Οι βαθμοί κυριαρχίας της χώρας σε σχέση με το 2010 έχουν μειωθεί αρκετά – σε μεγάλο βαθμό θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί. Τα τρία απανωτά μνημόνια έβαλαν στο χέρι των δανειστών (σύγχρονων τοκογλύφων – μεγάλων δυνάμεων) ολόκληρη την οικονομική ζωή, μείωσαν δραματικά το εργατικό κόστος, το λαϊκό εισόδημα και τις συντάξεις, και κατέστρεψαν μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων. Κυρίως, όμως, οι δανειστές πήραν στα χέρια τους μέσω ΤΑΙΠΕΔ-Υπερταμείου όλη τη δημόσια περιουσία της χώρας για 99 χρόνια. Όλα αυτά έβαλαν ξανά στο στόμα των ανθρώπων τη λέξη «κατοχή» και, στο πιο λόγιο λεξιλόγιο, τη λέξη «αποικία». Με διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς: «οργανική αποικία», «αποικία χρέους», «μεταμοντέρνα αποικία» κ.ο.κ.
Αυτό που αποκαλούν τώρα «κανονικότητα» είναι η υποστολή της λαϊκής αγανάκτησης προς το πολιτικό σύστημα γενικά, είναι η ουσιαστική σύγκλιση των πολιτικών κομμάτων της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η ευρύτατη προσαρμογή της οικονομίας στις σύγχρονες συνθήκες (στα όρια που έχουν δημιουργηθεί από τα μνημόνια). Ακόμα, είναι η διευθέτηση «εκκρεμοτήτων» στην ευρύτερη περιοχή (Πρέσπες, ελληνοτουρκικά, Κυπριακό) σύμφωνα με τις υποδείξεις του δυτικού παράγοντα, και κυρίως των ΗΠΑ-Γερμανίας.
Βέβαια μέσα σε αυτά τα χρόνια φούντωσε και η πολιτική του τουρκικού επεκτατισμού, υπό τον μανδύα του νεο-οθωμανισμού του Ερντογάν, που δημιούργησε νέα δεδομένα σε ολόκληρη την περιοχή. Η απειλή για την υπόσταση της χώρας μας (εδαφική, κυριαρχική κ.λπ.) έρχεται άμεσα από ανατολάς, αφού οι δυτικές δυνάμεις ενδιαφέρονται περισσότερο για τις σχέσεις με την Τουρκία και θεωρούν τελείως «δεδομένη» τη στάση της Ελλάδας.
Αυτές οι υπενθυμίσεις είναι αναγκαίες επειδή, λίγο με την πανδημία και λίγο με την ενορχηστρωμένη προπαγάνδα των ΜΜΕ, δημιουργείται μια βιτρίνα πράσινης μετάβασης και ψηφιακού μετασχηματισμού, μιας τάχα αναβάθμισης της τουριστικοποίησης της χώρας.
Στην ουσία όμως έχουμε μπει σε μια φάση «φιλεταρίσματος» της χώρας, και αυτό είναι άκρως επικίνδυνο για την ίδια την υπόστασή της και τους όποιους βαθμούς κυριαρχίας έχει ως τυπικά ανεξάρτητο κράτος. Τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 γιορτάζονται με ένα «φιλετάρισμα» μεγάλων διαστάσεων, και γι’ αυτό θα μιλήσουμε στο σημερινό άρθρο.
Τι είναι το φιλετάρισμα
Τώρα που έχουν πληθύνει οι εκπομπές μαγειρικής, έχουμε μάθει πως ορισμένα τρόφιμα (και ειδικά το ψάρι) χρειάζονται φιλετάρισμα. Δηλαδή να κόβονται τμήματα, να αφαιρούνται τα κόκκαλα και να δημιουργούνται κομμάτια ψαχνού (φιλέτα) που θα μαγειρευτούν με κάποιο τρόπο.
