Το πολιτικό κλίμα, διεθνώς, με την εκλογή Τραμπ, δείχνει άνοδο του ριζοσπαστισμού
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Αν η Αθήνα πίστευε πράγματι, όπως λέει, ότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής και κατοχής τότε θα ήταν αυτονόητο ότι τα τουρκικά στρατεύματα που πιστοποιούν την κατοχή θα αποχωρούσαν ταυτόχρονα με την υπογραφή των κειμένων της όποιας τελικής συμφωνίας. Οι περιπλοκές οφείλονται στο ό,τι η Αθήνα, το Μαξίμου και ο Τσίπρας, δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει. Αντιθέτως ο πρόεδρος της Κύπρου, ο κ. Αναστασιάδης ξέρει πολύ καλά που το πάει. Το ξέρει από την εποχή του Σχεδίου Ανάν. Ο κ. Αναστασιάδης δεν έχει αντίρρηση να πάρουν οι Τούρκοι, οι Αμερικανοί, οι Εγγλέζοι, ό,τι θέλουν και να τελειώνουμε.
Η δουλειά σκάλωσε επειδή ο Ερντογάν είναι άπληστος, όπως και όλοι οι προηγούμενοι Τούρκοι ηγέτες, θέλουν ολόκληρη την Κύπρο, τίποτα λιγότερο. Ο δεύτερος λόγος που χάλασε η συμφωνία είναι ότι ο Έλληνας ΥΠΕΞ, Ν. Κοτζιάς, με παρέμβασή του, είπε, πολύ λογικά, ότι πρέπει να φύγουν τα τουρκικά στρατεύματα αφού η παρουσία τους πιστοποιεί την κατοχή. Ο κ. Αναστασιάδης για να γλιτώσει από την παρέμβαση Κοτζιά είπε ότι χρειάζεται να αποφασίσει ο Τσίπρας λέγοντας, όμως, με δικά του λόγια, ότι ο κ. Τσίπρας δεν ξέρει «απ’ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξει», μια θέλει τη λύση Κοτζιά και μια του αρέσουν όσα λέει ο Αναστασιάδης. Άλλοι λένε, με ευγενικές διατυπώσεις, ότι ο πρωθυπουργός είναι πολύ μπερδεμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν ξέρει τι να κάνει. Δηλαδή; Τα ’χει χαμένα;
Για να κλείσουμε αυτό το θέμα: ο κ. Κοτζιάς έχει σωστή θέση αλλά όχι σωστή στάση. Δεν είσαι πατριώτης επειδή διαφωνείς με το site tvxs του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κούλογλου που προωθεί τη λύση Αναστασιάδη. Για να είναι πατριώτης ένας ΥΠΕΞ οφείλει πρωτίστως να κάνει ο ίδιος τη δουλειά του. Που δεν είναι να αντιπολιτεύεται τον Κούλογλου αλλά να συγκρούεται με τον κάθε ομόλογό του για όσα μας απασχολούν και μόνο αν ή όταν τα πράγματα φθάσουν στο αμήν να υποδεικνύει ως ύστατη διέξοδο την πρωθυπουργική παρέμβαση. Ο κ. Κοτζιάς τα έβαλε με τον Κούλογλου (χωρίς καν να τον κατονομάσει) και είπε να βρει λύση ο Τσίπρας με τον Ερντογάν, βγάζοντας την ουρά του απ’ έξω.
Αν αληθεύουν οι πληροφορίες του δημοσιογράφου Δ. Κωνσταντακόπουλου ότι ο κ. Κοτζιάς προτείνει (ώς τώρα ατύπως) η αστυνομία του νησιού να συγκροτηθεί από μη Κύπριους χριστιανούς και μουσουλμάνους, τότε ο πατριωτισμός του Ν. Κοτζιά έχει μεγάλες τρύπες αφού η πρότασή του (αν είναι έτσι) εκπληρώνει τις επιδιώξεις τρίτων (Άγγλων και Αμερικανών) η Κύπρος να διοικείται από αυτούς, όπως προέβλεπε επί της ουσίας το Σχέδιο Ανάν.
