάθε καλοκαίρι στο Ντούισμπουργκ. Εκεί θα προπονηθούν και θα αγωνιστούν μπροστά σε σκάουτερ με την ελπίδα κάποια ομάδα να τους αποκτήσει.
Οι διοργανωτές του καμπ έχουν κάνει μια σπουδαία παρατήρηση. Ενώ όπως όλοι γνωρίζουν στους συλλόγους το κλίμα μεταξύ των παικτών είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικό για μια θέση στην ενδεκάδα, δεν συμβαίνει το ίδιο και στο καμπ των ανέργων. Εκεί, όπως διαπιστώνει ο επικεφαλής των προπονητών Κρ. Βεκς, ο ανταγωνισμός δεν υπάρχει μεταξύ των παικτών: «Δεν θέλει ο ένας να αρπάξει τη θέση του άλλου. Υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ τους κι ευγενής άμιλλα. Μοιάζουν, μάλιστα, σαν να μοιράζονται μεταξύ τους το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν».
Την ίδια στιγμή, όπως ήδη είπαμε, υπάρχουν γνωστοί ποδοσφαιριστές που αντιμετωπίζουν πια ακόμα και πρόβλημα επιβίωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, με Έλληνα παίκτη ξένης ομάδας που ο αδερφός του αγωνίζεται σε μεγάλη ελληνική Α’ Εθνικής. Αν και το περιστατικό έχει δημοσιοποιηθεί με ονοματεπώνυμα, εμείς δεν θα σταθούμε τόσο στα πρόσωπα, όσο στην ουσία των δηλώσεων: «Με τον αδερφό μου μιλάμε στο τηλέφωνο για να του στείλω δανεικά από την χώρα στην οποία αγωνίζομαι. Μιλάμε κυρίως για να του στέλνω λεφτά και να πληρώνει τους λογαριασμούς του. Τα πράγματα στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολα. Δεν ξέρω πόσα του χρωστούν, αλλά ξέρω ότι είναι αρκετά. Δύο φορές πληρώθηκε πέρυσι και κάποια έναντι, αλλά δεν ξέρω πόσα ακριβώς. Σαν κι αυτόν υπάρχουν εκατοντάδες παιδιά στο ελληνικό πρωτάθλημα, με προβλήματα επιβίωσης». Τα χτυπήματα είναι απανωτά, όμως οι ποδοσφαιριστές συνδικαλιστικά δεν είναι έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουν. Τα κεκτημένα μετά από τους σκληρούς αγώνες που κάνανε οι συνάδελφοί τους τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 έχουν χαθεί, χάνονται ή θα χαθούν. Και, δυστυχώς, τους αγώνες διαδέχθηκε η ατομικότητα και η συναδελφική απάθεια… Αν οι ποδοσφαιριστές δεν οργανωθούν απέναντι στα νέα δεδομένα, τότε μάλλον έρχονται γι’ αυτούς ακόμα πιο δύσκολες μέρες.
Β. Γαλούπης