Μεταφορικά, το «φιλετάρισμα» μιας χώρας σημαίνει τον διαχωρισμό μερικών τμημάτων από έναν κορμό, με αποτέλεσμα να μειώνεται η συνοχή της. Ακόμα, η υπόσταση της χώρας και αυτό που λέγεται επικράτεια αλλάζουν με γρήγορους ρυθμούς. Η κυριαρχία (εθνική και λαϊκή) πλέον δεν υπάρχει, και έχει αρχίσει με πιο φανερό τρόπο ο διαμοιρασμός, το «φιλετάρισμα» σε τμήματα όπου η κυριαρχία είναι αμφίβολη η έστω τυπική. Ο κλασικός ορισμός της κυριαρχίας ενός κράτους ως «η ικανότητα αυτοδύναμης επιβολής της κρατικής εξουσίας χωρίς να περιορίζεται από άλλη θέληση» έχει πάει περίπατο από καιρό. Τώρα είναι η εποχή ενός ακρωτηριασμού που γίνεται με τη μορφή του φιλεταρίσματος.
Έχουμε μπει σε μια φάση «φιλεταρίσματος» της χώρας, και αυτό είναι άκρως επικίνδυνο για την ίδια την υπόστασή της και τους όποιους βαθμούς κυριαρχίας έχει ως τυπικά ανεξάρτητο κράτος
Ας παρακολουθήσουμε ορισμένες μορφές του. Μια σημαντική και νευραλγική περιοχή της χώρας, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, έχουν επιλεγεί για να εγκατασταθούν μόνιμα σε αυτά μεγάλοι πληθυσμοί προσφύγων και μεταναστών, με τρόπο που να αλλοιώνεται η πληθυσμιακή σύνθεση των νησιών και να αλλάζει εντελώς η λειτουργία τους, η οικονομία τους, η υπόστασή τους. Ακόμα σοβαρότερο είναι πως η δικαιοδοσία για πολλές αποφάσεις παραχωρείται σε Frontex και NATO. Ο σχεδιασμός δεν αφορά μόνο τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου αλλά, σε άλλη κλίμακα, ολόκληρη τη χώρα. Αν το πρόβλημα πάρει άλλες διαστάσεις, η Ελλάδα θα αλλάξει χρήση και θα μεταβληθεί σε φράκτη της Ευρώπης. Το ομολογεί άλλωστε κι ο επίτροπος Μαργαρίτης Σχοινάς σε διάφορες καθησυχαστικές ομιλίες του (π.χ. σε γαλλικά ακροατήρια).
Η Κρήτη έχει ειδική θέση στην εν λόγω διαδικασία. Θα αναβαθμιστεί η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στο νησί (επέκταση βάσης Σούδας και ίσως δημιουργία ακόμα μιας βάσης σε άλλο σημείο της Κρήτης), ενώ επιχειρείται επίσης η ενεργειακή «αυτονόμησή» της για να λειτουργήσει ως ειδικός κόμβος – είτε παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που μεταφέρεται απευθείας στην Ευρώπη, είτε ως κόμβος για τις μεταφορές αερίου. Το δε τουριστικό σύμπλεγμα μπορεί να κάνει απευθείας τις δουλειές του στην Κρήτη, και θα υπάρχουν και ολίγα κηπευτικά προς εξαγωγή.
Το παράδειγμα της Αστυπάλαιας είναι «πιλοτικό» για άλλους, πιο μεγάλους σχεδιασμούς που είναι προς υλοποίηση. Είναι και διαφημιστικό. Κι άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες θα υιοθετήσουν ελληνικά νησιά για τον πράσινο μετασχηματισμό τους. Ακολουθούν τα θαλάσσια πάρκα (όχι για προστασία κάποιων προστατευόμενων ειδών, αλλά για θαλάσσιες ανεμογεννήτριες), και ήδη πολλές εταιρείες και Έλληνες υπεργολάβοι χαράσσουν τα οικόπεδα της δικαιοδοσίας τους.
