Ο Α΄ γύρος των εκλογών για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε πρώτο με διαφορά τον Στέφανο Κασσελάκη (44,91%, 66.156 ψήφοι). Αντιθέτως, η Έφη Αχτσιόγλου (36,18%, 53.292 ψήφοι), αν και εμφανιζόταν ως το φαβορί που είχε μαζί της το μεγαλύτερο μέρος του κομματικού μηχανισμού, κατέλαβε τη δεύτερη θέση, και φυσικά δεν έκανε τον περίπατο που φανταζόταν ότι θα κάνει. Στην τρίτη θέση βρέθηκε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος (8,93%, 13.156 ψήφοι), ενώ από κοντά ο τέταρτος Νίκος Παππάς (8,68%, 12.787 ψήφοι). Τελευταίος τερμάτισε ο Στέφανος Τζουμάκας (1,3%, 1.917 ψήφοι). Με βάση αυτά τα αποτελέσματα θα γίνει επαναληπτική εκλογή αύριο, Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου, μεταξύ της Έφης Αχτσιόγλου και του Στέφανου Κασσελάκη.
Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό το αποτέλεσμα πυροδότησε ένα νέο γύρο σκυλοφαγώματος και ξεκατινιάσματος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αρχικά για τις λίστες των ψηφοφόρων του Β΄ γύρου και κατόπιν για το ποιος είναι υπονομευτής ή ευνοούμενος του Τσίπρα. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η φαγωμάρα θα συνεχιστεί και μετά την εκλογή προέδρου. Με τα ως τώρα δεδομένα, η ζυγαριά φαίνεται να γέρνει προς τη μεριά του Στ. Κασσελάκη.
Ήδη υποψήφιοι και στελέχη έχουν δηλώσει υποστήριξη είτε στον Στ. Κασσελάκη είτε στην Έφη Αχτσιόγλου. Εξαίρεση αποτελεί ο Στέφανος Τζουμάκας, που διατύπωσε μια διαφορετική πολιτική άποψη για την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ – ολόκληρη τη δήλωσή του μπορείτε να τη βρείτε στη σελίδα 10 της εφημερίδας μας.
Με την πλευρά του Στέφανου Κασσελάκη βρίσκονται: ο Παύλος Πολάκης, ο Νίκος Παππάς, η Θεοδώρα Τζάκρη, ο Γιώργος Τσίπρας, η Δώρα Αυγέρη, η Ραλλία Χρηστίδου, ο Βασίλης Κόκκαλης, ο Ευάγγελος Αντώναρος, η Χαρά Καφαντάρη, ο Ευάγγελος Αποστολάκης, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, η Ελένη Αυλωνίτου, η Άννα Βαγενά, η Έλενα Ακρίτα, η Ρένα Δούρου, ο Χάρης Μαμουλάκης κ.ά.
Από την άλλη, τη στήριξή τους στην Έφη Αχτσιόγλου έχουν δηλώσει οι: Νάσος Ηλιόπουλος, Αλέξης Χαρίτσης, Γιάννης Δραγασάκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Κώστας Ζαχαριάδης, Αριστείδης Μπαλτάς, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, Νίκος Μπίστης, Γιάννης Ραγκούσης, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, Σία Αναγνωστοπούλου, Δημήτρης Λιάκος, Νίκος Βούτσης, Κυριακή Μάλαμα, Δημήτρης Λιάκος, Δημήτρης Παπαδημούλης, Δανάη Κολτσίδα, Κώστας Πουλάκης κ.ά.
