Ο περίφημος «Κανένας»!
Ο περίφημος «Κανένας» είναι αυτό που δεν θέλουμε να διαλέξουμε.
Είτε από απογοήτευση, είτε από απελπισία, είτε από οργή, αρνούμεθα να επιλέξουμε, να διαλέξουμε.
Κι έτσι γινόμαστε ο «Κανένας» εμείς οι ίδιοι! Αόρατοι, άοσμοι, ακίνδυνοι για το σύστημα που μας περιήγαγε σε αυτήν την κατάσταση.
Ο «Κανένας» που μας βολεύει, ο «Κανένας» που γινόμαστε οι ίδιοι, είναι το ακριβώς αντίθετο του ομηρικού «Ούτις» που είπε ο Οδυσσέας στον Πολύφημο! Εκείνος ο «Ούτις» ήταν πολυμήχανος, αγωνιστής, επιβιωτικός και κυρίως περίφροντις για τους συντρόφους του – ήταν ένας απ’ αυτούς!
Ο δικός μας «Κανένας» είναι ο καθένας μόνος του! Και γίνεται αυτός ο «Κανένας» αυτό που ο Σόλων ο Νομοθέτης ονόμασε «άτιμον» (εννοώντας εκείνον τον πολίτη που πρέπει να αποστερείται της περιουσίας του, εφόσον αρνείται να αποφεύγει να πάρει θέση σε κρίσιμα ζητήματα που διχάζουν την πόλη, ήγουν τον λαό).
***
Ο «Κανένας» είναι επίσης η ανεπάρκεια του κράτους και των κυρίαρχων κομμάτων. Στο κράτος που αντιμετωπίζει (δεν είναι τυχαία η λέξη) ο πολίτης εδώ και δεκαετίες ενδημεί το παρακράτος. Πάνοπλο, παμπόνηρο, ανίκητο απ’ τους θνητούς, ένας Εκατόγχειρας που με το ένα χέρι σε αρπάζει και με τα υπόλοιπα 99 σου κάνει ό,τι γουστάρει.
Παλιότερα το παρακράτος λειτουργούσε δίπλα στο κράτος. Μετά τον «εκσυγχρονισμό» που υποστήκαμε, το παρακράτος μετακόμισε μέσα στο κράτος, και μέσα από το κράτος ασκεί την εξουσία του.
Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, η εξουσία όμως του κάθε φον Φεουδάρχη παραμένει εδραία στο Καπιτώλιο, και μάλιστα από την ευτυχία του καθενός φον Φεουδάρχη εξαρτάται η μακροβιότητα ή όχι της κάθε κυβέρνησης. Εδώ να σημειώσουμε ότι τις τελευταίες δεκαετίες οι κυβερνήσεις των κυρίαρχων κομμάτων υπήρξαν ως επί το πλείστον μακρόβιες – καλείται τοιούτον τι και «σταθερότητα».
Αυτό το καθεστώς λειτουργίας του παρακράτους ως κράτους, έχει οδηγήσει στην παράλυση των θεσμών, του Κοινοβουλίου, της Δικαιοσύνης, καθώς και στην αποθηρίωση των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Ο πολίτης καθημερινώς βρίσκεται αντιμέτωπος της αναλγησίας του (παρα)κράτους των Δυνατών σε όλους τους τομείς, στην περίθαλψη, στην εκπαίδευση, στην απονομή της Δικαιοσύνης, αναγκασμένος (πάντα ο πολίτης) να δίνει αγώνα ζωής ή θανάτου στο σούπερ-μάρκετ, στον δρόμο που κυκλοφορεί, ή να είναι με την ψυχή στο στόμα για να σώζει τη στέγη του, πόσω μάλλον για να αποκτήσει στέγη.
Σήμερα ο πολίτης, αιχμάλωτος του «Κανένα» αυτής της αόρατης –σε κοινή θέα– εξουσίας, είναι αναγκασμένος να αγωνίζεται υπέρ «βωμών και εστιών» ενός κυνικά ανεστραμμένου αξιώματος που κάποτε είχε νόημα να συμβαίνει υπέρ πατρίδας και τώρα σημαίνει ότι δεν έχεις πατρίδα…
…ότι η πατρίδα σου είναι λάφυρο των Μνημονίων όπως και των Επικυρίαρχων που διαφεντεύουν το κράτος μέσα στο οποίο λειτουργεί το παρακράτος.
***
Αυτό το σχήμα Επικυρίαρχοι-Δυνατοί-Κράτος που είναι Παρακράτος έχει αποδειχθεί πολύ αποτελεσματικό τις τελευταίες δεκαετίες, και για τον φον Φεουδάρχη και για τον φον Δημητράκη, τον οπαδό, το κοπρόσκυλο ου μην αλλά και ραγιά και γενίτσαρο.
***
Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να συμβαίνουν αν τη χώρα δεν την πλάκωνε η φοβέρα και η σκλαβιά μιας ανθρωποφάγου προπαγάνδας, αν οι πολίτες δεν ζούσαν υπό το Κράτος (παρακράτος) ενός πολιτισμού υπαγορευμένου, επιχορηγούμενου και αποβλακωτικού, όπου κουμάντο κάνουν τα Ιδρύματα και οι σκυλάδες! Όπου η Woke ατζέντα των μεν είναι η altera pars των δε – το ίδιο αμόρφωτοι, το ίδιο τρισβάρβαροι και το ίδιο φραγκοφονιάδες.
………
Επίσης όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να συμβαίνουν αν δεν είχε ενσωματωθεί το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς, αν δεν είχε γίνει Αναλένα Μπέρμποκ, αν δεν συναινούσε, λόγου χάριν, στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, αν δεν γινόταν η ίδια φορέας κάθε αμερικανιάς, από τον εθνομηδενισμό έως τη Woke ατζέντα, αν δεν αναδείκνυε και δεν προωθούσε η ίδια κάθε τυχάρπαστον ιδιοτελή ξυλοσχιστή, απ’ αυτούς που δηλητηρίασαν το μυαλό μεγάλου μέρους του λαού εναντίον του πολιτισμού του, της παράδοσής του και της ταυτότητάς του.
Διότι ήξεραν και ξέρουν καλά οι οχιές: λαός χωρίς την παράδοσή του, παραδίδεται.
Ή, όπως το είπε ο Έλον Μασκ: κάνε τους ανθρώπους να ξεχάσουν την ιστορία τους, να μη σέβονται τον εαυτόν τους, και ύστερα μπορείς να τους επαναπρογραμματίσεις…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
3•IV•2024
