Την προσοχή σας στα ψιλά γράμματα (του Βαγγέλη Παπαβασιλείου)
Κείμενα-επιμέλεια: Σπύρος Παναγιώτου
Θα ήταν απλά για γέλια αν η εικόνα της κοινωνίας και της χώρας, το παρόν και το μέλλον όλων μας και των επομένων γενιών, δεν ήταν τόσο τραγική.
Ας δούμε το κυρίαρχο λόγο των μνημονιακών κομμάτων χωρίς τις φιοριτούρες των κατασκευασμένων δηλώσεων των ειδικών της επικοινωνίας που έχουν επιστρατευθεί από όλους και φιλότιμα προσδίδουν στην έννοια χειρισμός, πιο κοινά δούλεμα, νέους ορίζοντες και όρια.
Έχουμε μια κυβέρνηση που, για άλλη μια φορά, ψηφίζει με «βαριά καρδιά» καταστροφικά για τα χαμηλά εισοδήματα μέτρα, με τη δικαιολογία ότι μόνο έτσι θα βγούμε από την μνημονιακή επιτήρηση. Κάθε ομοιότητα με τις αντίστοιχες διαβεβαιώσεις των Σαμαρά-Βενιζέλου είναι αναμφισβήτητα τυχαία…
Έχουμε μια μνημονιακή αντιπολίτευση που σύσσωμη δηλώνει ότι δεν θα ψηφίσει το νέο πακέτο μέτρων που επιβάλλουν οι δανειστές, αλλά θα το εφαρμόσει όταν γίνει κυβέρνηση.
Και τέλος, έχουμε μια κυβέρνηση που δηλώνει ότι αφού πρώτα ψηφίσει τα μέτρα «θα σκεφτεί» αν θα τα εφαρμόσει στο βαθμό που δεν θα ισχύσουν οι δεσμεύσεις των δανειστών για ρύθμιση του χρέους.
Βέβαια, το γεγονός ότι πέρα από αοριστολογίες οι δανειστές δεν έχουν καταλήξει σε καμιά δέσμευση για το χρέος της χώρας, το οποίο συνεχίζει να αυξάνει μετά από εφτά χρόνια μνημόνια, δεν συγκινεί κανέναν. Όπως, άλλωστε, δεν απασχολεί το γεγονός ότι η όποια «ρύθμιση» του χρέους θα συνοδευτεί από νέες δεσμεύσεις και επιτήρηση στην οικονομία και, μάλιστα, στο διηνεκές. Και στο μεταξύ ο απώτερος κυβερνητικός στόχος, κάτι σαν το ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού αλά πρώτη φορά Αριστερά, μετασχηματίζεται σε αγώνα δρόμου για την ένταξης της χώρας στο Μηχανισμό Χαλάρωσης της ΕΚΤ και από εκεί στην πρόσβαση στις αγορές. Η υπενθύμιση ότι αντίστοιχο στόχο έθεταν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις επτά χρόνια τώρα με αλλεπάλληλες εκδοχές των success stories είναι απαγορευμένη γιατί ανοίγει το δρόμο στον… Κούλη.
Αντίστοιχα, η υπενθύμιση ότι οι αγορές, και ιδιαίτερα το κλείσιμο των ανοιγμάτων των ευρωπαϊκών τραπεζών στο ελληνικό χρέος, έφεραν τα μνημόνια και απορρόφησαν κατά αποκλειστικότητα τα δισεκατομμύρια της ευρωπαϊκής «αλληλεγγύης» προς τη Ελλάδα είναι απαγορευμένη γιατί αποτελεί… υπέρτατη έκφραση λαϊκισμού.
Αντίθετα, το ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας, των υποδομών και των στρατηγικών παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας και η υποθήκευση τους για 99 χρόνια αποτελούν ρεαλιστικό υπόδειγμα του ρεαλισμού της αλά ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς. Ομοιότητα με… Κούλη εδώ δεν υπάρχει, γιατί πρώτα όσοι υπογράφουν… «πονούν» κι επειδή «πονούν» φροντίζουν το τίμημα του ξεπουλήματος να μην είναι εξευτελιστικό, αλλά πολιτικά… διαχειρίσιμο.
Και εμείς απλά παρακολουθούμε τα διαδραματιζόμενα με το στόμα… ανοιχτό!!
