του Ολιβιέ Ντελόρμ*
Το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού ιδρύθηκε το 2011, από τον γιατρό – καρδιολόγο Γιώργο Βήχα στον πρώην χώρο του αεροδρομίου της Αθήνας, στο Ελληνικό. Από τις 31 Μαΐου, κινδυνεύει με έξωση από την εταιρεία που έχει αναλάβει την εκτέλεση του «Σχεδίου Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης του Ελληνικού», που προβλέπει δημιουργία πάρκου αναψυχής, κατασκευή ξενοδοχείου 5 αστέρων, ανέγερση πολυτελών κατοικιών κ.λπ.
Καμία λύση μετεγκατάστασης δεν έχει προταθεί –ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από την Περιφέρεια Αττικής, που ελέγχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις περιφερειακές εκλογές της άνοιξης του 2014– για αυτό το Ιατρείο, που υποδέχτηκε από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα χιλιάδες ασθενείς αποκλεισμένους από την περίθαλψη, εξαιτίας των ευρω-γερμανικών πολιτικών που εφαρμόζει δουλικά από το 2015 και μετά μια κυβέρνηση που αποκαλείται της ριζοσπαστικής Αριστεράς, έδωσε δεκάδες χιλιάδες ιατρικών συμβουλών, παρείχε θεραπείες, οδοντιατρική περίθαλψη κ.λπ. και ενώ η έξωση έχει καθοριστεί για τις 30 Ιουνίου.
Η καθαρά εθελοντική ομάδα που λειτουργεί το Ιατρείο πιστεύει ότι η κατάργηση του θα οδηγήσει σε μια νέα καταστροφή στον χώρο της υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών και διοργανώνει συνέντευξη τύπου στις 14 Ιουνίου
Η καθαρά εθελοντική ομάδα που λειτουργεί το Ιατρείο πιστεύει ότι η κατάργηση του θα οδηγήσει σε μια νέα καταστροφή στον χώρο της υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών και διοργανώνει συνέντευξη τύπου στις 14 Ιουνίου.
Θυμάμαι τη συνάντησή μου πριν χρόνια με το γιατρό Βήχα, ιδρυτή αυτής της δομής αλληλεγγύης, μιας δομής που δεν δέχεται δωρεές σε μετρητά (προσωπικά, τα 4-5 τελευταία χρόνια έχω στείλει 10 με 15 κιλά αχρησιμοποίητα φάρμακα που μου έφεραν συνταξιούχοι, φοιτητές μου στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Κρετέιγ).
Ήταν το φθινόπωρο του 2014, με την ευκαιρία των ημερών των αφιερωμένων στην «ελληνική κρίση» από το MUCΕΜ (Μουσείο Ευρωπαϊκών και Μεσογειακών πολιτισμών) της Μασσαλίας, με τον Παναγιώτη Γρηγορίου σαν οργανωτικό σύμβουλο που μας έβαλε να μιλήσουμε τον ένα μετά τον άλλον. Πρώτα τον Βήχα και μετά εμένα. Και μπορώ να σας πω ότι τη στιγμή που ξεκινούσα την ομιλία μου, είχα ένα κόμπο στον λαιμό. Ο Βήχας μας είχε πει πως πια οι ασθενείς, μη έχοντας έγκαιρη περίθαλψη, έφταναν στο Ιατρείο σε κατάσταση όλο και πιο τραγική –ειδικά διαβητικοί που έπρεπε να ακρωτηριαστούν ή άλλοι με προβλήματα όρασης που κινδύνευαν να τυφλωθούν– κάτι που, παρεμπιπτόντως, μου ενέπνευσε έναν από τους χαρακτήρες του μυθιστορήματός μου Τιγράν ο Αρμένης, Έλληνα στην Αθήνα της κρίσης.
Ιδιωτικά, ο γιατρός Βήχας μου μίλησε, για την απόλυτη αδιαφορία των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ –του οποίου η νίκη αναμένονταν στις εκλογές που θα γίνονταν σύντομα– τόσο για το Ιατρείο, όσο και για το κίνημα αλληλεγγύης στα νοσοκομεία. Προσπαθούσε να ευαισθητοποιήσει, να επιτύχει δεσμεύσεις έπεφτε σε τοίχο. Και ο Παναγιώτης μου έλεγε ότι τα ίδια άκουγε και για τον χώρο του πολιτισμού, από ηθοποιούς που γνώριζε.
Είχα τόσες ελπίδες, ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει την κατάσταση, που επέλεξα να πιστέψω ότι τα παραλένε, ότι οι άνθρωποι της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην εξουσία δεν θα μπορούσαν να είναι αδιάφοροι για την υγεία, τον πολιτισμό, για ανθρώπους που, στην πράξη, ξόδεψαν χρόνο και ενέργεια για να αποκαταστήσουν κατά το δυνατό τις τερατώδεις ανθρώπινες ζημιές που προκαλεί ο καπιταλισμός στη γερμανοευρωπαϊκή του μορφή. Είπα στον εαυτό μου –ξέρω σήμερα ότι ήθελα να με καθησυχάσω– ότι άνθρωποι όπως ο γιατρός Βήχας που βουτάνε στα βαθιά για να επιτελέσουν το έργο τους πάντα νιώθουν ότι δεν τους δόθηκε η ανάλογη προσοχή.
Έκανα λάθος. Ο Παναγιώτης και ο γιατρός Βήχας είχαν δίκιο.
Και σήμερα, είναι η κυβέρνηση της ριζοσπαστικής λεγόμενης Αριστεράς που κλείνει αυτή τη δομή αλληλεγγύης, ζωτικής σημασίας για την υγεία και σε κάποιες περιπτώσεις και την επιβίωση πολλών Ελλήνων… για να ανοίξει ο δρόμος για μια προσοδοφόρα επένδυση στον τομέα των ακινήτων: Ένα πάρκο για πλούσιους.
*Ο φιλέλληνας Ολιβιέ Ντελόρμ είναι ιστορικός και συγγραφέας. Σπούδασε αρχαιολογία, δίδαξε ιστορία στην Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι, για να ασχοληθεί τελικά αποκλειστικά με τη συγγραφή. Γνωστότερο έργο του είναι η «Ιστορία της Ελλάδας και των Βαλκανίων από τον 5ο αιώνα μέχρι σήμερα». Ζει στο Παρίσι και στη Νίσυρο και θεωρείται στην πατρίδα του γνώστης των ελληνικών ζητημάτων.
Πηγή: olivier-delorme.com, drasivrilissia.gr
Απόδοση: Σταύρος Λάβδας