Υποθήκευση της χώρας σε όλα τα επίπεδα
Οι φίλοι μας, οι Αμερικανοί, θέλουν και κατέχουν ήδη την Αλεξανδρούπολη σαν μια νέα, μεγάλη, στρατιωτική, αποβατική βάση τους και σαν διαμετακομιστικό κόμβο. Επίσης τη Σύρο και τα ναυπηγεία της για τον αμερικάνικο στόλο και τη στρατηγική θέση τους. Καθώς και Λάρισα, Άκτιο και Ανδραβίδα για την αμερικάνικη και τη ΝΑΤΟϊκή αεροπορία.
Η Θράκη δοκιμάζεται από τις βλέψεις της Τουρκίας να την εκτουρκίσει, μετά να προχωρήσει σε αίτημα αυτονομίας της περιοχής, και βλέπουμε. Όσα γίνονται εκεί αποτελούν άκρως επικίνδυνο «φιλετάρισμα», με την ανοχή της ελληνικής πολιτείας.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός εγκαινίασε το αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, που ανήκει πλέον στη γερμανική Fraport. 14 αεροδρόμια παραχωρήθηκαν μπιρ παρά στην γερμανική εταιρεία και ετοιμάζεται να πωληθεί και το αεροδρόμιο Καλαμάτας. Το παραλιακό μέτωπο στην Αττική παραδίδεται για ανάπλαση ώστε να γίνει «ριβιέρα» φυτεμένη με καζίνο. Το πρώτο έργο που θα γίνει στο Ελληνικό θα είναι το καζίνο. Ο πόλεμος στον υπόκοσμο έχει κάποια σχέση με τις αναδιαρθρώσεις που θα γίνουν και το ανέβασμα της κλίμακας.
Ακόμα και στις διαδικασίες καθορισμού ΑΟΖ με ορισμένες χώρες κάνουμε υποχωρήσεις, νομιμοποιώντας την έννοια της «επήρειας» για τα νησιά.
Κάποτε, πριν λίγες δεκαετίες, όταν ο Έβερτ εκθείαζε τον εκσυγχρονισμό του μεταπρατισμού στην Ελλάδα (να γίνει χώρα υπηρεσιών, τουρισμού υψηλής στάθμης, τόπος συνεδρίων κ.λπ.) δεν φαντάζονταν ότι αυτό θα πραγματοποιηθεί με άμεση διάλυση της κυριαρχίας της και με παράλληλο «άδειασμα» της κεντρικής κρατικής συνοχής. Τώρα έχουμε χαλαρά σύνορα, πλαστική επικράτεια, φιλεταρίσματα περιοχών και κλάδων, άμεση υπαγωγή εκτάσεων σε ξένη δικαιοδοσία, υποθήκευση της χώρας σε δανειστές και διεκδίκηση περιοχών της χώρας από την Τουρκία.
***
Δεν ήταν ποτέ τόσο άσχημη η κατάσταση για τη χώρα. Μετατρέπεται σε ζελέ. Εξακολουθεί να είναι ένα πειραματόζωο σε μια νευραλγική περιοχή. Ο πολιτικός κόσμος προσαρμόζεται ταχύτατα, και παρουσιάζει αυτήν την έκπτωση της χώρας σε αποικία (που σε ορισμένες πλευρές της θυμίζει την Κούβα του Μπατίστα) ως επιτυχία και κανονικότητα.
Πριν 10 χρόνια οι Πλατείες και ο λαϊκός ριζοσπαστισμός έθεταν τέτοια ζητήματα και τα θεωρούσαν την καρδιά του προβλήματος. Η λοβοτομή του λαού, την οποία επιχειρούν μαζί με το «φιλετάρισμα», δεν πρέπει να περάσει. Αυτό είναι το πιο κεντρικό καθήκον.