Σχέδιο πολιτικής διάσωσης Τσίπρα μέσω διαρκούς εμπαιγμού
Ο πρωθυπουργός ελλείψει ουσιαστικής αντιπολίτευσης επενδύει στο κέρδισμα χρόνου
Η εαρινή σύνοδος του ΔΝΤ, αν και δεν ξεκαθάρισε με τρόπο σαφή τις προθέσεις του Ταμείου και ιδιαίτερα της νέας διοίκησης Τραμπ σχετικά με την συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα και τον τελικό διακανονισμό του χρέους της χώρας, φαίνεται ότι έδωσε στην Γερμανία την ζητούμενη ανάσα για μετάθεση της συζήτησης για χρόνο μεταγενέστερο των γερμανικών εκλογών, τον ερχόμενο Σεπτέμβρη και άναψε το πράσινο φως για την παρουσία της τρόικας στην Αθήνα με στόχο το κλείσιμο της διαπραγμάτευσης και όρο την συνυπογραφή μέτρων 3,6 δισ. που θα δεσμεύουν και την παρούσα και την επόμενη κυβέρνηση.
Αυτήν τη στιγμή διάλεξε ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, πριν ακόμα αρχίσουν να γίνονται γνωστές οι νέες εξοντωτικές απαιτήσεις των δανειστών, να περιγράψει δημόσια το σχέδιο και τις προθέσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Η συνέντευξη Τσίπρα στον ΑΝΤ1 αναδεικνύει την πρόθεσή του να ανοίξει μια μεγάλη παράσταση, με κύριο στοιχείο την καλλιέργεια μιας εικονικής πραγματικότητας ότι η κυβέρνησή του, τάχα, κατάφερε να συνδέσει τη συζήτηση της αξιολόγησης του τρέχοντος Μνημονίου με την επίσημη συζήτηση για την διευθέτηση του χρέους της χώρας. Με όχημα τις δηλώσεις Μοσκοβισί και Γιουνκέρ, και οι δύο απερχόμενοι από την ευρωπαϊκή σκηνή πολιτικοί, ο Αλ. Τσίπρας προσπαθεί να παρουσιάσει την απουσία ίχνους επίσημης και ουσιαστικής δέσμευσης εκ μέρους των Γερμανών ως προσωρινό και χωρίς σημασία γεγονός.
Επιχειρεί έτσι να προετοιμάσει την κοινωνία να αποδεχθεί και, κυρίως, η Κοινοβουλευτική του Ομάδα να ψηφίσει αδιαμαρτύρητα μέτρα εξόχως αντιλαϊκά και αντίθετα με κάθε έννοια συνταγματικής τάξης καθώς δεσμεύουν τη κυβέρνηση που θα προκύψει και μετά τις επόμενες εκλογές.
Για να χρυσώσει το χάπι δηλώνει το πρωτοφανές: «θα τα ψηφίσω τώρα και θα τα ανατρέψω αν δεν τηρηθούν οι δεσμεύσεις των δανειστών», που όλοι γνωρίζουν ότι είναι ανύπαρκτες. Τολμά, μάλιστα, να κοροϊδέψει κατάφωρα την κοινή γνώμη προκαλώντας με το ερώτημα: «δεν με έχετε ικανό για κάτι τέτοιο;». Κανένας βέβαια δεν ξεχνά, μόνη εξαίρεση ο δημοσιογράφος του ΑΝΤ1, την ικανότητά του για το ακριβώς αντίθετο, όπως έγινε με το αναποδογύρισμα του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του Ιούλη του 2014.
Το σχέδιο Τσίπρα ποντάρει στην πίεση που ασκεί το ΔΝΤ και οι ΗΠΑ στη Γερμανία για διευθέτηση του ελληνικού χρέους ως προϋπόθεση της συνέχισης της παρουσίας του Ταμείου στο πρόγραμμα. Το αν ο ίδιος ή η κυβέρνησή του έχουν πληροφορίες ότι η αντιπαράθεση ΗΠΑ και ΔΝΤ με την Γερμανία θα κλείσει με την υιοθέτηση των όρων των πρώτων ή με αποχώρηση του ΔΝΤ από το πρόγραμμα δεν είναι γνωστό. Εκείνο που είναι γνωστό είναι ότι παρά την αντιπαράθεση δίνεται χώρος και χρόνος στην Γερμανία μέχρι τις εκλογές του Σεπτέμβρη. Εκείνο που είναι γνωστό είναι ότι οι προβλέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα στην Γαλλία δίνουν ανάσες στο σύστημα Σόιμπλε και άρα καθιστούν δυσδιάκριτους του γερμανικούς σχεδιασμούς μετά τον Σεπτέμβρη, για το αν θα επιμείνουν στην παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη ή τελικά θα επιλέξουν ή θα οδηγηθούν σε μια οριστική ρήξη με άγνωστες συνέπειες για τη χώρα. Οι πρόσφατες δηλώσεις Σόιμπλε για άμεση μετατροπή του ESM σε αυτόματο μηχανισμό διαχείρισης μελλοντικών κρίσεων χρέους των χωρών μελών της Ε.Ε. χωρίς την συμμετοχή των εθνικών κυβερνήσεων πιστοποιούν δρόμους διαφορετικούς από τα μέχρι τώρα γνωστά.
