Ποιον παραπλανά η εικόνα της κοινωνικής νηνεμίας; Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι το καζάνι φτάνει στο σημείο βρασμού;
Αλλά και ποιος μπορεί σήμερα να φαντασιώνεται πως διά του οποιουδήποτε είδους αυτοματισμού, ίσως μέσω… εκλογών, θα προκύψει η «λαϊκή εξουσία» είτε η «κυβέρνηση της Αριστεράς»;
Είδαμε το ΚΚΕ να σηκώνει πολύ μεγάλη φασαρία γύρω από τα ναρκωτικά, προκειμένου να πιστοποιήσει ότι «ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ ταυτίζονται», ένα θλιβερό αντίστοιχο των κραυγών της κλυδωνιζόμενης δεξιάς πολυκατοικίας για τις φυλακές. Ακούσαμε, επίσης, την τοποθέτηση του πρόεδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ απέρριψε σαφώς το PSI και τη δανειακή σύμβαση, δεν επικέντρωσε το λόγο του στην αναγκαιότητα του ξεσηκωμού. Λες και δεν υφίσταται ο ζυγός ενός καθεστώτος κατοχής, αλλά μέσω μιας ομαλής εκλογικής διαδικασίας η νέα κυβέρνηση, ανενόχλητη, θα επιβάλλει «τριετή αναστολή των πληρωμών στους δανειστές και θα στρέψει τους πόρους στην ανάπτυξη», όπως εξήγγειλε.
Δυστυχώς, το «σύνδρομο του τιτανικού» αποδεικνύεται μεταδοτικό. Ενώ από ώρα σε ώρα «κλείνει» η παράδοση μιας ισοπεδωμένης χώρας ως οικόπεδο προς… απαλλοτρίωση, η συγκυβέρνηση σκιαμαχεί για το αν θα αναβληθεί μέχρι νεωτέρας το ξήλωμα του 13ου και 14ου μισθού κι αν θα ανακοινωθεί δημοσίως το όνομα του γκαουλάιτερ, Ράιχενμπαχ ή Φούχτελ. Και η Αριστερά; Τάζει «μαγικές εικόνες»; Όμως, ο κόσμος αντιλαμβάνεται και αναζητά. Κι αυτά έχουν συνέπειες, αναπόδραστες.
Ο καθένας κοιτώντας γύρω του αναγνωρίζει τη σωτηρία μόνο στο… διπλανό του, στην πυροδότηση ενός νέου κύματος παλλαϊκής ενεργοποίησης πιο δυναμικής και πιο συνειδητής από το Μάη του 2010, από τον Ιούνη του 2011, από τον περασμένο Οκτώβρη. Να η ζωτική ανάγκη του μετώπου ανατροπής της νέας κατοχής, αλλά και σωτηρίας. Το καθοριστικό ερώτημα είναι: ύστερα τι και πώς;
Προφανώς δεν θα βγούμε από τη μέγγενη της βαθιάς κρίσης έτσι, επειδή θα βρεθούν στην εξουσία οι «καλοί». Οι θυσίες και η φτωχοποίηση είναι μπροστά μας. Όπως και να ‘χει, τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα, αλλά τώρα ο λαός έχει ξεματώσει για να διασώσουν την κυριαρχία και τα υπερκέρδη τους οι ευρωκράτες και η διεθνής μαφία των αγορών. Εδώ τίθεται η «ανάληψη της ευθύνης» για τη διαχείριση της καταστροφής και της κρίσης. Η διαχείριση που θα λειτουργήσει -στα απλά, στα καθημερινά, στα αναγκαία- υπέρ του λαού και θα θεμελιώσει μια άλλη προοπτική. Για την αντιστροφή της ερήμωσης και την ανόρθωση, με στήσιμο θεσμών πραγματικής δημοκρατίας, οικοδόμηση διεθνών σχέσεων ισοτιμίας και παραγωγική ανασυγκρότηση με τους εργαζόμενους στο επίκεντρο. Και δεν θα ξεχνά την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών και άλλων επιβουλών στα κρίσιμα θέματα εθνικής κυριαρχίας.
Υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά τα βασικά ζητούμενα από την υπαρκτή Αριστερά; Απερίφραστα, όχι. Δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν οι ηγεσίες; Τι εξασφαλίζουν οι… επαγγελίες, ούτως ή άλλως καθησυχαστικές, «ισχυρό ΚΚΕ για τη λαϊκή εξουσία» και «εκλογές για Αριστερό συνασπισμό εξουσίας», χωρίς ένα στοιχειώδες και κυρίως άμεσο πρόγραμμα συγκεκριμένων μέτρων σωτηρίας του λαού και της χώρας; Αντίστοιχα, μόνο έωλα υποκατάστατα συνιστούν οι φαεινές «νομισματικής αποδέσμευσης».
