Την στιγμή που οι απειλές και οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται καθημερινά, το πολιτικό παιχνίδι περιστρέφεται γύρω από το ποιος διαθέτει πιο ισχυρό ηθικό πλεονέκτημα: ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ και όλων όσοι αισθάνονται μέλη της «οικογένειάς» του (ΑΝΕΛ, Οικολόγοι, Πασόκοι –που βρήκαν στέγη στην κυβέρνηση και στο κράτος–, διάσπαρτοι Δημαρίτες, σκληροί αριστεροί και αναρχίζοντες ακόμη, ή ο χώρος της Ν.Δ. που εκκόλαψε και εξέθρεψε τόσα σκάνδαλα μαζί με το ΠΑΣΟΚ των Βενιζέλων και Λοβέρδων;
Ο ΓΑΠ, το ΠΟΤΑΜΙ, και η Φώφη βρίσκονται σε μιαν ενδιάμεση, πιο χαλαρή θέση, όχι μόνο διότι είναι φίλοι της κάνναβης αλλά και γιατί σκέφτονται ενδεχομένως να οικοδομήσουν γέφυρες με τον χώρο αυτό στο εγγύς μέλλον.
Ποιος από αυτούς μπορεί να επικαλεστεί «ηθικό πλεονέκτημα» ώστε να ομιλεί και να κυβερνά; Ουσιαστικά κανείς από όλους. Όπως αναφέρει ένας φιλόσοφος (τι μπανάλ να είσαι φιλόσοφος, ποιητής, ή στοχαστής στην σύγχρονη εποχή) οδηγούμαστε επί της ουσίας στην έλλειψη της ηθικής. «Η έλλειψη της ηθικής, οδηγεί σε ένα κενό: το άτομο-πολίτης δεν έχει κανένα κριτήριο για το τι είναι θετικό και τι αρνητικό, τι είναι σωστό και τι λάθος». Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η ηθική έχει αποσυντεθεί σε δύο παράγοντες, που είναι και οι δύο ηθικά ανίσχυροι. Η «ηθική» υποβιβάζεται σε ένα επίπεδο τεχνικών κανόνων από την μία, και σε μια ηθικολογική ρητορική η οποία αποκρύπτει ότι το σύστημα –στο σύνολό του– αποκλείει την ηθική από τον τρόπο εξέλιξής του. Η πραγματική ηθική ανήκει στους παράγοντες που παρεμποδίζουν την λειτουργία του εν λόγω συστήματος.
Όταν λοιπόν έχουμε μια καθολική έκπτωση της πολιτικής, μια πλήρη υποδούλωσή της στην οικονομία, τις αγορές, τότε συμβαίνει για περιπτώσεις σαν τις δικές μας ένα δεύτερο σημαντικό γεγονός, που πάλι επισημαίνεται από τον φιλόσοφο: «Η ισχυρή δύναμη του 20ού αιώνα (και του 21ου), η οποία επηρεάζει την κοινή γνώμη και με την βοήθειά της εξαπλώνεται παντού και υποβιβάζει τα πάντα, είναι ο “λακεδισμός”. Η θεώρηση αυτή πλάθει τα πάντα στα μέτρα της, την επιφανειακότητα, και παρατηρεί τα πάντα από τη δική της οπτική σκοπιά, η οποία διαμορφώνεται από μια κρυμμένη, μυστική ή φανερή ζηλοφθονία, καχυποψία και δολιότητα».
Ο Γιώργος Σεφέρης, νομπελίστας ποιητής, ερχόμενος κοντά στο κρατικό σύστημα και υπηρετώντας το, γνωρίζοντας το από τα μέσα ανέφερε κάποια στιγμή: «η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις». Σήμερα, ακόμα χειρότερα, δεν μπορεί κάποιος να διακρίνει στοιχεία «ηγετικής τάξης». Αν κάτι ξεχωρίζει, αυτό είναι ένα ομοιόμορφο πολτοποιημένο πολιτικό σύστημα, ένας κόσμος εκλεκτικά ανήθικων υπαλληλίσκων, βουτηγμένων στην ατομική πλεονεξία και τίποτα παραπάνω. Δείτε μονάχα την κυρία Καρακώστα και θα καταλάβατε: Δεν της φτάνει το μηνιάτικο των 7.000 ευρώ… Τι άραγε πρέπει να σκεφθούν τα παιδιά-είλωτες των τριακοσίων ευρώ;
Υ.Γ.: Ο φιλόσοφος που αναφέραμε είναι ο Κάρελ Κόσικ.
