Στο ενιαίο πλανητικό παζλ εγγράφεται και η ακαριαία προσέγγιση Τουρκίας-Ισραήλ και Τουρκίας-Ρωσίας
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Την ώρα που η Βρετανία απομακρύνεται από τα δρώμενα στην ηπειρωτική Ευρώπη, η Μέρκελ δηλώνει ότι η Γερμανία οφείλει να αρχίσει πρόγραμμα εξοπλισμού της Γερμανίας έτσι ώστε να καλύψει ή έστω να μειώσει τη διαφορά από τις ΗΠΑ. Ο στόχος είναι ιδιαίτερα φιλόδοξος, αφού οι ΗΠΑ έχουν τον μεγαλύτερο αμυντικό προϋπολογισμό στον κόσμο, μεγαλύτερο από ό,τι η Ρωσία και η Κίνα μαζί. Οι ΗΠΑ ζητούν από όλους τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ να αυξήσουν τον αμυντικό τους προϋπολογισμό, αλλά η περίπτωση της Γερμανίας είναι προφανώς ιδιαίτερη. Tο Foreign Affairs μιλάει για το νέο παγκόσμιο ρόλο της Γερμανίας και ο ΥΠΕΞ, κ. Σταϊνμάγερ, επιβεβαιώνει ότι η χώρα του δικαιούται να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο. Άλλωστε, επιχείρησε δυο φορές να αναλάβει παγκόσμιο ρόλο και όπως λένε οι προληπτικοί κάθε κακό τριτώνει. Το περιοδικό Spiegel περιγράφοντας τη συγκυρία μετά το Brexit υποστηρίζει ότι τυχόν διάλυση της Ε.Ε. ίσως απομακρύνει τη Γερμανία από τις ΗΠΑ, ότι δηλαδή το Βερολίνο θα αυτονομηθεί. Ωστόσο, μια πολιτική αυτονομίας του Βερολίνου είναι προβληματική: Αν επιλέξει προσέγγιση με τη Ρωσία, θα οδηγηθούμε ακαριαία σε παγκόσμια σύγκρουση επειδή οι ΗΠΑ δεν θα χάσουν την Ευρώπη αμαχητί. Αν, αντίθετα, επιλέξει το δυτικό στρατόπεδο, θα πρέπει, σε περίπτωση σύγκρουσης, να αναλογιστεί τι έπαθε από τη Ρωσία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Να τα βάλει και με τους δύο το δοκίμασε και καταστράφηκε.
Μιλώντας για τη συγκυρία, ας καταγράψουμε ότι τους ηγέτες τους Brexit έχει καταλάβει μανία ανεξήγητων παραιτήσεων και αποχωρήσεων. Ο φυσικός διάδοχος του Κάμερον, πρώην δήμαρχος του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον, δήλωσε άνευ εξηγήσεων ότι δεν θα είναι, όπως όλοι ανάμεναν, υποψήφιος για την ηγεσία του συντηρητικού κόμματος. Αίφνης παραιτήθηκε και ο επιθετικά λαλίστατος Φάραντζ, διότι εκπλήρωσε, είπε, το σκοπό του(!), να βγάλει τη χώρα από την Ε.Ε., αλλά αργότερα έγινε λόγος για απειλές κατά της ζωής του. Το Στράτφορ, σκιώδης δεξαμενή σκέψης της CIA, ανιχνεύει επίμονα τρόπους και πιθανότητες αναίρεσης του δημοψηφίσματος, όπως ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα, οπότε σκέπτεται κανείς ότι δεν ήταν προσωπική έμπνευση Τσίπρα η μετατροπή του «όχι» σε «ναι», απλώς συμμορφώθηκε στις υποδείξεις. Οι αντιδράσεις στο Brexit θα είναι διδακτικές για το πώς εκφράζουν την απαρέσκειά τους οι κυρίαρχες ελίτ σε εξελίξεις που δεν τους αρέσουν, ακόμα και όταν αφορούν σε μια μητρόπολη του συστήματος. Αντίστροφα, θα δούμε πώς σχεδιάζουν οι ελίτ υπέρ του Brexit να υπερασπίσουν την πολιτική τους, αν π.χ. το City θα επιτρέψει στο κινέζικο νόμισμα, το γουάν, να πλαγιοκοπήσει το δολάριο, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι (Γάλλοι) αναλυτές.
