Δεν είναι εύκολο να κατανοηθούν οι πανηγυρισμοί στο ΚΙΝΑΛ. Εκτός αν δεν εορτάζουν καθ’ εαυτή την εκλογή νέου αρχηγού αλλά για το ότι, επιτέλους, είναι έτοιμοι προς διαπραγμάτευση με τον νικητή στις εθνικές εκλογές και τη συμμετοχή τους στα καλούδια της εξουσίας. Ο κ. Ανδρουλάκης φυσικά, εν τη κομματική σοφία του, απόφυγε να αναφερθεί σ’ αυτό το ζήτημα, το πρώτο που απασχολεί και τον τελευταίο οπαδό του κόμματος. Με το μυαλό στην επόμενη μέρα και όρεξη για εκλεκτό μερίδιο στη νέα κυβέρνηση, απόλυτη προτεραιότητα έχει να επιστρέψουν όσοι κάποτε εγκατέλειψαν την Χαριλάου Τρικούπη για να πάνε ντούρου ντούρου στην πλατεία Κουμουνδούρου.
Εδώ, όμως, υπάρχει το ερώτημα. Πώς και γιατί να επιστρέψουν οι πάλαι ποτέ Ανδρεϊκοί στον σημιτικό Ανδρουλάκη, ενώ εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ εξαιτίας του Σημίτη; Την πάτησαν, είναι αλήθεια, ο Κοτσακάς και οι συνακόλουθοι, αφού ο Τσίπρας τούς βγήκε μακράν με πιο ευλύγιστη μέση στα εθνικά. Το λάθος, μια φορά, είναι ανθρώπινο αλλά οι κατά συρροή κωλοτούμπες, λάθη, Πρέσπες, Μάτι, αμαρτίες ων ουκ έστιν αριθμός, θα κλονίσουν την αξιοπιστία και του κόμματος και όποιων θελήσουν να επανακάμψουν τη στιγμή που στρώνεται τραπέζι εξουσίας. Θα μου πείτε γλίτωσαν από τον ΓΑΠ και ότι έτσι κι αλλιώς γυρεύω ψύλλους στ’ άχυρα. Και στο τέλος τέλος όπως έστρωσε ο καθένας έτσι θα κοιμηθεί. Να φύγεις από τον Σημίτη των Ιμίων για να πας στον Τσίπρα των Πρεσπών και να καταλήξεις ομοτράπεζος του Μητσοτάκη, θυμίζει Βάρναλη, «αχ πού ’σαι νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»; (αντιγραφή από την ανθολογία Αποστολίδη).
Το ΚΙΝΑΛ και όσα το χαρακτηρίζουν ως σήμερα, σε τίποτα δεν θυμίζουν είτε την ρηξικέλευθη «Ένωση Κέντρου» του Γεωργίου Παπανδρέου είτε τον ριζοσπαστισμό του Αντρέα. Το «Κέντρο» στην Ελλάδα δεν ήταν μια πλαδαρή μάζωξη φιλοδοξιών. Και στις δυο περιπτώσεις συγκρούστηκε με τις κατεστημένες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, έριξε τη Δεξιά από την κυβέρνηση και καπέλωσε την τότε υπαρκτή και υπολογίσιμη Αριστερά. Το Κέντρο, ως δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη εκδοχή, είχε σαφώς αστικό, ριζοσπαστικό και αντικομμουνιστικό χαρακτήρα. Τίποτα από αυτά ούτε καν ανιχνεύονται στο ΚΙΝΑΛ.
Αλλά, θα μου πείτε και πάλι, στην εποχή μας αυτό το «πολιτικό κέντρο» όπως και η Αριστερά, εμφανίζονται πλέον μόνο ως καχεκτικά και αρρωστημένα υποκατάστατα, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Και η Δεξιά άλλωστε ταλανίζεται (χωρίς τυπική διάσπαση) ανάμεσα στην κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη άποψη, στην πατριωτική, γκολική (στη Γαλλία) υπέρ της εθνικής κυριαρχίας, και σε ποικίλες άλλες όσο και ανεδαφικές τάσεις, κυρίως της δεξιάς, με τους Πράσινους να δίνουν ζωηρό φιλοαμερικανικό χρώμα στην πολιτική ζωή της Γερμανίας, συνεπώς και της Ε.Ε. Έτσι ώστε όσοι βλέπουν έλλειψη ενδιαφέροντος και αποχώρηση των ΗΠΑ από την Ευρώπη να πρέπει να εξηγήσουν τι ακριβώς εννοούν. Στην πιο χαρακτηριστική περίπτωση, ο Μακρόν ξεκίνησε τη θητεία του λέγοντας ότι η Γαλλία δεν (διεκδικεί να) έχει κάποια «ιδιαίτερη φωνή» εντός της Ε.Ε. αλλά καταλήγει τώρα, ενόψει εκλογών, να μιλάει για αυτονομία και εθνική κυριαρχία υπό την πίεση του αφυπνισμένου λαϊκού παράγοντα. Στην τελευταία δημοσκόπηση ο Μακρόν είναι δεύτερος, πίσω από τη γκολική Πεκρές.
Το κοινωνικό σώμα των μικρομεσαίων στην Ελλάδα, ο κύριος όγκος του «Κέντρου», έχει υποστεί ήττες και ήττες, με αποτέλεσμα να έχει στομώσει ο ριζοσπαστικός, μαχητικός, χαρακτήρας του, και να έχει κυριαρχηθεί πολιτικά από μια χούφτα στελεχών που χαρακτηρίζονται ως «εθνομηδενιστές»
Το κοινωνικό σώμα των μικρομεσαίων στην Ελλάδα, ο κύριος όγκος του «Κέντρου», έχει υποστεί ήττες και ήττες, με αποτέλεσμα να έχει στομώσει ο ριζοσπαστικός, μαχητικός, χαρακτήρας του, και να έχει κυριαρχηθεί πολιτικά από μια χούφτα στελεχών που χαρακτηρίζονται ως «εθνομηδενιστές».
Δεν είναι το ΚΙΝΑΛ που θα βγάλει τον «πολιτικά ακέφαλο» αυτή την ώρα κόσμο από το αδιέξοδο. Ο δρόμος για την ανασύνταξη του χώρου των μικρομεσαίων, των βιοπαλαιστών, των παραμελημένων, αλλά και των εύπορων στην κόψη του ξυραφιού είναι μακρύς και δύσβατος. Όσοι κατέφυγαν στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε αφομοιώθηκαν, ούτε έδειξαν άλλη ικανότητα πλην της απλής προσωπικής πολιτικής επιβίωσης. Όσοι έμειναν ή κατέληξαν στο ΚΙΝΑΛ γλίτωσαν, προσώρας, από τον ΓΑΠ αλλά στο πλαίσιο μιας εσωκομματικής διαμάχης, όπου η γραφειοκρατία νίκησε την παλαιοντολογία.
Το χάσμα με τον κόσμο στα εθνικά θέματα παραμένει χωρίς απάντηση στην ανυπαρξία μιας συνεκτικής, ρεαλιστικής στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία. Όπως δεν θίγεται καν ο αφελληνισμός των αρμών της oικονομίας, των επιχειρήσεων, των αεροδρομίων, κάθε αξιόλογης ελληνικής επιχείρησης, π.χ. των ναυπηγείων. Τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα.
