Τι κι αν το 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους Ολυμπίας (και το παράλληλο πρόγραμμα της 12ης Ευρωπαϊκής Συνάντησης Οπτικοακουστικής Δημιουργίας Camera Zizanio) είναι η κοιτίδα της ταινίας για παιδιά στην Ελλάδα;
Τι κι αν περισσότερα από 15 χιλιάδες παιδιά από την περιοχή της Ηλείας, την υπόλοιπη Ελλάδα και οχτώ ακόμη χώρες του επισκέφτηκαν από τη 1η έως τις 8 Δεκεμβρίου τον Πύργο; Τι κι αν σημαντικοί Έλληνες κινηματογραφιστές, όπως ο Ροβήρος Μανθούλης και ο Νίκος Καβουκίδης, αναμείχθηκαν στις παρέες των παιδιών μεταλαμπαδεύοντας τις γνώσεις τους μέσω των masterclasses; Τι κι αν τα κινηματογραφικά εργαστήρια και οι εκδόσεις του φεστιβάλ είναι δημοφιλείς σε όλο τον κόσμο και μαθαίνουν παιδιά δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου την τέχνη του σινεμά; Τι κι αν οι διοργανώσεις των Δημήτρη Σπύρου και Νίκου Θεοδοσίου θεωρούνται από τις σημαντικότερες διεθνώς και βραβεύονται καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου;
Ο εμπαιγμός στη «μικρή» Ελλάδα είναι δεδομένος. Για ένα φεστιβάλ που προάγει την εκπαίδευση του πιο τρυφερού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας έχει να περηφανεύεται η Δυτική Ελλάδα (αν όχι ολόκληρη η χώρα) και ο περιφερειάρχης της, μεσούσης του φεστιβάλ, προκαλεί το κοινό αίσθημα και παγώνει τη χρηματοδότηση του. Η, έτσι κι αλλιώς, πετσοκομμένη επιχορήγηση των 70 χιλιάδων ευρώ μετατίθεται προς… Χριστούγεννα μεριά.
Κοινώς, οι διοργανωτές και οι εργαζόμενοι, οι ξενοδόχοι και η τοπική κοινωνία που στηρίζει ένα θεσμό μια και ομορφαίνει την πόλη της αλλά και αφήνει χρήματα (περισσότεροι από 20 χιλιάδες θεατές παρακολούθησαν τις προβολές και τις δραστηριότητες του φέτος) μπαίνουν στον πάγο. Είπαμε όμως, αυτή είναι η Ελλάδα, η χώρα της πολιτιστικής ένδειας που «φεσώνει» τον Νίνο Φένεκ Μικελίδη ώστε να κάνει το 25ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου (για το οποίο γράψαμε την περασμένη εβδομάδα) ολομόναχος, με δικά του έξοδα, και εγκαταλείπει τη μόνη διοργάνωση που προβάλλει την κινηματογραφία για παιδιά και νέους. Με τούτα και με κείνα, το ομολογουμένως εξαιρετικό πρόγραμμα του φεστιβάλ, ειδικώς το διεθνές διαγωνιστικό μεγάλου μήκους ταινιών που αποτελείται από 12 διεθνείς παραγωγές, οι οποίες έχουν λάβει σημαντικά βραβεία σε φεστιβάλ και είναι οι επίσημες προτάσεις των χωρών τους για το Όσκαρ Ξένης Ταινίας, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Και κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτό στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Όσοι, πάντως, βρεθήκαμε στον Πύργο Ηλείας έχουμε να λέμε για τις ταινίες του, που προβάλλουν το ευαίσθητο ζήτημα της υιοθεσίας παιδιών (στον ελβετικό Θετό Γιο και τον σουηδικό Δράκο του Πάγου) ή την απαραίτητη παρουσία, αγάπη και φροντίδα των γονιών και το πόσο όταν αυτά λείπουν, πληγώνουν ψυχικά τα παιδιά (στο ολλανδικό Kauwboy, το αγόρι με την καλιακούδα και το κορεάτικο Αντίο).
Όπως προέκυψε όμως, τελικά, η ουσία είναι άλλη: προκειμένου να ευαισθητοποιηθούν οι ενήλικες και να μάθουν τα παιδιά μια τέχνη που προάγει το πνεύμα τους και μαλακώνει την ψυχή τους, αποφάσεις σαν αυτή του περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδας προκαλεί από μόνη της ντροπή.
Νέστορας Πουλάκος