Κινήσεις και ελιγμοί
Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας και οι προσεχείς περιπετειώδεις φάσεις του Brexit αποτελούν κομμάτια ενός γιγαντιαίου, πλανητικού αλλά ενιαίου παζλ που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και την αιφνιδιαστική και ακαριαία προσέγγιση Τουρκίας-Ισραήλ και Τουρκίας-Ρωσίας. Όλες οι κινήσεις είναι ελιγμοί προς κατάληψη θέσεων που θα επιτρέψουν ή θα αποτρέψουν μια γενικευμένη σύγκρουση. Το εντυπωσιακό στοιχείο, συνεπώς, δεν είναι το γιατί ο Ερντογάν κάνει αυτό ή εκείνο, αλλά η ταχύτητα και η προθυμία ανταπόκρισης από τη Ρωσία και το Ισραήλ. Ο Ερντογάν ζήτησε «συγγνώμη» από τη Ρωσία, αλλά δέχθηκε τη «συγγνώμη» του Ισραήλ. Οι «συγγνώμες» είναι το αναγκαίο τυπικό βήμα πριν μπουν οι ενδιαφερόμενοι στην ουσία. Και αυτή η ουσία είναι, προφανώς, τόσο επείγουσα και πιεστική ώστε να αγνοηθεί το πολιτικό κόστος της συγγνώμης.
Οι τουρίστες δεν επιστρέφουν αυτομάτως επειδή άλλαξαν πολιτική οι κυβερνήσεις και τα κέρδη από το φυσικό αέριο αργούν, συνεπώς η Οικονομία δεν είναι αιτία της ακαριαίας προσέγγισης. Μόνον επικείμενες θεαματικές γεωπολιτικές εξελίξεις και ριζικές ανατροπές άμεσου ενδιαφέροντος των πλευρών δικαιολογούν τις ταχύτατες αντιδράσεις τους. Το Brexit έχει ουρά, π.χ. αποχώρηση της Ιταλίας το φθινόπωρο -όπως προβλέπουν αγγλικές και αμερικανικές πηγές- και αναπηρία ή εξάρθρωση συνεπώς της Ε.Ε., ριζική ανατροπή συσχετισμών στο Συριακό αλλά και στην Ουκρανία, είναι εξελίξεις που ωθούν στον εξοπλισμό της Γερμανίας και προτρέπουν στην επείγουσα αναθεώρηση των σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ – Ρωσίας.
Ο Ερντογάν, σε μια πρωτοφανή κίνηση, παραχώρησε άδεια χρήσης της Βάσης του Ιντσιρλίκ στα ρωσικά αεροσκάφη που βομβαρδίζουν τους Τζιχαντιστές στη Συρία, προκαλώντας την άμεση οργίλη αντίδραση των ΗΠΑ (δηλώσεις Νούλαντ) που απείλησαν την Τουρκία με εκδίωξη από το ΝΑΤΟ! Ο Ερντογάν αναίρεσε την άδεια, αλλά το σήμα προθέσεων επιδόθηκε στους παραλήπτες. Ο Ερντογάν γνωρίζει, όπως όλος ο κόσμος, ότι οι ΗΠΑ καλοβλέπουν (ή έχουν αποφασίσει) να ιδρύσουν κουρδικό κράτος δίπλα στα τουρκικά σύνορα ή και εντός τουρκικού εδάφους, τεμαχίζοντας την τουρκική επικράτεια. Γνωρίζει επίσης την Ιστορία της χώρας του ότι, δηλαδή, η Ρωσία επί Λένιν στήριξε τον Ατατούρκ και την εδαφική ακεραιότητα του νέου κράτους. Σε ένα λογικό δούναι-λαβείν θα μπορούσε ο Πούτιν να διαβεβαιώσει ότι θα είναι ουδέτερος ή ενάντιος ως προς την ίδρυση του κουρδικού κράτους αν αντίστοιχα ο Ερντογάν μείνει αμέτοχος σε επιθετικά σχέδια της Δύσης εναντίον της Ρωσίας. Στην ένσταση ότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ με υποχρεώσεις κ.λπ. η απάντηση είναι ότι η σωτηρία της πατρίδας υπερέχει παντός καταστατικού, το έδειξε άλλωστε η Άγκυρα όταν αρνήθηκε να αναμιχθεί στην αμερικανική επίθεση στο Ιράκ. Η καταστροφή των (αμερικανόφιλων) Τζιχαντιστών είναι ασήμαντο τίμημα, αν έτσι ο Ερντογάν θεωρεί ότι διασώζει την ακεραιότητα της χώρας του. Η ερώτηση «τι κάνει η Ελλάδα;» είναι περιττή. Η μισή καρδιά μας στην Κίνα βρίσκεται…