Ζητήματα ουσίας
Υπάρχουν όμως μια σειρά από ζητήματα ουσίας που έρχονται στην επιφάνεια. Ο χώρος της κεντροαριστεράς συνολικά βρίσκεται σε βαθύτατη κρίση. Παράλληλα επισυμβαίνουν χοντροκομμένες κινήσεις αναμόρφωσης ολόκληρου του κεντροαριστερού χώρου, με ευθεία παρέμβαση των ΗΠΑ, σε ένα περιβάλλον μεγάλων και δύσκολων προβλημάτων αλλά και γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό το τελευταίο λειτουργεί ως μεγάλος ελκυστής των πολιτικών εξελίξεων και μεταμορφώσεων
Μέσα σε αυτό το γενικό φόντο πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο δρόμος για όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ είχε στρωθεί από καιρό: Η απουσία σοβαρών δεσμών με κοινωνία, το νοσηρό εσωκομματικό περιβάλλων με τον συνεχή πόλεμο στελεχών και φραξιών, το δημόσιο ξεκατίνιασμα ολκής, η πλήρης αποδοχή της ιδεολογικής και πολιτικής πλατφόρμας της παγκοσμιοποίησης, και ιδιαίτερα του «δικαιωματισμού», η πλήρης εγκατάλειψη κάθε εθνικού ζητήματος («Πρέσπες» παντού, σύνορα περίπου ανοικτά, πολύ καλές σχέσεις με αμερικάνικο παράγοντα, εγκατάλειψη της Κύπρου), η υποτίμηση του Κ. Μητσοτάκη, η εφαρμογή όλων των μνημονιακών συνθηκών, το ψέμα και η αναξιοπιστία (δείτε τον προεκλογικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ), η κυβερνητική θητεία 2015-2019 που άνοιξε δρόμο στην αυτοδυναμία Μητσοτάκη, η τρομερή ανεπάρκεια σαν αντιπολίτευση (και η υπερψήφιση των μισών σχεδόν νομοσχεδίων της Ν.Δ.), οι σχέσεις και οι κολεγιές με διάφορους ολιγάρχες κατά καιρούς – όλα αυτά είναι αιτίες της σημερινής κατάστασης του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο χώρος της κεντροαριστεράς συνολικά βρίσκεται σε βαθύτατη κρίση. Παράλληλα επισυμβαίνουν χοντροκομμένες κινήσεις αναμόρφωσης ολόκληρου του κεντροαριστερού χώρου, με ευθεία παρέμβαση των ΗΠΑ, σε ένα περιβάλλον μεγάλων και δύσκολων προβλημάτων αλλά και γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό το τελευταίο λειτουργεί ως μεγάλος ελκυστής των πολιτικών εξελίξεων και μεταμορφώσεων
Ακόμα θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι όλες οι διαδικασίες με τις οποίες, πιθανά, θα πάρει το κόμμα ο Στ. Κασσελάκης είχαν υιοθετηθεί επί Αλ. Τσίπρα και ψηφίστηκαν από όλους το καλοκαίρι (πλην Δ. Τεμπονέρα και Χρ. Σπίρτζη), αφού νόμιζαν ότι η εκλογή της Έφης Αχτσιόγλου θα ήταν περίπατος, ενώ είχε και τη στήριξη διαφόρων ελίτ. Επομένως όλες οι κριτικές, μετά το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής, όσων υποστηρίζουν την Έφη Αχτσιόγλου για τη λειτουργία και τις διαδικασίες είναι υποκριτικές (π.χ. ο Ν. Φίλης κάνει λόγο για αρχηγισμό και κυβερνητισμό, για κατάργηση από καιρό του κόμματος, μεταπολιτική, πολιτική της εικόνας κ.ο.κ.). Τα θυμούνται πολύ αργά κι όταν χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Θα πρέπει, επίσης, να επισημανθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται προ μιας βαθύτατης κρίσης, μιας πιθανής διάσπασης και ίσως μιας διάλυσης. Προς αυτήν την κατεύθυνση δουλεύουν όλοι οι παράγοντες που αντιπαρατίθενται. Καταλυτικό στοιχείο είναι η παρέμβαση του Στ. Κασσελάκη –και των κύκλων που τον στηρίζουν– και ο ρόλος που θα παίξει σε όλη τη διαδικασία κρίσης, διάσπασης, διάλυσης του χώρου αυτού. Το βασικό ζήτημα, όμως, που πρέπει να προβληματίσει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο –και ιδιαίτερα όσους συγκαταλέγονται στην Αριστερά– είναι πώς γίνεται να «νικά» ο Στ. Κασσελάκης τόσο εύκολα. Οι απαντήσεις βρίσκονται: α) Στη φύση και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ, σε όλη του την πορεία, και πιο ειδικά από το 2012-2014 και ύστερα, από το καλοκαίρι του 2015 και μετά, με τις επιλογές που έκανε ως κυβέρνηση, από την αδιαφορία του (ως κόμματος) για την κοινωνία και τη χώρα. β) Στη νοσηρότητα της εσωκομματικής κατάστασης διαχρονικά, με τις φράξιες, τις ίντριγκες, τα συντροφικά μαχαιρώματα, τις φιλοδοξίες, τις μικρότητες, τις φοβερές ανεπάρκειες, την κατάργηση κάθε διαδικασίας, τη διάβρωση της νεολαίας του κόμματος από το «φαινόμενο Τσίπρας» με το περίφημο «γιατί όχι και εγώ μια γρήγορη ανέλιξη και να γίνω βουλευτής, υπουργός κ.λπ.», την καμαρίλα, τις πόζες, τις σχέσεις με ολιγάρχες και οικονομικούς κύκλους και τόσα άλλα.
Το σοκ από την τιμωρία της κοινωνίας στις δύο επανωτές εκλογές δεν τους τάραξε τόσο πολύ, και συνέχισαν το ξεκατίνιασμα και τη διαμάχη φραξιών για το ποιος θα επικρατήσει. Η χώρα καιγόταν και πνιγόταν, κι αυτοί τον χαβά τους. Ακόμα και τώρα. Μέσα σε αυτό το κλίμα ήρθε το αμερικάνικο «αστροπελέκι» και επικράτησε.