Τέλος, πατριωτισμός είναι να διασωθεί η διεθνής προσωπικότητα του νησιού, η Κυπριακή Δημοκρατία. Αν αυτή χαθεί, θα χαθεί αργά ή γρήγορα το νησί.
Η Γαλλία, ο Φιγιόν και η Λεπέν
Την άνοιξη του ΄17 γίνονται οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία. Είναι βέβαιο, εκτός απροόπτου, ότι αντίπαλοι θα είναι ο Φρανσουά Φιγιόν των Ρεπουμπλικανών, της συστημικής, παραδοσιακής Δεξιάς, νεοφιλελεύθερος, θατσερικός και η Μαρί Λεπέν, επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου. Στο παρελθόν όποτε βρέθηκε αντίπαλος οποιουδήποτε κόμματος με κάποιον ακροδεξιό υποψήφιο, οι ψηφοφόροι συγκροτούσαν μέτωπο εναντίον του για να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία – σε όλη την Ε.Ε.
Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι και αυτή τη φορά θα γίνει το ίδιο. Η Λεπέν μπορεί να κερδίσει και να εκλεγεί πρόεδρος. Οι Γάλλοι θα σκεφτούν να υπερψηφίσουν έναν οπαδό του νεοφιλελευθερισμού όταν βλέπουν (διότι ήδη βλέπουν!) τι γίνεται με αυτή την πολιτική στη χώρα τους, πως φτωχαίνει και υπό τον δεξιό Σαρκοζί και υπό τον «σοσιαλιστή» Ολάντ που εφάρμοσαν την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Και ο Φιγιόν υποσχέθηκε, μετά από τη θριαμβευτική εκλογή του ως υποψήφιου της Δεξιάς, να προχωρήσει σε 500 χιλιάδες απολύσεις για να εξυγιάνει την οικονομία. Έτσι ως αρχή. Το κοινωνικό κράτος είναι παραδοσιακά ισχυρό στη Γαλλία, το υπερασπίζεται και ισχυρή μερίδα της (γκολικής) Δεξιάς.
Η «υπεράσπιση της Ρεπουμπλίκ» χάνει ραγδαία έδαφος επειδή οι υπερασπιστές, οι εκπρόσωποι του πολιτικού κατεστημένου, αυτογελοιοποιούνται με τα καμώματά τους, φτωχαίνουν τη χώρα, προκαλούν με σκάνδαλα, πληγώνουν την εθνική περηφάνια των Γάλλων. Τέλος, το πολιτικό κλίμα, διεθνώς, με την εκλογή του Τραμπ, αποκαλύπτει άνοδο του ριζοσπαστισμού.
Η αρχική εκτόξευση, προ ετών, του Εθνικού Μετώπου οφείλεται στη μαζική μεταπήδηση των οπαδών/ψηφοφόρων του Κ.Κ. Γαλλίας το οποίο αντίστοιχα κατέρρευσε. Τίποτα δεν αποκλείει, αντιθέτως συνηγορεί, ότι τώρα και αστικά/πληβειακά στρώματα που κινδυνεύουν θα ψηφίσουν Εθνικό Μέτωπο επειδή ακούν ήδη από τον Φιγιόν ότι θα ολοκληρώσει την καταστροφή τους.
Αν γίνει έτσι, τότε η Ε.Ε. ακόμα και αν δεν διαλυθεί δεν θα μείνει ως έχει. Ο Σόιμπλε μπορεί να πιστεύει όσο θέλει ότι μια πιο μικρή Ευρώπη, ελεγχόμενη από τη Γερμανία, είναι βιώσιμη σε αντίθεση με τη χαώδη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πραγματικότητα είναι ότι η Γερμανία θα βρεθεί για τρίτη φορά μόνη της απέναντι στους πάντες. Και η Ρωσία, απέναντι σε μια απομονωμένη Γερμανία από τους δυτικούς συμμάχους της, είναι λογικό να προτιμήσει να την εκμεταλλευτεί παρά να τη συνεταιριστεί.
Πριν από αυτά θα γίνει το δημοψήφισμα στην Ιταλία προάγγελος των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Και ο Τσίπρας, στον ομιχλώδη κόσμο του, νομίζει ότι η παρουσία του στην κηδεία του Κάστρο είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Τράτζικ, κατά την παλιά διαφήμιση.
