Το φαινόμενο Κασσελάκη δεν είναι «χθεσινό». Χθες εκδηλώθηκε, αλλά κατασκευαζόταν επί δεκαετίες. Με κατασκευάστρια δύναμη την Αριστερά που ενσωματωνόταν. Και για όσο η ταξική ανάλυση, η πατριωτική-διεθνιστική προσέγγιση και η πολιτιστική αποσύνδεση από τον λαό έδιναν τη θέση τους σε έναν ρηχό (αλλά και ρατσιστικό, και υστερικό) δικαιωματισμό νεοφιλελεύθερης επινόησης, κατασκευής και επιβολής. Μάλιστα επιβολής με χαρακτηριστικά ολοκληρωτισμού. Μιας εν δυνάμει πολιτικής και πολιτισμικής δικτατορίας.
Το φαινόμενο Κασσελάκη όμως δεν αφορά μόνον την ενσωματωμένη και υποταγμένη Αριστερά, αλλά το σύνολο του πολιτικού συστήματος που αναζητά το καινό κενό, ως εναλλακτική του παλιού κενού.
……..
Και μιλάμε για το εγχώριο κενό, που όμως είναι γεμάτο από υποτέλεια, εντολοδόχους και μαριονέτες. Τώρα που οι ΗΠΑ συντάσσουν το έχειν τους και αντιμετωπίζουν παγκόσμιες ανακατατάξεις δεν σηκώνουν (ούτε αντέχουν) ρωγμές και πλουραλιστικές πολυτέλειες στην Ευρώπη (πόσω μάλλον στην Ελλάδα).
Κι έτσι το θεώρημα αντιστρέφεται: ο Κασσελάκης ή η Μπέρμποκ δεν είναι εναλλακτικές για το Σύστημα, αλλά σταθερές.
Αλλά, αν ο Κασσελάκης είναι για την Αριστερά και το Σύστημα η εξέλιξη των πραγμάτων, τι είναι ο Κασσελάκης για τον λαό;
Εδώ ο ποιητής ανεβάζει στη σκηνή τον χορό της Τραγωδίας.
***
Λένε κάποιοι ότι το ερώτημα Κασσελάκης αφορά στο 3% του πληθυσμού που υπάρχει μέσα στο (υπό συρρίκνωση) 17% του ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως και δεν είναι έτσι. Όπως αυτό το φαινόμενο αφορά στην κορυφή του πολιτικού συστήματος, έτσι αφορά και στη βάση του, στον λαό.
Μάλιστα για τον λαό, το ερώτημα Κασσελάκης είναι ευκολάκι. Διότι τα κριτήρια και οι προσλαμβάνουσες του λαού έχουν αλλάξει πολύ τις τελευταίες δεκαετίες. Με αποτέλεσμα την αμηχανία πολλών με πεπαιδευμένη πολιτική σκέψη.
Στις ημέρες μας πολλοί πολίτες βλέπουν τα σκιάχτρα του πολιτικού βίου, αλλά δεν βλέπουν ποιος τα κρατάει.
Για παράδειγμα το σκιάχτρο της Άκρας Δεξιάς το κρατάει η Δεξιά, όσο κι αν αυτό δεν είναι όσο θα έπρεπε ευδιάκριτο από πολύ κόσμο.
Στον χώρο της Αριστεράς όμως το σκιάχτρο είναι γκλαμουράτο, φωταγωγημένο από την προπαγάνδα, ελκυστικό, πολιτικώς ορθό και αρκετά ηλίθιο, ώστε να μοιάζει με διαφήμιση και να προσλαμβάνεται αναλόγως εύκολα.
Εδώ ο χορός της Τραγωδίας αυτοαγριοκοιτάζεται διότι υπάρχει ο κίνδυνος να στραφεί κατά του λαού αρχίζοντας να βρίζει θεούς και δαίμονες.
Όμως ακριβώς εκεί στα σπλάχνα του λαού και ιδιαιτέρως της νεολαίας όλο εκείνο το υλικό που συνιστά την ψυχή της Ιστορίας, δηλαδή τον αέναο αγώνα του ανθρώπου για το καλό και το καλύτερο.
***
Το κακό είναι ότι προσώρας όσο πιο Γυμνός και είναι και περιφέρεται ο Βασιλιάς, τόσο πιο πολύ θα απογυμνώνονται και τα πλήθη από τον εαυτό τους παρακολουθώντας στους δρόμους, στις οθόνες και στις αγορές το θέαμα που τους προσφέρεται – όχι όμως και τον άρτο! (αυτός, όλο και ακριβαίνει).
………….
Για καιρό ακόμα, όσο πιο φθηνή θα είναι γίνεται η πολιτική, τόσο πιο ακριβό θα γίνεται και το κόστος της ζωής μας. Προσέτι δε και επιπλέον, τόσο πιο πολύ θα βαθαίνει η κακοδαιμονία μας για τα κρίσιμα και τα βασικά, την υπόστασή μας την ίδια…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
21•IX•2023