Τα δεδομένα αυτά δεν χωρούν στους σχεδιασμούς του πρωθυπουργικού επιτελείου, πολύ περισσότερο στις πρωθυπουργικές δηλώσεις. Αντίθετα, προκρίνονται τα τετριμμένα: Το τεράστιο πλεόνασμα του 2016, φόρος αίματος των απλών πολιτών, παρουσιάζεται σαν «ακαταμάχητο» όπλο κάμψης της δυσπιστίας και της σκληρότητας των δανειστών. Οι ιδιωτικοποιήσεις σαν λεωφόροι της ανάπτυξης και οι συμβιβασμοί σε νέα εξοντωτικά μέτρα μέχρι το 2020 ως το αναγκαίο τίμημα για την έξοδο από τα μνημόνια.
Ο Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να κουβαλά στην πλάτη του όλα τα επιχειρήματα των Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, Βενιζέλου και λοιπών, την ίδια στιγμή που ξορκίζει και φορτώνει σε όσους αμφισβητούν τις επιλογές του την ευθύνη της επιστροφής τους…
Ελληνική ιδιομορφία που αποτυπώνεται περίτρανα την επανεμφάνιση στη συλλογική συνείδηση των πολιτών της χώρας του περίφημου «όλοι είναι ίδιοι».
Και η συμβολή του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στον εκφυλισμό της έννοιας και της ηθικής της πολιτικής της Αριστεράς θα μείνει ως η πιο σκοτεινή κηλίδα ακόμα και από την ίδια την υπογραφή των μνημονίων.
Από πού αντλεί αυτό το θράσος ο πρωθυπουργός;
Τα όπλα της κυβέρνησης
Το μεγάλο όπλο της κυβέρνησης είναι η βεβαιότητά της ότι δεν υπάρχει ουσιαστική πίεση από την αντιπολίτευση της Ν.Δ. Η δημοσκοπική ανασύνταξη των δυνάμεων της Ν.Δ. είναι ενοχλητική για το ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι επικίνδυνη. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν φαίνεται ότι μπορεί να κάνει την έκπληξη. Η εμμονή του στη στήριξη της ακροδεξιάς πτέρυγας (Γεωργιάδης – Βορίδης) διαταράσσει τις ήδη κλονισμένες σχέσεις με την Καραμανλική πτέρυγα. Η εμμονή στην άμεση προκήρυξη εκλογών έχει κουράσει τον κομματικό μηχανισμό και δεν αμφισβητείται από τα στελέχη του ως αναποτελεσματική.
Οι χειρισμοί της κυβέρνησης Τσίπρα και το κέρδισμα χρόνου που επιτυγχάνει δεν φέρνουν το ενδεχόμενο των εκλογών πιο κοντά. Αυτές θα πραγματοποιηθούν όταν η κυβέρνηση αισθανθεί ότι έχει το πλεονέκτημα. Η στάση του Κ. Μητσοτάκη να μην ψηφίζει τα μέτρα των δανειστών αλλά να δηλώνει ότι θα τα στηρίξει μεγαλώνουν τα χάσμα από την Καραμανλική πτέρυγα που επιθυμεί ρεαλιστικές και ήπιες επιλογές.
Την ίδια στιγμή, οι συνεχιζόμενες περιπέτειες της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και οι αποστάσεις που κρατά η Φώφη Γεννηματά από την προοπτική συνεργασίας με την Ν.Δ. είναι ενδεικτικές των εκτιμήσεων των πολιτικών παραγόντων για τις δυνατότητες Μητσοτάκη. Όλοι ποντάρουν σε μια προ ή μετά εκλογική οικουμενική συνεργασία και αυτό δουλεύει ευνοϊκά για το ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη φάση. Άλλωστε, όλα τα χαρτιά από τον Τσίπρα επενδύονται στο κέρδισμα χρόνου.
