Αυτή η σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης υπερβαίνει παρασάγγας κάθε προηγούμενη και, αντικειμενικά, ίσως αποδειχθεί σημαντικότερη από το Ουκρανικό πρόβλημα. Στο Ουκρανικό βρισκόμαστε στο δεύτερο βήμα της αναμέτρησης. Το πρώτο, στο πεδίο των μαχών, το κέρδισε αναπότρεπτα η Ρωσία. Στο δεύτερο, για τη ρύθμιση της ειρήνης, γίνεται σκληρή μάχη. Ο Πούτιν αποδέχεται μόνο, ως φαίνεται, ότι η Ρωσία θα γίνει αποδεκτή ως ισότιμη και αναμφισβήτητη Μεγάλη Δύναμη. Το κόμμα του πολέμου δεν το αποδέχεται.
Στις ΗΠΑ αντιδρά π.χ. με τη δολοφονία γνωστού δημοσιογράφου, υποστηρικτή του Τραμπ. Στόχος, κυριολεκτικά, «να κόψει τα πόδια» στην πολιτική Τραμπ για προσέγγιση με την Ρωσία που υποβαθμίζει τις γεροντοκόρες της Ευρώπης.
Στην Ευρώπη το κόμμα του πολέμου αρπάζει την ευκαιρία όταν μερικά ντρόουν παραβιάζουν τα πολωνικά σύνορα. Ο πρωθυπουργός Τουσκ κραυγάζει αμέσως για μέτρα εναντίον των κακών Ρώσων ενώ ο Ντούντα, ο πρώην πρόεδρος της χώρας υποβαθμίζει απολύτως το γεγονός.
Η απαίτηση του Κρεμλίνου να αναγνωριστεί ότι η Ρωσία είναι Μεγάλη Δύναμη, όπως ήταν η ΕΣΣΔ, θα έκλεινε (κατά το δυνατόν) την άμεση πολεμική αναμέτρηση των δυο πλευρών. Αλλά και θα καθιστούσε αυτομάτως ισότιμη τη Ρωσία όχι μόνο με τη Δύση αλλά και με την Κίνα. Φίλη η Κίνα. Αλλά, μεταξύ Ισχυρών, η αναγνώριση της ισοτιμίας είναι προφυλακτήρας αυτοτέλειας.
Το Ισραήλ και ο κόσμος
Ως γνωστόν το Εβραϊκό Κράτος «φυτεύτηκε» στην περιοχή από τους Άγγλους με ιδεολογικό περίβλημα τον κυνηγημένο λαό του Ισραήλ. Δίκαιο οι Εβραίοι να βρουν πατρίδα, ανεπιφύλακτα. Αλλά δίκαιο επίσης να μην χάσουν οι κάτοικοι τον χώρο που ήδη ζούσαν, την πατρίδα τους.
Η Μέση Ανατολή είναι πόρτα προς την Αφρική, φρουρός προς την Ευρώπη, και έχει πόδι προς την Ασία. Δεν είναι παράξενο ούτε η αστάθεια των επιρροών ούτε η διαπάλη των ισχυρών παικτών για κυριαρχία. Το «επεισόδιο» με τη Μονή Σινά καταχωρείται στις συνεχείς απώλειες παρουσίας και επιρροής του Ελληνισμού τους δύο τελευταίους αιώνες.
Το κρίσιμο Αιγαίο
Τα τελευταία γεγονότα στην Παλαιστίνη είναι κομβικά σημεία για τις προβλεπόμενες ανακατατάξεις στην ευρεία περιοχή, όπου περιλαμβάνονται και τα σχέδια της Τουρκίας στο Αιγαίο. Χωρίς έλεγχο σε όλο και όχι στο μισό Αιγαίο, η Τουρκία θα είναι κουτσή, αδύναμη να επιβάλλει κυριαρχικά την παρουσία της στην περιοχή. Τα επεισόδια με το καλώδιο και άλλα περί το Καστελόριζο είναι «κόμποι» για την κυριαρχία στη θαλάσσια πρόσβαση-δίοδο προς τη Μέση Ανατολή. Σ’ αυτή τη φάση αν εξασφαλίσουν την (επι)κυριαρχία στη θάλασσα οι Τούρκοι μπορεί να αφήσουν την ιδιοκτησία για αργότερα…
Είναι να απορεί κανείς για το γεγονός ότι οι όποιες πατριωτικές δυνάμεις δεν επισημαίνουν αυτές τις σημαντικές πλευρές για την ανάσα της χώρας στη γειτονιά μας. Αντιστάσεις σε τέτοια θέματα αγγίζουν τις ουσιαστικές πλευρές κατά πόσο η χώρα είναι ή θέλει να γίνει ανεξάρτητη, αν φυσικά αυτό μας ενδιαφέρει…
Το μικρό Ισραήλ
Στη «Μεγάλη Εικόνα» του μέλλοντος της περιοχής, ένα μικρό Ισραήλ είναι ανεπαρκές. Δεν εξυπηρετεί ως τοποτηρητής. Γι’ αυτό η Λωρίδα της Γάζας είναι μόνο το πρώτο στάδιο. Δεν είναι η «αδιαλλαξία» Νετανιάχου που σέρνει πίσω της τους Αμερικάνους. Το αντίθετο συμβαίνει, αν κατανοήσουμε ότι κάθε αυτοκρατορία σχεδιάζει το μέλλον πολύ πριν από τους τωρινούς και μελλοντικούς υπηκόους της. Η ισχυρή χώρα, οι ΗΠΑ και τα συμφέροντά της ως παγκόσμιας Δύναμης, βρήκαν στον Νετανιάχου το κατάλληλο, αποφασισμένο και αδίστακτο, πολιτικό πρόσωπο να εφαρμόσει «κατά γράμμα» σχεδιασμούς δεκαετιών. Ούτε τρελός είναι ούτε αναγκαστικά απάνθρωπος, ως πρόσωπο. Ασκεί την πολιτική που υπαγορεύει ο ρόλος του. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι πέριξ αποφεύγουν να πάρουν θέση.
Τα κράτη δεν έχουν συναισθήματα, έχουν μόνο συμφέροντα, είναι γνωστό το αξίωμα. Ας θυμηθούμε τον πατερούλη Στάλιν που εγκατέλειψε στη Γιάλτα τους Έλληνες κομμουνιστές και πατριώτες αντιστασιακούς στους «Αγγλοαμερικάνους».
Τουρκία-Ευρώπη
Η Τουρκία τώρα εξυπηρετεί και τις δύο πλευρές. Θα συμβαίνει το ίδιο αν ευοδωθούν οι προσπάθειες του Ερντογάν για μια Μεγάλη Τουρκία;
Στους Ευρωπαίους άρεσε πάντα μια Μεγάλη Τουρκία, περίμεναν πώς και πώς να πέσει η Κωνσταντινούπολη για να γλείψουν τον Σουλτάνο, σαν και τώρα.
Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ΗΠΑ και Ρωσία θέλουν μια μεγάλη και ισχυρή Τουρκία που θα διεκδικεί ισχύ και περιοχές δικές τους. Απάντηση στο άγνωστο, και ασταθές, μέλλον…
