Ένα φρεσκάρισμα μνήμης
Ενδεχομένως πρέπει τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ να φρεσκάρουν τη μνήμη τους και να θυμηθούν τι έχει συμβεί στο εργασιακό τοπίο τα τελευταία μόνο χρόνια, ώστε να καταλάβουν τι υπηρετούν στηρίζοντας την κυβέρνηση Σαμαρά. Να θυμηθούν ότι επί υπουργίας Ανδ. Λοβέρδου τον Ιούνιο 2010 αυξήθηκαν τα όρια των απολύσεων και ο χρόνος προειδοποίησης για απόλυση και συνακόλουθα μειώθηκε το κόστος αποζημίωσης για τους εργοδότες (μπορούν μάλιστα αυτοί οι τελευταίοι να την δίνουν σε… δόσεις). Επίσης ο Ανδ. Λοβέρδος ελάφρυνε τους εργοδότες από ένα μέρος της αμοιβής που έπρεπε να δίνουν στους νέους έως 25 ετών και καθιέρωσε τις ειδικές συμβάσεις μαθητείας ενός έτους. Τη μνημονιακή σκυτάλη πήρε η Λούκα Κατσέλη με τσεκούρωμα αποδοχών στις ΔΕΚΟ, ξεδόντιασμα του Οργανισμού Μεσολάβησης Διαιτησίας που περιορίστηκε στη μεσολάβηση μόνο για βασικό μισθό. Έφερε επίσης καίριο πλήγμα στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, προβλέποντας τις Ειδικές Επιχειρησιακές Συμβάσεις που υπερισχύουν των κλαδικών. Ακόμη, μειώθηκε η αμοιβή της μερικής απασχόλησης, επεκτάθηκε σε 36 μήνες (από 18) η διάρκεια που μπορεί κάποιος να απασχολεί ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, και ο πρώτος χρόνος εργασίας κατοχυρώθηκε ως δοκιμαστική περίοδος κατά την οποία ο «δόκιμος» μπορεί να απολύεται χωρίς αποζημίωση και χωρίς απόλυση.
Στη συνέχεια, επί υπουργίας Γ. Κουτρουμάνη (του πρώην συνδικαλιστή, που τώρα λέει ότι δεν χρειάζονται άλλες παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας) ορίσθηκε ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερισχύουν των άλλων (καταργήθηκε δηλαδή η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης), καταργήθηκε η επέκταση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων που πλέον θα ίσχυαν μόνο για όσους εργοδότες και εργαζόμενους είναι μέλη των αντίστοιχων οργανώσεων.
Και ήρθε στο τέλος επί των ημερών του η διαβόητη Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) που μείωσε κατά 22% τους μισθούς της Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (και κατά 32% για τους νέους ηλικίας κάτω των 25 ετών), ενώ πάγωσε και τις αυξήσεις τριετίας και πολυετίας (μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από το… 10%). Με την ίδια επίσης Πράξη ορίσθηκε η λήξη όσων Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας ήταν σε ισχύ και η καθεμία με τη λήξη της θα είχε ένα χρονικό διάστημα τριμήνου για να αντικατασταθεί από νέα, διαφορετικά οι εργαζόμενοι πέφτουν στο βασικό μισθό και καταργούνται επιδόματα που είχαν μέχρι τότε. Από εκείνη τη στιγμή οι εργοδότες άρχισαν να καταγγέλλουν τις ΣΣΕ που είχαν υπογράψει, καθώς η ΠΥΣ τους έδινε κι άλλο ένα δώρο: η προσφυγή στον ΟΜΕΔ ορίσθηκε ότι θα πρέπει πλέον να γίνεται και από τα δύο μέρη, εργοδότες και εργαζόμενους (γιατί όμως οι εργοδότες να πάνε πλέον στον ΟΜΕΔ;).
Σταράτα λόγια
Αυτά μεταξύ άλλων μεσολάβησαν στον εργασιακό τομέα από την αρχή των μνημονίων μέχρι σήμερα, ξηλώνοντας με γρήγορα βήματα σχεδόν κάθε δικαίωμα του εργαζόμενου. Ήρθαν στη Βουλή από κυβερνήσεις, ψηφίστηκαν από βουλευτές, εφαρμόστηκαν. Και συνεχίζουν να εφαρμόζονται με τη στήριξη τριών κομμάτων της Βουλής.
Επομένως στα μάτια κάθε εργαζόμενου αυτής της χώρας φαντάζει κάλπικο το φρένο που ισχυρίζεται ότι προσπαθεί να βάλει η ΔΗΜΑΡ στον εργασιακό κατήφορο. Πολύ περισσότερο, που κυκλοφορεί το σενάριο ότι θα διευκολύνει με τη στάση της (ένα ενδεχόμενο «παρών» ή αποχή) την ψήφιση των εργασιακών μέτρων που απαιτεί η τρόικα, αν τα κουκιά της πλειοψηφίας δεν βγαίνουν αλλιώς… Πάντως, έχουν λίγες μέρες ακόμη να το σκεφτούν και να καταψηφίσουν, ιδού η Ρόδος!