Αν έστω και τώρα, την ύστατη ώρα στην κυριολεξία, η Αριστερά δεν ανταποκριθεί, θα σαρωθεί και η ίδια από τις εξελίξεις. Και δεν θα της μείνουν ούτε καν τα… ποσοστά της.
Είδαμε το ΚΚΕ να σηκώνει πολύ μεγάλη φασαρία γύρω από τα ναρκωτικά, προκειμένου να πιστοποιήσει ότι «ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ ταυτίζονται», ένα θλιβερό αντίστοιχο των κραυγών της κλυδωνιζόμενης δεξιάς πολυκατοικίας για τις φυλακές. Ακούσαμε, επίσης, την τοποθέτηση του πρόεδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ απέρριψε σαφώς το PSI και τη δανειακή σύμβαση, δεν επικέντρωσε το λόγο του στην αναγκαιότητα του ξεσηκωμού. Λες και δεν υφίσταται ο ζυγός ενός καθεστώτος κατοχής, αλλά μέσω μιας ομαλής εκλογικής διαδικασίας η νέα κυβέρνηση, ανενόχλητη, θα επιβάλλει «τριετή αναστολή των πληρωμών στους δανειστές και θα στρέψει τους πόρους στην ανάπτυξη», όπως εξήγγειλε.
Δυστυχώς, το «σύνδρομο του τιτανικού» αποδεικνύεται μεταδοτικό. Ενώ από ώρα σε ώρα «κλείνει» η παράδοση μιας ισοπεδωμένης χώρας ως οικόπεδο προς… απαλλοτρίωση, η συγκυβέρνηση σκιαμαχεί για το αν θα αναβληθεί μέχρι νεωτέρας το ξήλωμα του 13ου και 14ου μισθού κι αν θα ανακοινωθεί δημοσίως το όνομα του γκαουλάιτερ, Ράιχενμπαχ ή Φούχτελ. Και η Αριστερά; Τάζει «μαγικές εικόνες»; Όμως, ο κόσμος αντιλαμβάνεται και αναζητά. Κι αυτά έχουν συνέπειες, αναπόδραστες.
Ο καθένας κοιτώντας γύρω του αναγνωρίζει τη σωτηρία μόνο στο… διπλανό του, στην πυροδότηση ενός νέου κύματος παλλαϊκής ενεργοποίησης πιο δυναμικής και πιο συνειδητής από το Μάη του 2010, από τον Ιούνη του 2011, από τον περασμένο Οκτώβρη. Να η ζωτική ανάγκη του μετώπου ανατροπής της νέας κατοχής, αλλά και σωτηρίας. Το καθοριστικό ερώτημα είναι: ύστερα τι και πώς;
Προφανώς δεν θα βγούμε από τη μέγγενη της βαθιάς κρίσης έτσι, επειδή θα βρεθούν στην εξουσία οι «καλοί». Οι θυσίες και η φτωχοποίηση είναι μπροστά μας. Όπως και να ‘χει, τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα, αλλά τώρα ο λαός έχει ξεματώσει για να διασώσουν την κυριαρχία και τα υπερκέρδη τους οι ευρωκράτες και η διεθνής μαφία των αγορών. Εδώ τίθεται η «ανάληψη της ευθύνης» για τη διαχείριση της καταστροφής και της κρίσης. Η διαχείριση που θα λειτουργήσει -στα απλά, στα καθημερινά, στα αναγκαία- υπέρ του λαού και θα θεμελιώσει μια άλλη προοπτική. Για την αντιστροφή της ερήμωσης και την ανόρθωση, με στήσιμο θεσμών πραγματικής δημοκρατίας, οικοδόμηση διεθνών σχέσεων ισοτιμίας και παραγωγική ανασυγκρότηση με τους εργαζόμενους στο επίκεντρο. Και δεν θα ξεχνά την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών και άλλων επιβουλών στα κρίσιμα θέματα εθνικής κυριαρχίας.
Υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά τα βασικά ζητούμενα από την υπαρκτή Αριστερά; Απερίφραστα, όχι. Δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν οι ηγεσίες; Τι εξασφαλίζουν οι… επαγγελίες, ούτως ή άλλως καθησυχαστικές, «ισχυρό ΚΚΕ για τη λαϊκή εξουσία» και «εκλογές για Αριστερό συνασπισμό εξουσίας», χωρίς ένα στοιχειώδες και κυρίως άμεσο πρόγραμμα συγκεκριμένων μέτρων σωτηρίας του λαού και της χώρας; Αντίστοιχα, μόνο έωλα υποκατάστατα συνιστούν οι φαεινές «νομισματικής αποδέσμευσης».
Αν έστω και τώρα, την ύστατη ώρα στην κυριολεξία, η Αριστερά δεν ανταποκριθεί, θα σαρωθεί και η ίδια από τις εξελίξεις. Και δεν θα της μείνουν ούτε καν τα… ποσοστά της.
Σχόλια
