Στον καμβά της μικροπολιτικής, το Μαξίμου έχει ήδη ξεκινήσει μια προσπάθεια απορρόφησης των κραδασμών που δημιουργήθηκαν με την παραίτηση Κοτζιά και την εικόνα τσίρκου που δίνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας ανασύρεται η συνταγματική αναθεώρηση (που δεν χρειάζεται ο τόπος αυτή τη στιγμή και υπό τους σημερινούς συσχετισμούς), στήνεται μια φάμπρικα διώξεων για δεξιούς και πασοκιικούς πρωταγωνιστές λαμογιών και αρπαχτών, ετοιμάζεται ο μποναμάς των επιδομάτων για το τέλος του χρόνου –για να επιδειχθεί η κοινωνική ευαισθησία των κυβερνώντων (ήδη είναι χιλιάδες οι κατασχέσεις, οι πλειστηριασμοί στο πρόγραμμα, οι περικοπές των δημόσιων δαπανών και έρχονται κι άλλα μέτρα όπως συντάξεις και αφορολόγητο)–, ο πρωθυπουργός γράφει γράμμα στους συγγενείς του Ζακ και άλλα πολλά στην ίδια κατεύθυνση. Κι όμως η πραγματικότητα είναι σκληρή. Ο Έντι Ράμα έδειξε πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο της Αλβανίας στα Βαλκάνια με το μήνυμα που έστειλε στην περίπτωση της εκτέλεσης του Κ. Κατσίφα. Και βεβαίως η τουρκική ηγεσία ανέβασε τον πήχη των διεκδικήσεών της κάνοντας λόγο για «γαλάζια πατρίδα», εννοώντας τις θάλασσες σε Αιγαίο, Κύπρο και Ν.Α. Μεσόγειο. Μετά τα «σύνορα της καρδιάς μας» του Ερντογάν, έρχεται η «γαλάζια πατρίδα» για να δέσει το γλυκό.
Το Μακεδονικό είναι ακόμα ανοιχτό και καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την εσωτερική πολιτική ζωή και στις δύο χώρες. Στην Ελλάδα, εν πολλοίς, καθορίζει ημερομηνίες εκλογών και αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Πέρα από τους τριγμούς εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου με την απομάκρυνση του Κοτζιά, που αποτέλεσε το πρώτο θύμα της πολιτικής που ο ίδιος προώθησε. Για αυτό ειρωνικά δηλώνει ευτυχής όπου βρεθεί κι όπου σταθεί…
Την ίδια στιγμή Τσίπρας ζει με τη ψευδαίσθηση ότι την εσωτερική «κουζίνα», δηλαδή εν πρώτοις το κόμμα του, ακολούθως την πολιτική σκηνή –αφού ο Μητσοτάκης δεν έχει ισχυρό ρεύμα– και τον χώρο των ενδιάμεσων (Ποτάμι, ΚΙΝ.ΑΛΛ., ΑΝ.ΕΛ. κ.λπ.) μπορεί εύκολα να τα χειρίζεται προς όφελός του. Όμως αυτό ίσως να του προκαλεί μια άλλη, μεγαλύτερη, ψευδαίσθηση, ότι μπορεί να τιθασεύσει ή να χειριστεί και τον γεωπολιτικό περίγυρο και όσα αυτός θα γεννήσει. Πρόκειται για ψευδαισθήσεις. Η πρώτη ψευδαίσθηση χρησιμοποιείται και ως εργαλείο ανάσχεσης μιας πτωτικής πορείας. Ενώ η δεύτερη καθημερινά διαψεύδεται από την ροή και την πυκνότητα των γεωπολιτικών εξελίξεων στη γειτονιά μας και στην Ευρώπη.
Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Ν.Δ. κινούνται στα νερά μιας ρηχής πολιτικής που δεν αντανακλά διαφορετικά σχέδια για τη χώρα και δεν μπορούν να συμβάλλουν στη διάσωσή της. Η πόλωση που έχουν να προσφέρουν είναι διαμετρικά αντίθετη με το τι θα χρειαζόταν στις σημερινές συνθήκες μπροστά στα προβλήματα που απλώνονται και επιδεινώνονται. Κι όμως το πολιτικό προσωπικό είναι ευχαριστημένο από τις επιδόσεις του και τις βαθμολογίες που καταγράφει από τους ξένους εξεταστές του.
Όσο λοιπόν κι αν μασκαρευτούν προεκλογικά, όσους σχεδιασμούς κι αν κάνουν, για να την… κουτσοβγάλουν, θα δουν κι αυτοί πως οι βασικές κατευθύνσεις θα καθοριστούν από τα γεωπολιτικά-εθνικά ζητήματα και τις απολήξεις τους. Γι’ αυτούς το πολύ-πολύ να χαλάσουν κάποιες καριέρες ή να πάρουν ορισμένοι (οι πιο «ξύπνιοι») μετάθεση σε διεθνείς οργανισμούς. Ο τόπος, ο λαός, η χώρα όμως θα έχουν πάθει μεγάλη ζημιά, ίσως ανεπανόρθωτη.