Το ίδιο σημαντική για τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς είναι η απουσία του λαϊκού παράγοντα από το προσκήνιο. Η διάχυτη οργή των πολιτών, η δημοσκοπική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του πρωθυπουργού δεν ανησυχούν όσο περιορίζονται στα λόγια. Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την απουσία λαϊκής πίεσης σαν σημάδι ανοχής της κοινωνίας στην πολιτική της. Επιχειρεί, λοιπόν, να καθησυχάσει και να παραπλανήσει τους πολίτες με ψέματα, υπόσχεται λύσεις που γνωρίζει ότι δεν έχει καν την πρόθεση να πραγματοποιήσει, ανοίγεται σε επιχειρηματικούς κύκλους επιχειρώντας να στήσει ένα δικό της μηχανισμό, εξαγγέλλει διορισμούς και προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας και επιταχύνει γενναίες δόσεις τηλεοπτικών φιεστών για να καλλιεργήσει κλίμα ευφορίας.
Το παραμένω στην εξουσία «πάση θυσία» γίνεται όπλο και εργαλείο παραμονής και διαιώνισης στην εξουσία.
Το σχέδιο δήθεν «διαφυγής από την καταστροφή» είναι μόνο για τους «ιθαγενείς».
Δεν πείθει…
Το σχέδιο Τσίπρα έχει ένα πρόβλημα: Δεν πείθει! Το μέγεθος της καταστροφής που έχει συντελεσθεί στην ελληνική κοινωνία στα επτά χρόνια μνημονιακής λαίλαπας δεν είναι διαχειρίσιμο. Δεν μπορεί να γίνει ανεκτό.
Η συνεχής αβεβαιότητα για το παρόν και το αύριο του κάθε πολίτη, η απόγνωση της νέας γενιάς, η διάλυση κάθε πτυχής της δημόσιας διοίκησης, η κατάρρευση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, η διάλυση του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος, η συνεχής φορολογική αφαίμαξη δεν μπορούν να χωρέσουν στις πλασματικές πραγματικότητες που καλλιεργεί η κυβέρνηση.
Ακόμα και για τους πιο καλόπιστους το μέγεθος της καταστροφής είναι τέτοιο και συνεχίζεται με τέτοιους ρυθμούς που εξαντλεί κάθε περιθώριο υπομονής. Η αίσθηση, ακόμα και η βεβαιότητα ότι ο Κούλης θα είναι χειρότερος δεν μπορεί να απαλύνει την καθημερινή απόγνωση.
Δεν είναι μόνο η υλική διάσταση της καταστροφής που τροφοδοτεί την δυσπιστία και την οργή των πολιτών. Η αίσθηση υποτίμησης της νοημοσύνης του κόσμου είναι εξίσου ισχυρή. Ακόμα και όσοι δεν πίστευαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ικανοποιήσει όλα όσα υποσχέθηκε στις εκλογές, πίστευαν ότι θα ανασχεθεί κάπως η καταστροφή. Αντί αυτού διαπιστώνεται η ξιπασιά και ο κυνισμός των κυβερνητικών στελεχών. Δεν εκνευρίζει μόνο το σαρδόνιο χαμόγελο του Σταθάκη, τα γεμιστά της Φωτίου, οι δηλώσεις του Κουρουμπλή. Εκνευρίζουν το ίδιο οι κούφιες δηλώσεις «αριστεροσύνης» των Σκουρλέτη, Φίλη και σία. Εκνευρίζει η δήθεν αντιπολίτευση που όριο της έχει την παραμονή στα βουλευτικά έδρανα ή στους κυβερνητικούς θώκους των προνομίων.
Αυτή η διάχυτη οργή είναι το όριο των σχεδίων Τσίπρα. Και παράγοντας απρόβλεπτος των εξελίξεων. Γιατί ο οργισμένος πολίτης δεν είναι ευκολόπιστος ούτε στην εικόνα παραστάσεων που φιλοτεχνεί ο Τσίπρας, ούτε στην «υψηλή πολιτική» του βλέπουμε και κάνουμε.
Ο οργισμένος πολίτης αποτελεί εν δυνάμει απειλή για το σύστημα. Η απειλή γίνεται πραγματική όταν τροφοδοτηθεί με απαντήσεις και σχέδιο. Και αυτό είναι η μεγάλη έλλειψη των ημερών μας. Έλλειψη που κάνει την αθλιότητα να φαίνεται μονόδρομος.
*Ο όρος Impoglio στο θέατρο σημαίνει μια πολυσύνθετη και γεμάτη από αλληλοεμπλεκόμενα επεισόδια κωμωδία ή διαφορετικά, κωμωδία με μεγάλη πλοκή. Σημαίνει, ακόμα σύγχυση, ταραχή, περιπλοκή πραγμάτων κ.λπ.
