Η οικονομική επιρροή σε μια χώρα φέρνει και την πολιτισμική επιρροή. Ισχύει; Τα φαινόμενα δείχνουν να το επιβεβαιώνουν. Πέρα από την επιρροή που υπάρχει στην Ελλάδα, στη μουσική και την τέχνη, τα τελευταία χρόνια υπάρχει και επιρροή στο τι βλέπει η νεολαία. Ένας μεγάλος αριθμός νέων παρακολουθεί, σχεδόν αποκλειστικά, αμερικανικά σίριαλ ή ελληνικές τσαπατσούλικες αντιγραφές αυτών.
Κυρίως «κατεβάζοντάς» τα από το Διαδίκτυο είτε από την τηλεόραση. Κατά πόσο, όμως, αυτό είναι κακό;
Παρακολουθώντας κάποιος αυτές τις σειρές, σε ένα πρώτο βαθμό, θα καταλάβει ότι είναι υπερπαραγωγές, με καλούς ηθοποιούς, ωραία σκηνοθεσία και γενικά ότι περνάει αρκετά ευχάριστα η ώρα σου. Βέβαια, είναι λογικό να μην είναι «αρπαχτές», αφού αυτές οι σειρές μετά θα προβληθούν-πωληθούν σε ένα σωρό άλλες χώρες. Στο ίδιο μοντέλο με τις χολιγουντιανές ταινίες.
Οι περισσότερες έχουν ένα χαρακτήρα ελαφριάς σαπουνόπερας. Σχέσεις, χωρισμοί, ξανά σχέσεις, ξανά χωρισμοί, ξανά-μανά σχέσεις και λίγο περιπέτεια και λίγο χιούμορ και βγήκε η «σεζόν». Πέρα από αυτό, όμως, που είναι μια συζήτηση που έχει ξαναγίνει αρκετές φορές, ότι δηλαδή η ελαφρότητα φέρνει την αδιαφορία και η αδιαφορία την απάθεια, αυτό που αξίζει να δούμε είναι η ηθικοπλαστική πλευρά των σειρών αυτών.
Παράδειγμα: σε μια από τις πιο γνωστές σειρές που προβάλλεται και σε μεγάλο ελληνικό κανάλι, το Grey’s Anatomy. Η σειρά αναφέρετε σε μια ομάδα νέων γιατρών φοιτητών σε ένα κυριλέ αμερικανικό νοσοκομείο. Αρχικά, καθώς οι νέοι αυτοί είναι ακόμα φοιτητές και κάνουν την ειδίκευση τους, παρουσιάζεται το «ξεπάτωμα» τους. Χαμαλίκια, τρέξιμο, πίεση από τους «παλιούς» στο πλαίσιο του «έτσι είναι κι οποίος γουστάρει, γιατί εδώ δεν παίζουμε, κάνουμε δουλειά». Μέτα από αυτό τους παρουσιάζει σε έναν αγώνα καριέρας που ο ένας κολλητός κλέβει ιατρικές υποθέσεις από τον άλλο κολλητό, προκειμένου να ενισχύσει το προφίλ του. Αλλά δεν τρέχει τίποτα, γιατί πρώτα η καριέρα και με τις φιλίες τα βρίσκουμε μετά. Υστέρα, αφού έχουν… πατήσει όλους τους άλλους που δεν είναι και τόσο φίλοι τους, το νοσοκομείο βρίσκει τα πρώτα οικονομικά ζόρια. Όπως είναι επόμενο, αφού είναι και ιδιωτικό, θα προχωρήσουν σε συγχώνευση. Η συγχώνευση, όμως, φέρνει απολύσεις, άρα μόνο οι πιο ανταγωνιστικοί θα επιβιώσουν. Και δώσε πάλι κλέψιμο ο ένας από τον άλλο και δώσε… γλείψιμο στον διευθυντή. Αλλά τι να κάνουμε, το δίκαιο είναι κάποιοι να πάρουν πόδι. Και γαρνιτούρα λίγο έρωτας, λίγο τσαχπινιές, λίγο «μόνια-μόνια-τα λεμόνια».
Χοντρικά αυτή είναι η γενική ιδέα σε όλα τα σίριαλ, αλλού είναι σε μορφή σαπουνόπερας, αλλού σε περιπέτειας, αλλού σε επιστημονικής φαντασίας. Παντού υπάρχει μια δόση του «υπέροχου» κόσμου που έφτιαξε η σύγχρονη Δύση.
Τώρα το θέμα είναι κατά πόσο ο καθένας μας, εδώ στη μακρινή Ελλάδα, τα συναντά αυτά στη σχολή του ή στη δουλειά του. Μάλλον αρκετά. Παράδειγμα, πλέον, είναι λογικό να μη σου δίνει ο συμφοιτητής σου σημειώσεις.
Φταίνε οι αμερικανικές σειρές γι’ αυτό; Μάλλον όχι. Αλλά, σίγουρα, ο ρόλος τους (από τη στιγμή που αρκετή από την τηλεοπτική μας διασκέδαση είναι τέτοια), είναι ενισχυτικός. Ολοκληρώνουν κι αυτές το σύγχρονο τρόπο ζωής μαζί με τα μεγάλα περιοδικά και τα διάφορα εγχώρια ψώνια τραγουδιστές-ηθοποιούς-σόουμαν. Απολαύστε υπεύθυνα!