Δημοκρατικό κόμμα α λα ΗΠΑ
Το σχέδιο που προωθούν οι ΗΠΑ σχετικά με το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι η συνολική αναμόρφωση του χώρου της κεντροαριστεράς με προδιαγραφές αμερικάνικου Δημοκρατικού Κόμματος. Έγινε στη Φιλανδία, έγινε στην Ιταλία, προωθείται και εδώ. Θα έχει διάφορα «τέρμινα». Ο ΣΥΡΙΖΑ θα τρανταχτεί κι άλλο, και το ίδιο θα γίνει και στο ΠΑΣΟΚ σε λίγο καιρό. Η Λ. Κατσέλη πριν δύο μήνες μίλησε ανοικτά για σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ σε αυτοδιοικητικές εκλογές και σε ευρωεκλογές. Μόνο που αυτό περνά μέσα από τα εσωτερικά ξεκαθαρίσματα και τους λογαριασμούς φατριών που έχουν σχέση με τις ΗΠΑ από τη μία, ή με τα γερμανικά (ευρωπαϊκά) συμφέροντα από την άλλη, ή/και ιδιαίτερες σχέσεις με διάφορους κύκλους των ελληνικών ελίτ – ιδιαίτερα αυτούς που πάντα είχαν βάρος στην πολιτική ζωή του τόπου.
Το μοτίβο που κάποτε βλέπαμε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης τώρα επεκτείνεται στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα. Και φαίνεται να έχει πέσει πολύ χρήμα σε επικοινωνιακά επιτελεία για να κατασκευαστούν διαφόρων ειδών χρήσιμοι από πανεπιστήμια, ιδρύματα, ΜΚΟ, εταιρίες κ.λπ.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δώσουμε και τα «εύσημα» στον ΓΑΠ, ο οποίος ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε τέτοιες μεθόδους μεταπολιτικής α λα ΗΠΑ, και κατόπιν τις αντέγραψαν και οι υπόλοιποι….
Ξαφνιαστήκατε;
Από τη δεκαετία του ’90 μέχρι και σήμερα, σε ιδεολογικό και σε μοριακό επίπεδο λαμβάνουν χώρα βαθιές διεργασίες, με κυρίαρχο τον μεταμοντέρνο σχετικισμό – ο οποίος διαβρώνει τη σκέψη, τα κριτήρια, τις εκτιμήσεις. Και φυσικά, μέσω της μορφής της μεταπολιτικής, ασκεί όλη τη διαβρωτική επιρροή του και στο πολιτικό πεδίο, κατ’ επέκταση και στο πολιτικό σύστημα. Αυτό που συμβαίνει στην πράξη είναι ότι λειτουργεί και εκτείνεται μια ευρεία αποδόμηση των εννοιών, των λειτουργιών και των πολιτικών μορφών (π.χ. πολιτικό σκηνικό, κομματικό σύστημα κ.ο.κ.). Έχει απλωθεί ένα αναθεωρητικό ρεύμα που έχει διαπεράσει τα πάντα –πολιτικά, ιδεολογικά, κοινωνικά, πολιτιστικά– και καθορίζει στάσεις και συμπεριφορές.
Σε πολιτικό επίπεδο, προβάλλεται ένα τάχα όραμα κοινωνικής ανεκτικότητας στην καρδιά μιας τάχα ανοικτής κοινωνίας. Αυτό οδηγεί στην αντίληψη της «ατελείωτης ανεκτικότητας», που στην ουσία εξοβελίζει κάθε κριτική σκέψη και φωνή απέναντι στην κυρίαρχη άποψη της παγκοσμιοποίησης. Έτσι ρευστοποιούνται όλα τα κριτήρια και τείνει να κυριαρχήσει το «σωστό είναι αυτό που είμαι και τίποτα άλλο».
Μέσα σε αυτό το ιδεολογικό και μοριακό φόντο –την ίδια στιγμή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν και υγιή αντισώματα μέσα στην ελληνική κοινωνία– το φαινόμενο Κασσελάκη έρχεται κάπως σαν ώριμο φρούτο, σαν μια «μαγική λύση», ενισχύοντας τη δύναμη χειραγώγησης και διάλυσης του συλλογικού. Και αυτό, πολύ σύντομα, θα αντανακλαστεί σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Η εισβολή της «κοινωνίας των πολιτών» στο προσκήνιο θα γίνει με τον αμερικάνικο τρόπο και τους αντίστοιχους μηχανισμούς που θα προάγουν αφάνταστα τον κυνισμό και τον ατομικισμό.
Έτσι, καλό θα ήταν να μην τρίβουν τα ματάκια τους οι «αριστεροί» ψάλτες της παγκοσμιοποίησης: Όλοι τους, μαζί, δούλεψαν, εδώ και χρόνια, για να τραφούν αυτές οι διεργασίες, από διάφορα πόστα. Με το αζημίωτο πάντοτε…
