«Ποιος είμαι εγώ και πού πάω» αναρωτιόταν ο Διονύσης σε ένα από τα νεανικά του τραγούδια που πολύ μας συγκινούν και σήμερα, επειδή εμείς δεν βρήκαμε απαντήσεις και κανείς άλλος δεν μας πρότεινε ιδέες της προκοπής. Ωστόσο όλοι από ένστικτο νιώθουμε ότι μπροστά μας χάσκει γκρεμός.
Ένα παράδειγμα είναι η Τουρκία. Εμείς οι ίδιοι, δημοσιογράφοι, αναλυτές και λοιποί «ειδήμονες», μηρυκάζουμε ότι η Τουρκία «θέλει το μισό Αιγαίο» οπότε εφησυχάζουμε ότι θα μας μείνει το άλλο μισό. Αμ δε! Η Τουρκία δεν θέλει τίποτα «μισό». Θέλει να γίνει Περιφερειακή Δύναμη. Και για να γίνει αποδιώχνει τα μισά, θέλει τα ολόκληρα. Θέλει ΟΛΟ το Αιγαίο, θέλει τον έλεγχο και του Ιόνιου, θέλει τον έλεγχο όλης της περιοχής και όλης της χώρας, και ιδιαίτερα θέλει κυρίαρχο λόγο στη Θράκη. Θέλει όλα όσα χρειάζονται για να γίνει κυρίαρχη δύναμη αυτή, και η Ελλάδα υποτελής.
Πριν από δυο-τρία χρόνια η Τουρκία ζήτησε να ενταχθεί στους BRICS, αλλά ο Πούτιν της το ξέκοψε: Θα φύγεις από το ΝΑΤΟ, είπε στον Ερντογάν, και μετά το συζητάμε. Τώρα η Τουρκία επανάφερε το θέμα. Υπάρχει αλλαγή στη δυναμική της Τουρκίας, στους συσχετισμούς με την Ελλάδα, και κυρίως όσο αποδυναμώνονται οι ΗΠΑ στην Παγκόσμια Περιφέρεια τόσο αισθάνεται να απελευθερώνεται ο Ερντογάν, να τον έχουν ανάγκη οι ΗΠΑ. Στην Ελλάδα συνεορτάζουμε με Τσίπρα και Ζάετς για την Μακεδονία, ολογράφως νέτα-σκέτα.
Όσο ΗΠΑ διατηρούσαν γερά το μονοπώλιο ελέγχου της περιοχής μας, η Τουρκία ψάχνονταν αλλά δεν κουνιόταν, ούτε η Ρωσία αποτολμούσε ανοίγματα που θα ενοχλούσαν πράγματι τους Αμερικάνους. Τώρα το Ουκρανικό προκαλεί ρωγμές στην επικράτεια του Ηγεμόνα.
Οι ΗΠΑ δεν θέλουν την απόλυτη υπεροχή της Τουρκίας στην περιοχή. Θέλουν την Ελλάδα ως εξισορρόπηση. Τώρα οι ΗΠΑ εξασθενούν λόγω Ουκρανίας και ο έλεγχος στον Ερντογάν εξασθενεί επίσης. Κρατάνε όμως τα γκέμια στην Ελλάδα που αντιμετωπίζει πλέον πολύ σοβαρό κίνδυνο. Αυτά απαντούν στο ερώτημα του Διονύση.
Η τρίτη ερώτηση είναι για την Ευρώπη, το μέλλον της. Η σύντομη απάντηση είναι «το μέλλον άδηλο και πολύ ανήσυχο»
Η δεύτερη απάντηση εξαρτάται από την φον ντερ Λάιεν, που εξασφάλισε, φαίνεται, την εκλογή της, αλλά είναι άκρως αμφίβολο ότι μπορεί (και θέλει) να «καπαρώσει» μια θέση για τον Μητσοτάκη που την υποστηρίζει ψυχή τε και σώματι για να φύγει και να γλιτώσει από όσα προώρισται να αντιμετωπίσει η πατρίδα μας.
Η τρίτη ερώτηση είναι για την Ευρώπη, το μέλλον της. Η σύντομη απάντηση είναι «το μέλλον άδηλο και πολύ ανήσυχο». Η Γαλλία έδειξε ότι υπάρχει σημαντική μεταστροφή της Κοινής Γνώμης αλλά όχι επαρκής για «καθαρές λύσεις». Η αριστερά, λένε, νεκραναστήθηκε εδώ και στο Παρίσι, αλλά τι σόι αριστερά είναι; Λενινιστές δεν θυμίζει, μήπως Κασελακιστές; Δίλημμα: Ο Μελανσόν και οι άλλοι σύντροφοι θα κλείσουν τον δρόμο στη Λεπέν και θα τον κρατήσουν ανοιχτό στον Μακρόν; Ο Μάο έλεγε ότι πρώτιστο καθήκον είναι να ξεχωρίζεις τους φίλους από τους εχθρούς.
Η «πράσινη» Μπέρμπορκ, πιο φιλοαμερικανή κι από το πακέτο (δήθεν ακροδεξιό) Μελόνι-Σαβίνι, θέλει να γίνει καγκελάριος της Γερμανίας, μια κανονική ορντινάντσα του Ηγεμόνα. Με αμερικάνικα χαλινάρια η Ευρώπη, με γκέμια η Γερμανία. Η Λεπέν δήλωσε: ψυχραιμία παιδιά, θα συγκατοικήσουμε με τον Μακρόν όπως παλιότερα οι σοσιαλιστές με τους δεξιούς, όλα καλά. Από το πιλάφι στον λαπά. Τρώγεται;
